Περνούν
αβέρτα τα τρένα
και παίρνουν
μαζί τους
κομμάτι-κομμάτι
την υπόστασή
μου
στην αντανάκλαση
των τζαμιών τους
αφήνοντάς με
περισσότερο λειψό
και καταντώντας
με μια θολούρα
Εγώ γίνομαι τ’
αντικαθρέφτισμά.
Δεν αντιπαρέρχομαι
στην αποβάθρα.
Περιμένω να
με ψάξεις εσύ
μέσα στο
ενοχλητικό βουητό
του ανώνυμου
πλήθους
και να
φύγουμε μαζί
ή απλώς να σταθείς
στο πλάι μου
και να στείλουμε
ταξίδι
τη ζευγαρωμένη
αντανάκλασή μας
να βρει τα
υπολείμματα ζωής
που ΄κρυψα
στα παρερχόμενα βαγόνια.
Τον βλέπω, εκεί να κάθεται,
πνιγμένος στη σιωπή του.
Μια φράση πάνω στο σκαλί,
τη σκέψη του απέσπασε,
βρίσκεται στα χαμένα.
Είδε καρδιά, με αρχικά,
μ' αγάπη ήταν γραμμένα
και το μυαλό του έτρεξε,
σε χρόνια λατρεμένα.
Τα σμαραγδένια μάτια της
ακόμη τα θυμάται.
Γλυκά τα χέρια της ποθεί,
στα χείλη του να φέρει.
Των γιασεμιών την ομορφιά,
είχε στο προσωπό της,
την ευωδιά στο σώμα της,
στον κύκνειο λαιμό της.
Δεν έβγαλα όμως... μιλιά,
μη και τον ετρομάξω.
Όταν ο νους μακριά πετά..
πρέπει να μένεις... έξω!
Δεν θέλω πια να σκέφτομαι
βάσανα περασμένα
κι ούτε στιγμή δεν στέκομαι
αυτά σαν είναι ξένα
Το θύμα νά' μαι φτάνει πια!
Στέρεψε η αγκαλιά μου...
αχαριστία και ψευτιά
μάτωσαν την καρδιά μου.
Για πείτε μου τι κέρδισα
ψυχή κι αν έχω δώσει;
Στον τοίχο όλοι μ έστησαν
κανείς δεν μ' εχει νιώσει.
Χαρά να δίνω έμαθα
πόνο να μου γυρνάνε
να ζήσω μόνο ξέχασα,
τα χρόνια φεύγουν, πάνε..
Μου τέλειωσαν οι αντοχές
σφύριξε και το τραίνο
πετάω συγγνώμες κι ενοχές
τρεχάτη ανεβαίνω!
Από το βιβλίο μου
"Φτου μας... με αγάπη"
Ασπροκεντι ό ήλιος κενταει,
μέσ' απ' τα κληματοφυλλα
καί τής μουριάς τά μπράτσα.
Μέσα στ' αναδεμα του γλυκού αγερα
εικόνες αρχέγονες
τά μάτια μου χαϊδεύουν.
Στομωνω την ανάσα μου
ν' αφουγκραστω ήχους παλιούς,
ήχους απ'τά γνώριμα του χωριού μου`
απ' όσα απόμειναν να μαρτυρούν
νά μολογουν`
τά χρόνια που διαβηκανε...
Ήχοι κουδουνιών...
βαφτισμενοι στην πνοή τού ανέμου.
Λίγες πια, φωνουλες
από στόματα στραγγισμενα..
λιοκαμενα...
απ' τό διάβα του χρόνου.
Σάν τίς μυλόπετρες
τού παλιού λιοτριβιου
αποξεχασμενες στου ήλιου τή φωτιά
καί τού χειμώνα την παγωνιά.
Κι η μάνα μου...
Αχ, μανούλα.
Κρυστάλλινη η φωνή της
ακόμα κρατάει...
σάν τό νεράκι τό γάργαρο
απ' ανοιξιάτικη βρύση.
Κυρτωνουν οι πλατουλες της...
Μανούλα, γελα μας...
Ζησε μανούλα
για ν ανασαίνουμε!!!
