Η μουσική...(της Μαρίας Κουτούση)

Τα τραγούδια κουράστηκαν

χρόνια να περιμένουν βουβά

στο κατώφλι των χειλιών.

Πήραν αγκαλιά τους στίχους 

και φεύγουν...

Τα βλέπει που χάνονται στον ορίζοντα

και δύναμη δεν έχει η φωνή 

να τα καλέσει πίσω.

Και η καρδιά δεν αντιδρά...

απρόθυμη, πικραμένη, θυμωμένη...

γιατί την πρόδωσαν οι λέξεις

που έντυσαν τα όνειρα...

Μια  νοσταλγία μόνο...

Το κλάμα της μουσικής

που μένει πίσω - αιώνια σαγήνη-

ατέρμονη ομορφιά στα μύχια της ψυχής​.

Η μουσική μόνο...

Συνένοχη κι αθώα... επιμένει

να ταξιδεύει την ελπίδα

με μια παράξενη προσδοκία.

Παράξενη μουσική...

Ελεύθερη από γήινα υλικά!

Χωρίς τα όρια, χωρίς τη σκλαβιά του λόγου...

σε άρρητους κόσμους οδηγεί.

Σαν προσευχή που ταξιδεύει,

ώρα νυχτερινή, σε ουράνια ύψη...

Μαρία Κουτούση