ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ (της Άννας Γεωργαλή)

Αγαπημένες μάνες του κόσμου

μάνες των παιδιών 

του Χριστού η μάνα

του ληστή

του ορφανού 

του μετανάστη

μάνες του σπιτιού

στην καρδιά σας χωράνε 

όλες οι χαρές του κόσμου

και μαζεύονται όλες οι θλίψεις,

η αγκαλιά σας μυρίζει

φρεσκοψημένο ψωμί και βασιλικό,

στα χέρια σας μεγαλώνουμε

χέρια δουλεμένα και πονεμένα 

ταΐζουν 

γιατρεύουν 

κανακεύουν 

μαλώνουν

παρηγορούν

κι ύστερα φεύγετε...

μαζί σας θάβουμε τα παιδικά μας χρόνια

γινόμαστε το ομοίωμα σας

κι απομένει ένα αχ

μ'ένα ράγισμα στην καρδιά

η ευχή σας

και μια ανάλαφρη τρυφεράδα το πρωΐ

σαν έρχεστε αποβραδύς στα όνειρα μας.

Αγαπημένες μάνες.

Πόσο μου λείπεις μάνα

μου λείπει η γαλανή ματιά σου

μου λείπει να γυρνάω στο σπίτι μας

να είμαι η έγνοια σου

να νιώθω παιδί

το αγαπημένο παιδί σου.

Άννα Γεωργαλή

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Εκεί που έσπασε ο στίχος

οι φιλημένοι λάθος

μαζεύουν τα κομμάτια τους

Συλλέκτες από ονόματα

και μυρωδιές σωμάτων

που πέφτουν στα πατώματα

λωρίδες από σάρκες

Και με γυμνά τα χέρια τους

καρφώνουνε τις λέξεις

Εκεί που ο στίχος έσπασε

φοβήθηκαν οι πόθοι μας

χαμήλωσε η αγάπη. 

Ελευθερία Θεοδώρου

Τη ζήση αυτή που λάτρεψα (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Τη ζήση αυτή που λάτρεψα

την νόμιζα παράδεισο

μα όσο κι αν το πάλεψα

με πέταξε στην άβυσσο.

Ουρανέ μου και φεγγάρι

αυγινό χαιρέτισμα

στων ονείρων το κελάρι

της ψυχής χρεμέτισμα.

Τη ζήση αυτή την ντύθηκα

ακάνθινο στεφάνι

σε πόνου αγνάντι σύρθηκα 

που πουθενά δε βγάνει.

Παρασκευή Κηπουριδου

ΔΑΚΡΥΑ ΘΕΟΎ (Ξένια Ζαρκαδουλα)

 

Νεροποντή έπιασε τάραξε την γη

η πλάση όλη γκριζάρισε απ' άκρη σ' άκρη

σκοτεινιά, κατηφιά τριγύρω.

Ο ουρανός κλαίει κι αυτός

σταγόνες αφήνει στην επιφάνεια της γης

γέμισαν τα ποτάμια κι οι θάλασσες πέρα ως τους ωκεανούς.

Ο άνθρωπος εξόντωσε ό,τι όμορφο υπήρχε στον πλανήτη

κατέστρεψε κι ό,τι όμορφο υπήρχε μέσα του.

Κλαίει ο Θεός για τα δημιουργήματά Του

τ' άφησε ελεύθερα ν' αποφασίζουν

κι αυτά την πλάτη του γύρισαν,

δεν λογάριασαν, δεν συλλογίστηκαν ευθύνες και συνέπειες.

Ως άλλοι θεοί οι άνθρωποι όρισαν νόμους

και ποτέ δεν τους εφάρμοσαν

σαν ζώα αποπειράθηκαν το ένα το άλλο να εξοντώσει.

Τραύματα τώρα οι άνθρωποι φέρουν σε κορμί και ψυχή

πληγές ανοιχτές τ' αγκάθια της απληστίας και της αχαριστίας

δεν έβαλαν φραγμούς στα πάθη τους και τώρα μετρούν λάθη...

Δάκρυα ρίχνει ο Θεός λυπάται τα δημιουργήματά Του

μπας και συνετιστούν κι ορθά πράξουν άνθρωποι κολασμένοι

με πληγές κι εκδορές.

Ξένια Ζαρκαδουλα

"ΞΕΦΩΤΟ ΑΦΩΤΟ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Στο σκοτεινό των πόθων δεν ξεπροβάλλει η Άνοιξη των σκέψεων.

Ο χειμώνας των παθών σκορπίζει χιόνι και ρημάζει τις ευχές.

Ακόμα και οι αμυγδαλιές θυμώνουν με τούτο το αδιάκοπο χιόνι.

Αρνούνται τη μοσχοβολιά τους στο αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο δεν χαράζει δρόμους.

Βγάζει μπροστά το άλφα της στέρησης.

Και τούτη η στέρηση σου αφαιρεί δικαιώματα.

Με άλφα στερητικό η ελπίδα στα ποτισμένα από λάσπη χαντάκια.

Με άλφα στερητικό το άρωμα σε νοτισμένα με δυσωδία βαλτόνερα.

Με άλφα στερητικό το χρώμα σε πληγωμένα από βράχια μονοπάτια.

Με άλφα στερητικό η δροσιά σε στοιχειωμένα από κάπνα σπήλαια.

Με άλφα στερητικό ο αντίλαλος σε κλειδωμένα από εμπάθειες στόματα.

Με άλφα στερητικό το τοπίο στης ψυχής την αφώτιστη εικόνα.

Με άλφα στερητικό το όνειρο στου νου τον ξεφτισμένο ορίζοντα.

Με στερητική ανάσα το αδιάφανο μέλλον του κόσμου μας.

Το ξέφωτο ανθίζει την Άνοιξη.

Στο σκοτεινό των πόθων η Άνοιξη κρύβεται .

Στο μαστίγωμα των ελπίδων το όνειρο πνίγεται.

Στην κρεμάλα των φόβων η ζωή τεμαχίζεται.

Στην φυλακή των απάνθρωπων η ευγένεια πλήττεται.

Στην οργή  των καημών μόνο η ποίηση δεν συντρίβεται.

Κι άλλαξε όνομα το ξέφωτο.

Βαπτίστηκε Άφωτο.

Μα πίστεψα στην Ποίηση και με το άστρο της, φωτίστηκα.

Κι αν πλησιάζει το τέλος ..θα φωνάξω με δύναμη πάλι την...Ποίηση.

Εύα Μαζοκοπακη