Αγάπη ζώσα (του Λευτέρη Ελευθερίου)

 

Στένευα τα ρίγη του κορμιού

για να χορέσουν... 

Χαμήλωνα τα φώτα των αστερισμών

για να μη φέγγουν δυνατά... 

Μαδούσα όνειρα και στοχασμούς. 

Ψαλίδιζα ηδονές και αισθήσεις. 

Μπάλωνα της καρδιάς μου

το πανί το λαβωμένο...

Μέχρι που ένα  σούρουπο, καταμεσής του ηλιοβασιλέματος 

-στη μοναξιά μου- συνάντησα τον εαυτό μου... 

–Λοιπόν; είπε

–Τα ξέρεις όλα, του απάντησα

–Και τι κάνουμε; επιμένει

–Συνεχίζουμε, είπα...

Συνεχί-ζουμε! γιατί η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα μπορεί, με τον πόνο, με το δάκρυ, ροδόκηπους φυτρώνει, αντέχει και ανθοφορεί...

Γλύφει τις πληγές, τις επουλώνει, ντύνεται Άνοιξη και συνεχί-ζει να μοσχοβολά ζωή... 

Ένα θαλασσοπούλι διέκοψε τον συνειρμό των σκέψεων μου και ευθύς, έπιασα τον εαυτό να χαμογελά διακριτικά, με το βλέμμα του στραμμένο προς τη θάλασσα.

Συνέχισα να μονολογώ... 

Η επόμενη γυναίκα που θα έρθει στη ζωή μου, 

θα πρέπει να μου θυμίζει ότι η αγάπη είναι τρυφερή...

Σαν μίσχος που ξεπηδά από έρωτα

θα μοιάζει η ψυχή της, 

που ανθοβολά στης ροδαυγής το κάλλος...

Ροδοπέταλα φιλιά, τρυφερά θα της χαρίζω.

Και μέσα από τα μάτια μου πανέμορφη, μοναδική...του φεγγαριού το θάμπος... 

Θα έχει τη χροιά των ποιημάτων 

που θα ευχόμουν, να μπορούσα να γράψω.

Εκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και πήρα το δρόμο της επιστροφής

 γεμάτος αυτοπεποίθηση... Και συνεχί-ζω! 

Λευτέρης Ελευθερίου

Η μουσική...(της Μαρίας Κουτούση)

Τα τραγούδια κουράστηκαν

χρόνια να περιμένουν βουβά

στο κατώφλι των χειλιών.

Πήραν αγκαλιά τους στίχους 

και φεύγουν...

Τα βλέπει που χάνονται στον ορίζοντα

και δύναμη δεν έχει η φωνή 

να τα καλέσει πίσω.

Και η καρδιά δεν αντιδρά...

απρόθυμη, πικραμένη, θυμωμένη...

γιατί την πρόδωσαν οι λέξεις

που έντυσαν τα όνειρα...

Μια  νοσταλγία μόνο...

Το κλάμα της μουσικής

που μένει πίσω - αιώνια σαγήνη-

ατέρμονη ομορφιά στα μύχια της ψυχής​.

Η μουσική μόνο...

Συνένοχη κι αθώα... επιμένει

να ταξιδεύει την ελπίδα

με μια παράξενη προσδοκία.

Παράξενη μουσική...

Ελεύθερη από γήινα υλικά!

Χωρίς τα όρια, χωρίς τη σκλαβιά του λόγου...

σε άρρητους κόσμους οδηγεί.

Σαν προσευχή που ταξιδεύει,

ώρα νυχτερινή, σε ουράνια ύψη...

Μαρία Κουτούση

Μια σταγόνα Έρωτα.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Χθες, βράδυ αργά, τα 'λεγα με μια φίλη 

κι ο, τι 'χε στην ψυχή ανέβαινε στα χείλη... 

"Ειν' η ζωή μου άχαρη, στην θλίψη μαντρωμένη! 

Δεν λαχταρώ, δεν ονειρεύομαι, η μοναξιά με δέρνει...

Πάρε τα λόγια μου, απ' το κουβεντολόι, 

σε στίχους σμίλευτα και κάντα μοιρολόι... 

Τον πόνο που έχω στην ψυχή και τον διψούν τα χείλη, 

ένα τραγούδι λάξευστον με της καρδιάς τη σμίλη.. "

Κι αφού τον πόνο της γροικώ, 

τις λέξεις της μαζεύω 

μέσα στα βάθη της νυχτιάς,

την πεθυμιά λαξεύω... 

" Τίποτα πια δεν λαχταρώ, καμιά επιθυμία,

αιθάλη γίναν όλα, μια πρώην ιστορία...

Ερίζωσαν στης θλίψης την άμπωτη ρωγμή

και δεν ζητούν διέξοδο, καμιά εκδρομή.

Δεν κάνω όνειρα μικρά ή διαρκείας,

καιρό αποτεφρώθηκαν σε σήψη απραξίας ...

Καήκανε ως καίει ο λίβας τα σπαρτά,

απόκαμαν μες της ψυχής την πυρωστιά...

Δεν τραγουδώ στου γέλιου το κλαδί ,

και δεν προσμένω, πια, να 'ρθει καμιάν αυγή...

Σε τί να καρτερώ, τί να ζητήσω τώρα. 

Κάλπικα σ' όλα τα κουτιά του έρωτα τα δώρα  

κι απόηχοι ψευδείς του σ' αγαπώ οι λέξεις... 

Για πες μου λογισμέ, πώς γίνεται να στέρξεις; 

Ποιο δρόμο, πες, να πάρω ή ν' αφήσω, 

των "θέλω" να διαβώ, των "πρέπει" να τιμήσω ; 

Θα αφεθώ στης λήθης τη ροή κι εκεί θα ζήσω. 

Αφρός στο κύμα θα διαβώ, να μην αντιγυρίσω... 

Στη φτερωτή τ' ανέμου το νου μου θε να χρίσω. 

Στη λησμονιά αναζητώ μια γόμα να με σβήσω..."

Και, όμως, φίλη μου ακριβή, 

μην βάζεις την ψυχή σου φυλακή... 

Μία σταγόνα Έρωτα σαν 'ρθει , 

γίνεται ο κόσμος, πάλι, Κυριακή!! 

Λιλή Βασιλάκη

"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"

Απαγγελίες (του Δημήτρη Δημητριάδη)

Δεν θέλω να σκοτωθούν τα ποιήματα μου 

σε απαγγελίες /

Και  

να ευδοκιμούν σε χέρια εραστών

και τυχαίων 

Ούτε να σερβίρονται την ώρα του

δείπνου. 

Τα πεζοδρόμια τους είναι άδεια 

Η φωνή τους άλαλη

Όλα τελούν εν υπνώσει 

Και ο κόσμος ιδέα δεν έχει αν η

ψυχή τους διαρκεί το πολύ 

μια ώρα. 

Δημήτρης Δημητριάδης

ΜΟΝΑΞΙΑ (της Λένας Σαρή)

Ναι συμφιλιώθηκα 

με τη μοναξιά μου

την έκανα φίλη,

αδερφή, μάνα.

Την έκρυψα καλά 

στις αισθήσεις μου

στις ανάσες της ζωής μου.

Τη φιλοξενώ μέσα μου

στις νύχτες τις μόνες.

Στους τέσσερις τοίχους,

στις ήσυχες ανατολές μου

στη δύση του ήλιου,

στο σεργιάνι του μυαλού μου.

Στην αγάπη που 

έχω και δεν έχω.

Λένα Σαρή