Άτιτλο (της Κατερίνας Σολωμού)

Άνοιξη!!Τραπεζάκια εξω

και οι  νέοι ρουφούν αχόρταγα

τις αχτίνες του ήλιου

που τους αφήνουν μια επιδερμική ευτυχία.

Νέοι μπροστά  σε γεμάτα τασάκια

και μισοάδεια ποτήρια βάλσαμου.

Η θάλασσα μαγεύει τη θωριά τους

και μαγνητίζει τα όνειρά τους 

που είναι καλά κρυμμένα στους κόρφους τους,

γίνεται χάρτης γίνεται σκέψη

ταξίδι και περιπέτεια,

γίνεται ανάσα 

αλμύρα και φως

στις σκοτεινές τους μέρες.

Οι φωνές τους σκάνε σαν μανιασμένες φουρτούνες

τις τρώει το αλάτι και το νερό

και σβήνουν στον παφλασμό της θάλασσας.

Τα γέλια τους καίγονται στην πορφυρένια δύση.

Ερωτικές ιστορίες τυλιγμένες σαν κόκκινες κλωστές

ξετυλίγονται μαζί με τα δαχτυλίδια του καπνού τους.

Όνειρα φορτωμένα

σε χάρτινες βαρκούλες

ξεκινούν για το γύρο του κόσμου.

Ελπίδες

.....

Οταν ακομα ειχαμε την ελευθερια μας!!

Κατερίνα Σολωμου

- Η ανταλλαγή - (της Μπέττυς Κουτσιου)

Να μιλάς για την αγάπη, εφόσον μπορείς να δώσεις αγάπη, όχι μόνο για να πάρεις.

Εάν ξέρεις την αγάπη από ταινίες και βιβλία τότε να μην βγάζεις τσιμουδιά.

Εάν δεν έχεις νιώσει το δέρμα σου αφιδατωμένο από την έλλειψη της, τότε να μην ζητάς να στην δώσουν. Δεν είναι συσκευασία η αγάπη.

Προηγείται η απώλεια, η θλίψη, η εγκατάλειψη, ένας θάνατος αργός, μακρόσυρτος, σαν την αλυσίδα ενός φυλακισμένου στα μπουντρούμια. Προηγείται η κατάρρευση του νου, το κενό στο σώμα, το λευκό χρώμα στο ταβάνι, οι ατελείωτη μοναξιά που τρυπάει σαν αγκάθινο στεφάνι το δέρμα.

Εάν δεν τα έχεις νιώσει αυτά, μην ζητάς να σε αγαπήσουν. Δεν είναι σούπερ μάρκετ η ψυχή κανενός, να ψωνίζεις όποτε χρειάζεσαι λίγη.

Δεν αγαπιέσαι, ακριβώς

επειδή εσύ ο ίδιος δεν έχεις αγαπήσει βαθιά.

Μονάχα οι άνθρωποι που αγάπησαν μέχρι το κόκκαλο μπορεί να αγαπηθούν πολύ.

Επίσης σου έχω νέα. Δεν είναι κολλητική ασθένεια. Μην έρχεσαι κοντά μου για να κολλήσεις έρωτα.

Εγώ έχω πεθάνει από έρωτα, χρόνια πριν εσύ συλλαβίσεις καν το πρώτο γράμμα από αυτή την ρημάδα λέξη.

Εγώ είμαι ο έρωτας. Αυτός που δίνεται, που καίγεται, που τολμάει, που βυθίζεται και ανασύρεται πάλι. Εγώ είμαι εκείνη που μπορεί να αγαπηθεί πολύ, γιατί έλιωσα κάποτε από αγάπη. Εσύ μπορείς να ισχυριστείς ότι δικαιούσαι το ίδιο για σένα;

Δεν έχουν λοιπόν όλοι το ίδιο δικαίωμα στην αγάπη. Δεν έχεις εσύ που απαίτησες, πριν από όλους και όλα να σε αγαπήσουν, το ίδιο δικαίωμα πάνω της με εμένα.

Εγώ αντάλλαξα κάποτε με τον διάβολο την ζωή μου, για να ζήσω, άλλη μια μέρα έστω  κοντά του. 

Εσύ τι ανταλλαγή έχεις κάνει;

Μπέττυ Κουτσιου

Ένα σημάδι (του Παντελή Χατζηκυριάκου)

Είχα ξεμείνει από χρόνια να περιμένω ένα σημάδι. Ένα κάλεσμα που θα μου έδινε τη δύναμη και το θάρρος να αποτινάξω τις αλυσίδες της επιφυλακτικότητας και της αδυναμίας και να τις βροντήξω επιτέλους στο πάτωμα σπασμένες. Να συνθλίψω τα δεσμά του συμβιβασμού και της αναβλητικότητας και να αδράξω επιτέλους την απρόβλεπτη και περιπετειώδη ζωή. Να ρισκάρω, να τολμήσω, να κερδίσω. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τα προδομένα όνειρά μου να χορεύουν ξέφρενα και καταμουσκεμένα. Έκλεισα τις γροθιές μου και μέσα τους συνέτριψα κάθε ενδοιασμό και κάθε αμφιβολία. Βγήκα στο δρόμο και άφησα τη βροχή να κυλήσει στο σώμα μου καθάρια και να ξεπλύνει τις ανασφάλειες και τους δισταγμούς μου. Έκλεισα τα μάτια, άνοιξα τα χέρια, πήρα μια βαθιά ανάσα· και χάθηκα στα άγνωστα νερά σου.

