Απομυθοποιώ
την πραγματικότητα
μέσα από τη θεωρία
της φθοράς.
Αντιστέκομαι
στη μνήμη
να αποτυπώσει
μέσα της
τα σκοτάδια
του χθες.
Συγχωρώ
τα δεινά του
παρελθόντος
που σαν φθηνές
πόρνες λιμανιού
προκαλούν την
ψυχή μου να
τις προσέξει.
Ικετεύω το Φως
να μου προσφέρει
απλόχερα
το πάθος να
απολαμβάνω
τη λάμψη του
στα εσώψυχά μου.
Ιερή η στιγμή
της ένωσης...
με μόνο μάρτυρα
το φέγγος της πανσελήνου,
σιωπηλός χαμογελαστός συνωμότης των πάντων...
Κι εγώ διεκδικώ
να δαμάσω το μέλλον.
Η ζωή μας ένα Ποίημα!
Γεννιέται κάθε λεπτό που περνάει.
Γράφουμε στίχους με το κόκκινο του αίματος μας.
Μερικές φορές θέλουμε να τους δώσουμε
το χρώμα της ελπίδας, ψάχνοντας για την απόχρωση.
Γράφουμε και ελπίζουμε ότι ο επόμενος στίχος
θα είναι αυτός που θα μας στιγματίσει
μέσα στον χρόνο, μέσα από μια έκρηξη χαράς.
Ακόμη και με το αίμα μας δείχνουμε τις αδυναμίες μας,
τους πόνους μας, δείχνουμε ο,τι κουβαλάμε.
Ποιητής θα πει να γράφεις στίχους
και να βυθίζεσαι μέσα τους
ή με την λαμπρότητα των λέξεων
να μαλακώνεις όλους τους πόνους που τονίζουν
τις αδυναμίες σου...
Τα λόγια γίναν σύννεφα
σ' ανταριασμένο ουρανό
η αύρα τους απλώθηκε
βαριά πάνω στη σκέψη,
ενέργεια αρνητική
στα νεφελώματα της κρίσης
η λήψη άκυρη, χωρίς αντίκρισμα
να λυτρωθούνε ψάχνουνε
ανταπόκριση να βρούνε.
Ανεξερεύνητοι οι δρόμοι του μυαλού
ακατανόητοι και δύσβατοι
παράλληλες διόπτρες
ανέπαφες κι ασυμπτωματικές
με απορία στέκουν
αντίληψη απαξίωσης, λανθάνουσα
βουίσματα άσκοπων αντιθέσεων
σημείο σύγκλισης απόν
άτοπος ο διάλογος
ανούσιος, απολογητικός.
Σχοινοβατούν οι λέξεις
σε αντιφατικές προτάσεις
με δόση ειρωνείας κι εγωισμού,
αιωρούνται τα νοήματα
κάποια πέφτουν στο κενό
άλλα σε λήθαργο, πολλά στο πουθενά.
Αλλοιώνονται, καταπονούνται
η ερμηνεία τους αβάσιμη
λικνίζεται ενοχικά
ακροβατώντας σ' ένα σχοινί φθαρτό.
Έτσι άστοχα μια παρεξήγηση
απ' το κουκούλι της προβάλλει.
Πεινασμένο και διψασμένο το κορμί
από του έρωτα το άγγιγμα
ως τα μεσάνυχτα τόσος πόθος πως να περιμένει
τα βέλη των φιλιών σου να τα σημαδέψει
τόσες ικεσίες στην Αφροδίτη για ένα φεγγάρι
να μείνεις ένα βράδυ στης οικίας μου την χάρη
συντροφιά να μου χαρίσεις
και τα σεντόνια τα υγρά πως θα λάμπουν
την αυγή που θα φεύγεις
αγαπημένε το νέκταρ να γευτείς
ροδόχρωμα στα χείλη μου ν' αφήσεις
της ομορφιάς τα πλούτη σε σένα τα βρήκα
ερωτική γη η καταγωγή σου
ήχος της λύρας η γλώσσα σου
μη μου φεύγεις τώρα
έλα μία στιγμή στην ανάσα μου
προτού ταξιδέψεις σε άγριες θάλασσες
και γίνεις ήρωας, μπροστάρης των μαχών
ευχή του Άρη, του πολέμου ο Θεός
εσύ να την έχεις
δυνατός και γενναίος να ξανάρθεις
κι αν πάλι ηττηθείς
την στάχτη σου στο Πέλαγος ρίξουν
να έρθεις σε παρακαλώ
με του Φλοίσβου τα λόγια
γλυκό κι αλμυρό φιλί να μου δώσεις
που τόσο πολύ το λαχτάρησα.
Πόση ντροπή νοιώθω
όταν διχάζεται ο λόγος μου
χλωμή κι ασήμαντη
στον Έρωτά σου στέκομαι
στα μάτια τα μελένια σου.
Συνομιλώντας με την Σαπφώ
Απρίλιος 2021
εκδόσεις λύχνος
Είμ' ανθός στον κάμπο
φυτεμένος.
Κτυπάει ο ήλιος βάναυσα
τον μίσχο της καρδιάς μου.
Μα ξέρω ν' ανασταίνομαι μέσ'
απ' τα πέταλα μου.
Κι όταν άπονα το χιόνι
ασπρίζει τα αίματά μου,
ανοίγω τις φλέβες διάπλατα .
μη μολυνθεί η καρδιά μου.
Παίρνει απ' εκεί κι ανδρώνεται
το σώμα κι η θωριά μου.
Σκύβω με τον ύπερο κι αρπάζω
την ελπίδα. Ετούτη π' οδηγεί
έξω από την καταιγίδα ...
Αντριάνα Περικλέους - Ονουφρίου
