Πέμπτη 15 Ιουλίου 2021

Η ζούγκλα (της Εύας Κοτσίκου)

 


Κάποτε ίσως να βρεθείς σε μία ζούγκλα. Δεν θα ξυπνήσεις ένα συνηθισμένο πρωινό ξαφνικά εκεί. Όχι. Θα έχεις χαθεί εδώ και χρόνια μέσα της, θα έχεις ξεστρατίσει σταδιακά, θα έχεις παρεκκλίνει της πορείας σου κλιμακωτά χωρίς να το καταλάβεις. Θα έχεις βρεθεί εκεί ενώ κάποιοι θα σε έπεισαν ότι δεν είναι ζούγκλα, δεν είναι ένα επικίνδυνο μέρος αλλά ένας ολάνθιστος κήπος. Θα σου πουν να μην ανησυχείς, ότι δεν υπάρχει λόγος. Κι εσύ που πάντα αγαπούσες τους ολάνθιστους κήπους θα το πιστέψεις. Ώσπου θα αρχίσεις να βλέπεις τα θηρία να περνούν δίπλα σου. 


Στην αρχή θα θεωρήσεις τα θηρία πλάσματα ακίνδυνα. Το ένστικτο της επιβίωσης θα κοιμάται βαθιά μπροστά στην επιθυμία να ζήσεις μια όμορφη ζωή στον «ολάνθιστο κήπο». Μετά θα νιώσεις πόσο αφιλόξενο είναι το περιβάλλον μα και πάλι, θα θεωρήσεις ότι δεν προσπαθείς αρκετά να προσαρμοστείς σε αυτό. Και έτσι θα προσπαθείς και θα υπερβάλεις εαυτόν για να γίνεις αποδεκτός στη ζούγκλα, να «κουμπώσεις» με το υπόλοιπο σκηνικό, θα γίνεις άγριος ώστε να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα ώσπου τα άγρια θηρία θα σε πλησιάσουν επικίνδυνα. Τότε θα είναι η στιγμή που το ένστικτο της επιβίωσης θα ξυπνήσει. Θα είναι το πρωινό εκείνο που θα ξυπνήσεις στην ζούγκλα και θα έχεις συνειδητοποιήσει πού βρίσκεσαι.


Είναι η στιγμή που θα πρέπει να οργανώσεις σχέδιο απόδρασης. Θα φοβάσαι τα θηρία αλλά πιο πολύ θα φοβάσαι να αποδεσμεύτεις από τη ζωή που ζούσες μέχρι τώρα. Βλέπεις πάνε χρόνια από τότε που δεν ζούσες σε ζούγκλες. Η ελευθερία θα σου φαίνεται χαοτική, θα αντιμετωπίζεις αγοραφοβικά το ενδεχόμενο αποδέσμευσης από το περιβάλλον που έχεις συνηθίσει. Κάποιοι θα σε αποθαρρύνουν. Θα σου πουν ότι καλύτερα να μείνεις εκεί αφού δεν έχεις πού αλλού να πας. Μην τους ακούσεις. Απόβαλλε συναισθηματισμούς, έχε ψυχρή λογική και ψυχραιμία, οργανώσου και ξεκίνα για το μεγάλο φευγιό. Το πού θα πας είναι δευτερεύον. Κάποιες μαϊμούδες θα παίζουν ανέμελα χοροπηδώντας από δέντρο σε δέντρο καλώντας σε να παίξεις μαζί τους. Μην δίνεις σημασία. Εκείνες είναι ήδη βολεμένες στο οικείο περιβάλλον τους τρώγοντας μπανάνες. Εσύ δεν είσαι προορισμένος να τρως μόνο μπανάνες, ούτε να ζεις σε δέντρα.


