Τυχερός εγώ που θα πεθάνω (του Ιωάννη Τούμπα)

Τυχερός εγώ που θα πεθάνω... 

Έχοντας απολαύσει μελωδίες γλυκές... 

Στη μουσική όπως  στην ομιλία ... 

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις. 

Σημασία έχει ο τρόπος. 

- Πως θα το πεις και πότε -

Ίσως και να μην χρειάζεται τίποτα να ειπωθεί...

η σιωπή έχει τη δική της μουσική. 

Ένα βλέμμα. 

Δύο μάτια... 

κι όλα λέγονται. 

Δεν έχουν σημασία οι λέξεις

που θα πεις. 

Χωρίς λέξεις... Ειπώθηκαν 

τα πιο όμορφα λόγια αγάπης.

Ίσως επίσης

κάπου εκεί στις άσκοπες μετακίνησεις 

να βρεις τη μουσική της  ζωής... 

Στο άσκοπο γέλιο των ανθρώπων 

που μοιάζει με  μουσική 

όπως και στο κλάμα τους. 

 

Μας έμαθαν να υπηρετούμε ... 

Η ομορφιά να είναι μπροστά μας... και να μην το καταλαβαίνουμε καν.. 

Τυχερός εγώ. 

Έπαψα.

Δεν υπηρέτησα. 

 

Δεν υπηρετώ. 

Δε σε υπηρετώ. 

Τυχερός εγώ που θα πεθάνω... στο σωστό καιρό.

Ιωάννης Τούμπας

ΘΑΥΜΑ (της Εύας Γεωργίου)

 

Σε σκλάβωσαν οι ώρες

Σαν βαρυποινίτης υπομένεις

 καρτερικά την ποινή σου

εκεί, παγιδευμένος. 

Προσεύχεσαι

στο τελευταίο δευτερόλεπτο

που μόλις μέτρησες.

Απεγνωσμένα ψάχνεις

τη δική σου Ανάσταση

Ποτέ δεν συλλογίστηκες

 ότι το  μεγάλο  θαύμα γίνεται μονάχα 

όταν είσαι  πραγματικά έτοιμος.

Είναι γιατί δεν πίστεψες,

πώς  τα θαύματα θυμώνουν,

 όταν πια δεν  τα πιστεύεις

Ευα Γεωργίου

Χνώτα Νυχτερινά (της Νάνσυ Μπασδέκη)

 

Τα  σατινένια χνώτα της νυχτός

στα χέρια θα φυλάξεις

με τόλμη 

να χαράξεις πάνω στις παλάμες

ό,τι το στόμα δεν τόλμησε να πει

ό,τι η καρδιά νοστάλγησε τις ώρες 

του παγωμένου θέρους

τα φύλλα της συκής μαράθηκαν

ξεγύμνωμα ακολασίας

με κάπα ανθισμένη  κάλυψες  τη σάρκα

το χα`ι`δολόγημα στιφό

με επίγευση κανέλας

η μελωδία της μέλισσας ηχεί ακόμη

 στο βάζο της γιαγιάς

πράσινα σύννεφα χορεύουν 

μ’ένα πινέλο αργυρό τον άνεμο εξομαλύνεις

ο βάτραχος  της λίμνης μη  ξυπνήσει

στα κρυσταλλένια της νερά να κολυμπήσεις

αμέριμνη 

η λιβελούλα με το βιολί να σε μαγεύει

κι εσύ να πλένεσαι στον βάλτο με τα γιασεμιά

έχει πολύ ομίχλη απόψε

έχεις  πολλά ακόμη να χαράξεις

μες  τις παλάμες σου…

 

Νάνσυ Μπασδέκη                                                

Μοναχικό ταξίδι 2 (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

(ένα κορίτσι χωρίς συνοδεία φεύγει απ τον εμπόλεμο τόπο του)

Η ιστορία του δρόμου

Ξεκινάς  το μακρύ σου ταξίδι.
Με πατάς με τα ελαφρά σου πόδια.
Με ακολουθείς.
Σε προσέχω.

Σε βλέπω μόνη και κουρασμένη. 
Περπατάς στο βουνό.
Αν έρθει άνθρωπος χωρίς καρδιά,
θ' ανοίξω στα δυο να μη σε βλάψει.

Σύννεφο, αν χρειαστεί πέτα τη σκάλα σου
για να ανεβεί.

Μηλιά χάρισέ της νόστιμα κόκκινα μήλα 
για να χαρεί η μικρή ταξιδιώτισσα.

Δέντρο κάνε τον κορμό σου κρεβάτι, 
να μπει να κοιμηθεί.

Μουσική του κόσμου,
τύλιξε το λυπημένο κορίτσι.

Κούκλες του θεάτρου,
παίξτε της μια χαρούμενη ιστορία,
για να ανατείλει το φοβισμένο χαμόγελο.

Η μικρή φτάνει στη θάλασσα.

Της σκουπίζω τα δάκρυα.

Η ελπίδα την πιάνει απ' το χέρι.
Μαζί σου θα μαι,
της ψιθυρίζει απαλά στ' αυτί.

Ιωάννετα Δοκαναρη

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

 Δεν είναι η θλίψη... η γνωστή...

Ακολουθία από τις μνήμες... λογική...

Δεν είναι για να σε κρατήσω... γυναίκα...

Ούτε κυνήγησα μια χρυσαφένια παρηγοριά, εφήμερη! Απουσία στις φλογισμένες επιθυμίες... Τηλεκατευθυνόμενοι φθόγγοι... Φθονούν ασύστολα τα δεδομένα... Περιεχόμενο ονείρων... Άσβηστο στίγμα, του μέλλοντος... Εσύ... σχήμα ιδανικό... Λύτρωση, και ξάφνιασμα συντροφιάς!

Θα ξεδιαλύνουν όλα  εάν υπάρξει η στιγμή... Να επιπλεύσεις ένα λεπτό, στου χρόνου μου την στείρα διαιώνιση... Ελπίδα μου... 

Κι η προσμονή σαν γίνει ερχομός... Σταμάτημα μιας άγονης σκέψης κατευθυνόμενης... 

Εκλεκτική δικαίωση μιας δύσκολης ροής...  Προορισμός που θα γεμίσει στόχους!

Ξεχρέωση ψυχής ...θα είναι τότε!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος