ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Ήθελα να' μαι το ταξίδεμα

στη σκέψη σου, το νόημα στις 

λέξεις σου, το χρώμα της φωνής σου

τ' άγγιγμα στο  φιλί σου!

Του ονείρου σου αναζήτηση

παροξυσμός ξενύχτι, τη ζεστασιά σου

ν' ένιωθα στο στεναγμό που αφήνεις!

Να' μουν η αναζήτηση εκείνη

των χειλιών σου, κι ο έρωτας που

θα 'θελες  ο παρορμητικός σου!

Ήθελα να ' μουν τ' άρωμα

που βάζεις στο κορμί σου ένα σου

απ' τα κύτταρα να' μαι πάντα μαζί σου!

Μια απ' τις αισθήσεις σου

να' μουν στο  κορμί σου της νύχτας σου

νανούρισμα, οι νότες οι μεθυστικές

γαλήνη στη ψυχή σου!

Να αφεθώ στον ώμο σου

σαν φαντασίωσή σου, του πάθους σου

να' μαι άγγιγμα να βυθιστώ μαζί σου!

Κι αν είμαι το ταξίδεμα

του έρωτά σου ο πόθος θα σαι κι εσύ

ο ήλιος μου που κρύβω μες το κόρφο!

Νέλλη Κουμεντάκη

"Σημαδεμένα σεντόνια" (της Βικης Μπάλλου)

Με παίδεψε,τούτη τη νύχτα, το χαρτί.

Στέκει μπροστά μου

–σεντόνι ολόλευκο

κι αναμένει μαύρα σημάδια

πλασμένα απ’ τα δικά μου χέρια.

Μα αυτά στέκουν αμήχανα σιμά του.

Γυμνά· ταλαντευόμενα· ανήξερα.

Δεν μπορούν να γράψουν, απόψε.

Ίσως πάλι, να μπορούν, μα να μη θέλουν.

Για φαντάσου!

Τούτα τα δάχτυλα,

που μόνο πνιγμένα σε μελάνι ανασαίνουν·

τούτα τα χέρια,

που ζουν, για να γεννάνε λέξεις,

αυτό το βράδυ

αρνούνται την ίδια τους την ύπαρξη.

Τι τα κρατάει άραγε,

φυλακισμένα στα δεσμά τους;

Ίσως η παγωνιά·

έβαλε κρύο

– και τούτα καίνε.

Ίσως ο κόσμος·

τη μια ασφυκτικά στενός για τόσα λόγια,

την άλλη απέραντος, για να λεχθεί με λέξεις.

Ίσως οι θύμησες·

ερμητικές, αβάσταχτες

– κι αυτά μονάχα δύο.

Ίσως οι άνθρωποι·

παρουσίες κι απουσίες 

– πληγές και χτυπήματα.

Ίσως ευθύνεσαι κι εσύ,

που κατοικείς ακόμα εντός τους.

Αθόρυβα

– μα είσαι εκεί·

διακριτικά

– μα υπάρχεις.

Τι άλλο να γράψουν τ’ άμοιρα για σένα;

Προβλέψιμες γίνονται

οι φράσεις  που σου αφιερώνουν.

Κι εσύ δεν τους χαρίζεις

ούτε μια ματιά σου

– ή μήπως όχι;

Άραγε, με διαβάζεις ακόμα;

Άραγε, με διάβασες αληθινά ποτέ σου;

Το χαρτί με κοιτάζει κυνικά.

Γελώ

και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι.

Δες –  πάλι για σένα γράφω.

Κοινότυπη κατάντησα.

Τικ τακ.

Μια ζωή ψιθυρίζει πώς τίποτα δεν σταματά·

τα πάντα συνεχίζουν.

Μάλλον ο ψίθυρος νικά.

Δες·

ακόμα κι απόψε,

οι παλάμες μου

μάνες καινούργιων συλλαβών.