Μη θυμώνεις με τον παλιό σου εαυτό. Όλοι έχουν ανάγκη να πιστέψουν σε ολάνθιστους κήπους! Μη θυμώνεις με τα άγρια θηρία. Η φύση τους ευθύνεται γι'αυτό που είναι. Μη θυμώνεις, καταναλώνεις ενέργεια απλά σκέψου τη διαφυγή και δράσε. Βγες από τη ζούγκλα, κράτα το ότι σε έκανε πιο δυνατό με τόσες εμπειρίες που σου προσέφερε, ότι τα θηρία σου δίδαξαν πώς να είσαι σε εγρήγορση και πήγαινε να καλλιεργήσεις εσύ ο ίδιος τον ολόδικό σου ολάνθιστο κήπο.


Εύα Κοτσίκου



7

[Τίποτα δεν θα πω..] (της Χρύσας Μπαφουτσου)



Καλό ταξίδι, Καλό παράδεισο  στην μάνα που δανείστηκε τα φτερά του μικρού της αγγέλου για να ταξιδέψει εκεί, στο αιώνιο φώς....


Ήταν τόσο πυκνό το σκοτάδι στη γη. 

Κι οι κραυγές οι ανάσες πνιχτές...

Το χάδι παγερό. 

Στην ανάσα του θανάτου

δίπλα το μωρό...


Πόσο παγωμένη είσαι μαμά..

Σ' αγγίζω... μ' ακούς;

Κρυώνω....

Έφυγες με τα δικά μου φτερά..

Τόσο γοργά...

Μάταια ψάχνω μια αγκαλιά...μαμά...


Όσο για τα..... "άλλα " τίποτα δεν θα πω...

Τίποτα...

17 Ιουνίου 2021.



Μια λυπημένη μέρα του καλοκαιριού,

 κάπου στον ....κόσμο που ολοένα και σβήνει ο ήλιος, το φώς... η ανθρωπιά ....


Χρύσα Μπαφουτσου

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021

'Μέρες γιορτής (της Βικυς Μπάλλου)



Τις όμορφες μέρες σου 

να τις γιορτάζεις.

Όχι απαραίτητα με φίλους,

τραγούδια στη διαπασών,

φανφάρες και φορτωμένα τραπέζια.

Να τις γιορτάζεις εντός σου

ως τους αρμόζει.


Να στέκεις χαμογελαστά 

μπρος στον καθρέφτη σου

-όχι από αλαζονεία,

μα από περηφάνια-

να στολίζεις τη θωριά σου

με λόγια γλυκά, τιμητικά,

αντάξιά σου.


Να αφιερώνεις χρόνο

να συνειδητοποιείς τι κέρδισες,

για τι προσπάθησες,

να αναγνωρίζεις πόσο προσπάθησες.


Να ρουφάς κάθε λεπτό τους,

να ξεδιψάσει το μέσα σου 

για τον αγώνα του.

Να αισθάνεσαι τα κύτταρά σου

να πάλλονται ρυθμικά 

από αναζωογόνηση, από γνήσια ευθυμία

και την ψυχή σου να ξεχειλίζει

απ’ την αγαλλίαση που πεθυμούσες. 


Κι αφότου γευτείς τη χαρά

ως τις τρίσβαθες πτυχές σου

και την αφήσεις 

να σου μελώσει την καρδιά,

να σημειώνεις κάθε στιγμή

στο ημερολόγιο,

να μην λησμονήσεις τίποτα

-γιατί συχνά οι μνήμες 

συνορεύουν με τις λύπες. 


Να μην αρκείσαι

σε χλιαρά συγχαρητήρια,

άνευρα μπράβο 

κι άνοστους επαίνους.

Να μην επιτρέπεις σε κανέναν

-ιδίως σε σένα-

να υποτιμήσει 

τους κόπους που κατέβαλες,

τα σκαλοπάτια που σκαρφάλωσες,

τους δαίμονες που ξόρκισες,

τις κορυφές που τώρα ατενίζεις.


Να σε αγκαλιάζεις 

γενναιόδωρα, σφιχτά,

γιατί δεν είσαι μονάχα 

το τρόπαιο που κέρδισες·

κατεξοχήν και ανεπίστρεπτα

είσαι η μάχη που έδωσες

-και στην ουσία της

μόνο εσύ γνωρίζεις.


