Αν θες αλήθειες να μαθαίνεις πρώτος
τον ποιητή ν' ακούς και να πιστεύεις.
Στον λόγο του το ψέμα θα νηστεύεις,
στην ζωή σου θα είσαι ο πιλότος.
Η πένα του μελάνι κι αν στάζει,
τον λόγο τον σωστό θα ορθοτομεί
σχοινοβατώντας στην κόκκινη γραμμή.
Σαν το νυστέρι τις αλήθειες σφάζει.
Γλυτώνει ψέμα και υποκρισία.
Κομπάρσους μετρίου αναστήματος
και πληρωμένων με σταύρωσης λεφτά.
Αποφεύγει δε την λογοκρισία
από πιόνια βρώμικου συστήματος
που των αθώων το αίμα αψηφά.
Αγαπημένες μάνες του κόσμου
μάνες των παιδιών
του Χριστού η μάνα
του ληστή
του ορφανού
του μετανάστη
μάνες του σπιτιού
στην καρδιά σας χωράνε
όλες οι χαρές του κόσμου
και μαζεύονται όλες οι θλίψεις,
η αγκαλιά σας μυρίζει
φρεσκοψημένο ψωμί και βασιλικό,
στα χέρια σας μεγαλώνουμε
χέρια δουλεμένα και πονεμένα
ταΐζουν
γιατρεύουν
κανακεύουν
μαλώνουν
παρηγορούν
κι ύστερα φεύγετε...
μαζί σας θάβουμε τα παιδικά μας χρόνια
γινόμαστε το ομοίωμα σας
κι απομένει ένα αχ
μ'ένα ράγισμα στην καρδιά
η ευχή σας
και μια ανάλαφρη τρυφεράδα το πρωΐ
σαν έρχεστε αποβραδύς στα όνειρα μας.
Αγαπημένες μάνες.
Πόσο μου λείπεις μάνα
μου λείπει η γαλανή ματιά σου
μου λείπει να γυρνάω στο σπίτι μας
να είμαι η έγνοια σου
να νιώθω παιδί
το αγαπημένο παιδί σου.
Εκεί που έσπασε ο στίχος
οι φιλημένοι λάθος
μαζεύουν τα κομμάτια τους
Συλλέκτες από ονόματα
και μυρωδιές σωμάτων
που πέφτουν στα πατώματα
λωρίδες από σάρκες
Και με γυμνά τα χέρια τους
καρφώνουνε τις λέξεις
Εκεί που ο στίχος έσπασε
φοβήθηκαν οι πόθοι μας
χαμήλωσε η αγάπη.
Τη ζήση αυτή που λάτρεψα
την νόμιζα παράδεισο
μα όσο κι αν το πάλεψα
με πέταξε στην άβυσσο.
Ουρανέ μου και φεγγάρι
αυγινό χαιρέτισμα
στων ονείρων το κελάρι
της ψυχής χρεμέτισμα.
Τη ζήση αυτή την ντύθηκα
ακάνθινο στεφάνι
σε πόνου αγνάντι σύρθηκα
που πουθενά δε βγάνει.
Νεροποντή έπιασε τάραξε την γη
η πλάση όλη γκριζάρισε απ' άκρη σ' άκρη
σκοτεινιά, κατηφιά τριγύρω.
Ο ουρανός κλαίει κι αυτός
σταγόνες αφήνει στην επιφάνεια της γης
γέμισαν τα ποτάμια κι οι θάλασσες πέρα ως τους ωκεανούς.
Ο άνθρωπος εξόντωσε ό,τι όμορφο υπήρχε στον πλανήτη
κατέστρεψε κι ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα του.
Κλαίει ο Θεός για τα δημιουργήματά Του
τ' άφησε ελεύθερα ν' αποφασίζουν
κι αυτά την πλάτη του γύρισαν,
δεν λογάριασαν, δεν συλλογίστηκαν ευθύνες και συνέπειες.
Ως άλλοι θεοί οι άνθρωποι όρισαν νόμους
και ποτέ δεν τους εφάρμοσαν
σαν ζώα αποπειράθηκαν το ένα το άλλο να εξοντώσει.
Τραύματα τώρα οι άνθρωποι φέρουν σε κορμί και ψυχή
πληγές ανοιχτές τ' αγκάθια της απληστίας και της αχαριστίας
δεν έβαλαν φραγμούς στα πάθη τους και τώρα μετρούν λάθη...
Δάκρυα ρίχνει ο Θεός λυπάται τα δημιουργήματά Του
μπας και συνετιστούν κι ορθά πράξουν άνθρωποι κολασμένοι
με πληγές κι εκδορές.
