Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

Είναι κι εκείνη

η βαβούρα

στο κεφάλι σου

που όλο σου λέει

τ’ άδικο ποιο είναι

Άκου καλύτερα

Ή όχι!

Μάλλον καλύτερα

σταμάτα να ακούς

Δίκιο και άδικο

Σωστό και λάθος

Άσπρο και μαύρο

Αυτοί κι εμείς

Εσύ κι εγώ

Οι δύο πόλοι

Μιας εσφαλμένα

μαθημένης δυϊκότητας

© Δέσποινα Αυγουστινάκη


English version

It’s

the chatterbox

in your head

that tells you

what the unfair is

You listen carefully

Or better not!

Maybe it’s best

you stop listening

Fair and unfair

Right and wrong

White and black

Them and us

You and I

The two poles

of a misguidedly

learned duality© 

Δέσποινα Αυγουστινακη

Θα φύγω σε ένα πέλαγος (της Άρτεμις Τομαη)

 

Με κούρασαν τα βουνά της  θάλασσας
Πέτρωσαν την καρδιά μου
Εγώ τα φύτευα χαμόγελα 
Εκείνα αλμύρα πικρή ανθίζανε 
Μαράζωναν την ακρογιαλιά μου 

Με γιασεμιά κεντούσα τις βουνοκορφές 
Με ηλιοβασιλέματα τη νύχτα  να  μοσχοβολούνε
Μα εκείνα τα άστρα μου έκρυβαν 
Τεράστια κύματα σήκωναν 
Χαρά τα μάτια μου μη δούνε 

Θα φύγω ,θα φύγω να πάω σε ένα πέλαγος 
Με απάνεμο αγέρι
Μη το χτυπούν οι κεραυνοί της απονιάς 
φθινόπωρα καμμία αυγή μη φέρει 

Και όταν θα ξημερώνουν ανατολές 
Που μόνο σαν τα τότε καλοκαίρια θα μυρίζουν 
Τότε θα ανέβω πάλι τις όμορφες σου τις πλαγιές 
Αυτές που μόνο κοντά σου ,αγάπη μου θυμίζουν 

Ξέρεις στα κύματα της θάλασσας 
Πέρδικα δεν έχει τραγουδήσει 
Άφησε την αγάπη μας να ανοίξει τα φτερά 
καθε που χαράζει στο Αιγαίο σου για σε να  γλυκοτραγουδήσει 

Άρτεμις Τομαη
Από την καλντέρα της ψυχής μου

ΤΟ ΧΑΟΣ (του Χρήστου Κουκουσούρη)

  

Μ' αρέσει η εικόνα του Χάους που γνωρίζω
μ’ αρέσει το Χάος σε κάθε μορφή
λουλούδια εσύ σπέρνεις, αγκάθια θερίζω
στις ρίζες ποντάρεις κι εγώ στην κορφή. 

Μ’ αρέσει που ο κόσμος τυφλά αποφασίζει
σχεδόν δίχως σκέψη, αυθόρμητα λες
στο λάθος συμβαίνει συχνά να ερίζει
μετράει τα χαμένα σε κάνει να κλαίς.

Μ’ αρέσει που ο κόσμος πιστεύει, όλα Θεία
μ’ αρέσει που η πίστη του είναι τρωτή
που πλάθεται αμφίδρομα χάνεται ευθεία 
μπερδεύει τις λύπες του σαν να ‘ναι γιορτή. 

Μ’ αρέσει η ζωή μας που σαν λοταρία
κληρώνει κι ελπίζεις την άλλη φορά
στην τύχη ποντάρεις να φτιάξεις πορεία
τα χέρια σου σφίγγεις… Αχ να ‘ταν φτερά.