Παντελής Χατζηκυριάκου

Αγγίζοντας την ενσυναίσθηση (της Μαίρης Σουρλη)

Δεν είσαι μόνος Άνθρωπέ μου

στο λέει η φωνή της Άνοιξης

που αναδύεται έμφυτη στη ζωή μας

και γεννάει όπως το  πείσμα και την πίστη 

κυκλάμινα πάνω σε πέτρα!

Μπορώ να νιώσω πως νιώθεις…

Αισθάνομαι μαζί σου 

θέλω να κρυφτώ στην ψυχή σου,

χαράς λαμπρό χαμόγελο 

στα μάτια να σου χαρίσω..

Διαμαντένιο δάκρυ συμπόνιας κι αγάπης

ιριδίζει στην άκρη του ματιού. 

Σε αφουγκράζεται το αίμα μου,

κοιμάσαι κι ανατέλλεις εντός μου

ανθίζοντας στους κήπους των αισθήσεων.

Τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα

ως το τελευταίο κύτταρο

υπάρχουν στη διάρκεια της ψυχής.

Στην αγωνία σου η δική μου αγωνία…

Στο γυμνό της ύπαρξης

σφαδάζει από πόνο η καρδιά,

ταυτίζομαι με τη σκοτεινή σου πλευρά.

Σκαρφαλώσω στα ύψη της σκέψης σου

η απόσταση γίνεται οικεία απόλαυση.

Σ’ ένα ποιητικό δυναμικό ροής

με θαυμαστό τρόπο

παράλληλων κατόπτρων

αγγίζεται το εκστατικό συναίσθημα

στην απόλυτη σιωπή 

αναβλύζει νάμα, φως σκορπά

ανεβάζει τ’ όνειρο στα ουράνια.

Το μεγαλείο του απέραντου έρωτα

“Ένας” είναι ο Θεός

τραγουδάνε όλα τα πουλιά στο “Μαζί”

Μαίρη Σουρλη

"ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΊ" (της Βασιλική Νάκου)

Σε ένα λευκό χαρτί σκέψεις γράφω που αμέσως χάνονται.

Σκέψεις που εξαφανίζονται σαν ποτέ να μη γράφτηκαν, να μην υπόθηκαν.

Σκεψεις, αναμνήσεις που  χάνονται με τη πάροδο του χρόνου.

Μυαλό μου πονεμένο, ψυχή μου κουρασμένη, καρδιά μου πληγωμένη.

Ποιος ρωτάω ποιος εσάς θελει να εξαφανίσει, σαν ποτέ να μην υπήρξατε;

Αναμνήσεις, σκέψεις γυρνούν ξανά και ξανά και δεν αφήνουν να ηρεμήσω.

Θέλουν να θυμάμαι, πότε να μη ξεχνώ τον πόνο, τη χαρά, την απογοήτευση και όλα όσα στιγμάτισαν τη ψυχή και τη καρδιά.

Θέλουν να θυμάμαι όσα πληγωσαν μια αθώα ψυχή!

Όμως εγω;

Λευκό χαρτί σου γράφω για να θυμάμαι, σου γράφω μη ξεχάσω, μη πάψω να υπάρχω σαν χάσω όσα έζησα.

Ένα αψυχο χαρτί παίρνει ζωή γράφοντας ότι έζησα.

Παίρνει ζωή από τη ζωή μου.

Παίρνει ψυχή από τη ψυχή μου.

Σε ένα άψυχο χαρτί γράφω τα θέλω μου.

Σε σένα γράφω τι θα θελα να είμαι, τι θα θελα να γίνω.

Σε ενα λευκό χαρτί ζωή δίνω, τη θέση μου παίρνει στο κόσμο τούτο.

Ένα αντίο ήθελα να πω!

Σε ένα άψυχο χαρτί σε σένα μιλάω και σου ζητάω να με αγαπάς.

Μέσα από εκείνο θέλω τόσα να σου πω, και ας ξέρω πως ποτέ δε θα διαβάσεις.

Άψυχο χαρτί που τη ψυχή μου παίρνεις, ψυχή που πια νόημα δεν έχει να υπαρχει αφού εσύ λείπεις.

Έτσι χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά, χωρίς πνοή έμεινα πια σε ένα κενό.

Νάκου Βασιλική