Δείλι (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Χρυσές  και  ρουμπινί  φωτιές  ανάβουν
το  δείλι,  με  απόκοσμη  λαμπράδα,
κι  ορέγονται  οι  ψυχές  απ΄ομορφάδα 
σαν  όλες  οι  ασχολίες  τους  παύουν.
Δείλι  θάναι  πλιά  σαν  καταλάβουν
πως  τέλεψε  η  ζωή,  κι  η  σοροκάδα  
θα  σβήσει  τις  φωτιές,  και  μια  θαμπάδα
θ΄απλώσει,  κι΄ οι  ψυχές  θα  μεταλάβουν.
Νοσταλγίες  θα 'ρθούν  γοργοπετώντας,
παλιές  αγάπες  θά χουν  πια  κινήσει,
κάποιες  φωνές  θ΄αρχίσουμε  βογκώντας
λίγο  πρίν  η  ψυχή  να  μετοικήσει.
Ω!  νάταν  μπορετό  πάνω  στη  κλίνη
ξάφνου  η  θανή  να΄ρχόταν  με  γαλήνη! 

 Αριστομένης  Λαγουβάρδος
 από  την  ποιητική  συλλογή
  << Το  τέλος  της  αθωότητας>>

Η ποίηση (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Ίσως αν δεν υπήρχε η ποίηση να μην σε συναντούσα 
Δεν θα γινόσουνα η μούσα μου, η ρίμα και το μέτρο μου
Σκάλιζα τη ψυχή μου για να σε βρω 
Έψαχνα το σ' αγαπώ μέσα σε στίχους και σε λέξεις 
Έφτιαχνα εικόνες και σε έβαζα μέσα 
Άνοιγα τα παράθυρα για να μπεις 
Αρμένιζα μεσοπέλαγα για να νιώσω την ελευθερία 
να σ' αγαπώ ατέρμονα 
Οι στίχοι, οι λέξεις, πόσο μαγικές γινόντουσαν 
Σε έψαχνα παντού και μέσα σε ένα αστέρι 
Σε ένα άλικο τριαντάφυλλο νιογέννητο 
Η ποίηση, αυτή έφταιξε που σε συνάντησα 
Πάντα θα είμαι ποιητής σου 
Σ' αγάπησα, όπως και την ποίηση 
Πάντα θα υμνώ το σκίρτημα το ερωτικό κι εκείνο το χαμόγελό σου
Όπου κι αν πας, η αύρα σου θα αγγίζει τα ακροδάχτυλά μου,
σαν την πρώτη φορά...

Μαρία Χατζηδημητρίου

Άτιτλο (της Αγιουπα Κωνσταντίνου)

Απόψε, μεθυσμένες αλήθειες στάζει το δάκρυ
στης ψυχής το βυθό
Ανείπωτα λόγια σε τρεμάμενα χείλη 
που σβήνει το δάκρυ έχουν μείνει εκεί να πονούν.
Σκόρπια  τα λόγια  κι ο αέρας τα φέρνει, κοντά σου να ρθούν...
Αυτά που ζήσαμε, έστω τα λίγα ποτέ δεν θα χαθούν...
Άπιαστο τελικά όνειρο ήταν η τόση αγάπη
κι εμείς ίσα που την αγγίξαμε, ακροβατώντας στο χρόνο σαν μαριονέτες μας πήγαινε όπου ήθελε αυτός.
Τα μαύρα της πέπλα απλώνει η νύχτα μα σε βλέπω παντού.
Μου απλώνεις το χέρι "μην φοβασαι" μου λες, "άνεμος θα γίνω και όταν τα βλέφαρα σου κλείνεις θα με νιώθεις παντού".
Αυτή η αγάπη δεν θα χαθεί, υποσχεθήκαμε, θα ζεί αιώνια με όρκο που δώσαμε ιερό..
Μικρές στιγμές, μια ολάκερη ζωή  σαν φυλαχτό θα τις κρατώ.
Τις νύχτες που ο πόνος θα με πνίγει και δεν θα χω από που να πιαστώ, το βλέμμα θα στρέφω στο πιο λαμπρό αστέρι και θα σου μιλώ.
"Πολύ σ' αγαπησα" θα ψιθυρίζω και συ θα τ' ακούς... 

Αγιουπα Κωνσταντίνου

Ελπίδα (της Κατερίνας Σολωμού)

 Eλπίδα
Δε με νοιάζει αν πεθαίνεις τελευταία
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στον πόνο μου είσαι παρηγοριά
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε ευχή μου είσαι το <<ναι θα γίνει>>
Ελπίδα
Δε με νοιάζει αν στην κάθε προσδοκία μου είσαι συγκαταβατική
Ελπίδα 
Δε θέλω να είμαι ζητιάνος σου όταν τα όνειρά μου πολλαπλασιάζονται
.
.......ελπίζοντας αδρανοποιείται το κάθε μου κύτταρο......σταματάει να αγωνίζεται .
.
Δε θέλω μονο να ελπίζω
θέλω να ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ στον κάθε πόνο .....για κάθε ευχή ...........για κάθε προσδοκία για κάθε μου όνειρο
.
Οταν αφήνομαι μονο να ελπίζω για το μέλλον..... αργοπεθαίνω
Οταν αγωνίζομαι στο παρόν...... ΖΩ

Κατερίνα Σολωμου

ΑΣΠΙΛΗ ΜΕΡΑ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Άσπιλη μέρα κάτω απ’ το φως
θαλάσσιες αύρες θυμιατίζουν με μύρα την απεραντοσύνη.
Ελπιδοφόροι κήρυκες φέρνουν σε κάνιστρα λαμπρά 
την αγιότητα των ουρανών,
μεθούν οι ωκεανοί απ’ το φιλί του ήλιου.
Αργυρά όνειρα χτυπούν τα ντέφια τους 
στα πανηγύρια των γλάρων,
ανασταίνονται οι άγιοι κι αγναντεύουν τα πελάγη
απ’ τα ξωκλήσια των βράχων.
Φιλιώνουν οι ώρες και πλάθουν τον άρτο τον επιούσιο,
άκρατο το κρασί του χρόνου.
Μουσικές απ’ τα κύμβαλα των ανέμων
αναγγέλλουν το χαρμόσυνο μήνυμα του αιώνα.
Νίκη προαιώνια στις επάλξεις της ζωής.

Ιωάννα Αθανασιαδου