Χρήστος Κουκουσουρης

Άτιτλο (του Άντρος Νικολάου)

Φωνές, ομιλίες, φράσεις 
πνιγμένες στα ηδύποτα, 
προτάσεις ακατανόητες.
Γέλια, χάδια, ψεύτικοι 
έρωτες. 
Φώτα ακαθόριστου 
χρώματος, επίπλαστη 
ευτυχία τής στιγμής που 
αύριο δεν θα είναι 
ούτε ανάμνηση.
Ήσουν μακρυά. 
Τά λόγια δεν θα συναντιούνταν.
Έτσι, μοιραία, μίλησαν 
οι ψυχές με τήν 
γλώσσα τών ματιών.
Τίποτε δεν ακούαμε.
Τίποτε δεν βλέπαμε.
Ούτε γέλια υποκριτικά, 
ούτε φώτα θολά 
απ' τούς καπνούς.
Τίποτε.
Άδειασε ο τόπος.
Η διαπεραστική, γεμάτη 
νόημα ματιά, καθάρισε 
τήν θολούρα.
Άντρος Νικολάου
Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε 
από τόν Edouard Manet .
Έχει τίτλο :
"Τό μπάρ τού Φολι Μπερζερ"

Άτιτλο (της Εύας Λόλιου)

Σφυρίζουν τα πλοία στο λιμάνι, οι ψαρόβαρκες σχίζουν τα πρωϊνά γυαλιά, τα κοράκια αναμένουν στις σκεπές του κόσμου, ο κόκορας δε λάλησε ακόμη το ξημέρωμα.

Φορώ το μαγιό μου, μια πετσέτα στον ώμο και σαγιονάρες που τα έχουν φτύσει πια οι έρημες απ΄τα βότσαλα του καλοκαιριού. Θα αντέξουν μια ημέρα ακόμη.. Για μένα..

Η  ντουλάπα στη πόλη έχει κρυμμένο μέσα της το Φθινόπωρο, μυρίζει έως εδώ , στην άκρη του κόσμου η ναφθαλίνη.

Τούτος ο καφές έχει κόκαλα σήμερις, περιμένω να φουσκώσει. Σαν μου κλείνει το μάτι η πρώτη φουσκάλα του, τον παίρνω μαζί μου σε μια λευκή κούπα.

Τρέχει ξωπίσω το μικρό μου σκυλάκι, καθυστερεί σηκώνοντας το πόδι  όλο  ψηλά στις γλάστρες.

'' Ρόκο, βιάσου να προλάβουμε το ταξίδι! ΄΄ του φωνάζω, μα τούτος δικό του θέλει όλο τον κόσμο, να αφήσει τα χνάρια του.

Ίσα που ακούω το φούρναρη Πρώϊα, να ξαποσταίνει τον ιδρώτα του απ' την τελευταία φουρνιά.

Σαν να βρέχει, είναι τα πρώτα μου δάκρυα. Στέκομαι στο λιμάνι, ρουφώ τον αγέρα της εγκατάλειψης.

Μα ' γω ξέρω να εγκαταλείπομαι, έχω φτιάξει ένα μεγάλο χαρταετό από Ανατολές, ιστιοφόρα, βαρκούλες, πεταλούδες, καβούρια και μια μεγάλη ουρά που σέρνει το καλοκαίρι μου ψηλά στον ουρανό!

Είδες ποτέ σου θάλασσα να πετάει ψηλά στ' ουράνια; Είδες πλοία;

Φάρδυνε τόσο το στέρνο μου απ' την συγκίνηση που είναι έτοιμος να αμολύσει ο ουρανός κύματα πάνω στα αφυδατωμένα βράχια.

Σήμερις δε θα δω Ανατολή, μπουρίνιασε ο ορίζοντας. Μα όσο κρατά έστω και λίγο καθαρός ο ουρανός, θα αμολάω τον χαρταετό μου.

Κόβω την καλούμπα να βοηθήσω τον Θεό που τον τραβά στα ύψη.

Σηκώνω σαν παιδί τα χέρια ψηλά, δείχνοντας στον ουρανό την θάλασσά μου να πετάει. Αρμενίζουν οι ψαρόβαρκες αναγαλλιασμένες που σούρωσε το βαθύ μπλε της.

''Είδες ποτέ σου θάλασσα να πετάει ψηλά στ' ουράνια; Ε ! Ρόκο, σου μιλώ, είδες;''

Μα δε μου απαντά, μόνο κουνά την ουρίτσα του χαρούμενος, καθαρά από άγνοια ο καλός μου φίλος..

Εύα Λόλιου

Άγιος Ιωάννης (Φωτό)