Βικη Μπάλλου

ΖΗΤΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΘΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Στο βυσσινί χαλί

πεσμένη μια λέξη

Ανάβω το ηλεκτρικό φως

Ιμιτασιόν παραμερισμός του σκότους

Μου λείπει μια κλωστή 

από την πλεξούδα της Κλωθούς

και ένα ποίημα 

από το καλάθι της Σαπφούς

Δεν θα με συντρίψει η απώλεια

Ανθισμένη στο μπαλκόνι ακόμη

η γαρδένια 

Πετάει νέα φύλλα  η καρδιά 

εν αναμονή του χειμώνος

Στο βλοσυρό φρύδι του

αναπαύεται ήσυχα

ο ένδον στοχασμός μου

Διατελώ ευγνώμων 

στο λευκό

Μόνη στο δωμάτιο 

αναμένω 

Δεν ξέρω τί

Μα μου λείπει απίστευτα πολύ

Ζητώ αυτό που ποθώ

Νά 'ναι το χλωμό τριαντάφυλλο

η κρύπτη του;

Ευωδιάζουν τα μάτια μου αίφνης

Μυροβλύζουν και τα ανθρώπινα δάκρυα;

Η νύχτα είναι εδώ

Εσύ  αόρατος νυμφίος

Τα κουφέτα της αγάπης

λειώνουν 

στο ερωτευμένο μας στόμα

Μην σβήνεις τα αποτυπώματα 

του γλυκασμού της...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 020011016   ''ΜΙΚΡΑ ΕΠΙΠΟΘΙΑ''  2019-2020]

Ύπαρξη (της Εύας Μήλιου)

Η καρδιά κτυπά μακριά και έξω απ' το σώμα μου,

σαν ν'αποχαιρετά με ένα αντίο,

την κακόμορφη πραγματικότητα.

Γίνομαι αγέρας για να απαλύνω τους χτύπους

της καρδιάς και τους ρυθμούς της άχρωμης ζωής μου.

Γελάει ο ουρανός σαν να περιγελά τα συναισθήματά μου.

Την θύελλα της ψυχής μου.

Την κάθιδρη προσπάθεια για την μη υποδούλωσή μου,στην μοίρα μου.

Τα βήματά μου με φέρνουν κατευθείαν μέσα 

στον πόνο μου...

Αδυνατώ να του κρυφτώ.

Αντικρύζω τις λεωφόρους που ανοίγονται 

μπροστά μου και γίνομαι μόνο μια μικρή κουκίδα

στην ατέρμονη γραμμή της ζωής.

Γίνομαι καταρράκτης για να πνίξω μέσα του 

την εντροπή μου,την μοναξιά μου,την μελαγχολία μου.

Γίνομαι ρυθμός για να εξαφανίσω τον ρόγχο 

της αβεβαιότητάς  μου.

Η ύπαρξή μου κρέμεται από την πιο ευαίσθητη κλωστή της θέλησής μου.

Η καρδιά μου κτυπά δυνατά επιστρέφοντας στη καλόδεχτη αγκαλιά της ύπαρξής μου.

Εύα Μήλιου

Ωκυτοκίνη (της Στέλλας Λουίζας Κατσαμπή)

 Οι άνθρωποι του δράματος σε δηλητηριώδη σιρόπια φράουλα εθίζονται 

500mg ωκυτοκίνης για να σκληρύνει η αντοχή στα καθημερινά τους θέατρα. 

Της απώλειας την επίγευση δεν βρίσκουν ποτέ λυρική.

Ποτέ βλαβερότερη από τη μοναξιά η θλίψη.

Στην απεξάρτηση φυλάγονται από πουλιά πτωματοφάγα, αυτά που τρέφονται με τους γλυκείς χυμούς όσων τον έρωτα ακατέργαστα βιώνουν.

Η θεραπεία ολοκληρώνεται,

κι αυτοί ακόμη να μάθουν ν' αγαπιούνται, 

να νιώσουν επιτέλους ασφαλείς,

και 

διψασμένα τα όρνεα 

πλησιάζουνε ξανά

Στέλλα Λουίζα Κατσαμπή