Δεν είσαι μονάχα

οι κακές στιγμές,

οι μελαγχολικές Κυριακές,

οι νύχτες που ‘χουν θλίψη·

είσαι και η λαμπρή ηλιαχτίδα της αυγής,

η υπόσχεση πώς θα τα καταφέρεις,

το επόμενο βήμα, 

η πρωτόγνωρη συνέχεια,

ο πολυπόθητος ιδρώτας του κάματου,

το αναστέναγμα της λύτρωσης

-για την ακρίβεια,

είσαι κυρίως αυτά.


Να τις χαίρεσαι 

τις όμορφες μέρες σου,

να τις εξυμνείς.

Μην τις αφήνεις 

να περνούν αδιάφορες, 

συμβιβασμένες.


Δεν είναι μια ακόμη μέρα·

είναι η Μέρα σου.


 - Βίκυ Μπάλλου

 

ΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ ΚΟΡΗ (του Κυριάκου Δοσαρα)


 


Μου σώνονται τα λόγια τώρα

δεν έχω χρόνο πολύ

και τούτη η μέρα μου δόθηκε

το κρυσταλλωμένο νερό της πηγής

απάνω στα χείλη σου να στάξω.


Σταυρώνω τα χέρια μου τώρα

δεν έχω χρόνο πολύ

και τούτη η μέρα μου δόθηκε

να σου στείλω το σ 'αγαπώ μου

με τα δικά μου χείλη

γιατί το τώρα μοναχά μου ανήκει

και το αύριο ούτε η ίδια η ποίηση

δεν το καρτερά.


Πονάω ακόμη τώρα

δεν έχω χρόνο πολύ

και τούτη η μέρα μου δόθηκε

για να καρφιτσώσω στα χρυσά σου μαλλιά

την ανατολή του τόπου σου

και το λιόγερμα των δικών μου ονείρων.


Ουρλιάζω τώρα

δεν έχω χρόνο πολύ

και τούτη η μέρα μου δόθηκε

για να σε κρατήσω με την άκρη των δαχτύλων μου

να μην μου δραπετεύσεις πάλι

σαν τις κατάμονες λεπτές σκιές

που κυνηγώ απελπισμένος αργά τα βράδια.


Σε ικετεύω τώρα

δεν έχω χρόνο πολύ

και τούτη η μέρα μου δόθηκε

να σ ' αγαπήσω πιότερο ακόμη.


Ακούμπησε το δάχτυλό σου ήσυχα ήσυχα

επάνω στα νοτισμένα μου μάτια

και πες μου σε παρακαλώ λιογέννητη κόρη

πως μ ' αγάπησες 

όπως αγαπούν τα διαβατάρικα πουλιά

τον συρτό λυτρωτικό αχό 

της ροδοδάχτυλης αυγής

λίγο πριν το μεγάλο τους πέταγμα.


 Κυριάκος Δοσαρας

Τρίτη 13 Ιουλίου 2021

Άτιτλο (της Σωτηρουλας Τζιαμπουρη)



Της καρδιάς μου χορεύουν οι φλέβες. 

Σ' ένα χορό κεντημενο  μέσα από τα μάτια σου.


Αυτά τα ματια σου που με καλούν 

σ' αυτό το χορό των ψυχών. 


Σ' ένα ταξίδι διαδρομή στης 

ψυχής σου τον πόνο. 


Σ' αυτό το χορό των ματιών 

με βήματα, χάδια τον ήχο των δακρύων. 


Να γεμίζουν το πρόσωπο σου, 

να κυλάνε στο σώμα σου, στάχτες 

να γίνονται στης λησμονιάς τα χείλη. 


Υποφέρω!!!!!!


Θα χορέψουμε αυτό το χορό 

των ματιών σου ;;;;;


 Σωτηρουλα Τζιαμπουρη