ΑΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΧΑΣΕΙΣ (της Νορας Ξένου)

Και αν ποτέ με χάσεις ...

θέλω να θυμάσαι πάντα

στα χέρια σου βαστούσες μια πεταλούδα

που προσπαθούσε να πετάξει

σε μια πτήση ελευθερίας.

Μια πεταλούδα που χάιδευε τρυφερά

τα μαλλιά σου.

Μαγεία ένιωθε στα δάχτυλα σου

τα μεγάλα και το δέρμα της έτρεχε να προλάβει,

να ξεχάσει τη μαγεία των νυχτών.

Νυκτερινές πτήσεις ανάμεσα στη βροχή και στο στήθος

των σιωπών, όταν σφράγιζες το στόμα

με εκείνο το φιλί

και βροχή ξανά στο στήθος σαν νυχτερινός

επισκέπτης σιωπής που έρχεται με

φερμουάρ να σφραγίσει τον έρωτα.

Η μελωδία να προσπαθεί νότες να εναρμονίσει

έως την εγκατάλειψη του φιλιού από πάθος.

Ένας τυφώνας τα χείλια σου παίζουν με την ηδονή ασταμάτητα λες και θα χαθούν από το πεντάγραμμα.

Και αν ποτέ με χάσεις ..

να θυμάσαι ότι κάθε φιλί

μαχαίρωνε τον πόνο πριν γίνει πληγή ανοιχτή

μέσα μας.

Κι αν ποτέ με χάσεις

μην ζεις στις αναμνήσεις, τις αισθήσεις

και τα συναισθήματα που λαχταρούσες,

άσε την μνήμη και την επιθυμία να σε κάνει να νιώσεις χωρίς καθυστέρηση.

Η ζωή μικρή είναι και χάνεται μέσα στις στιγμές.

Τις αισθήσεις σου άσε να χορεύουν στην απαλότητα της πεταλούδας,

προσκαλώντας να νιώθουν μαζί σου τον πόθο.

Αστέρι θα είμαι και θα απαλύνω τον κάθε πόνο σου

με την μαγεία του χορού, όσο θα ζεις απολαμβάνοντας.

Νόρα Ξένου

Κείμενο από το βιβλίο μου "Μια κραυγή από Αναστεναγμούς"

Θάνατος είναι... (της Πολας Βακιρλη)

 

Αφ'εαυτού του ο θάνατος

διόλου απαιτητικός δεν είναι.

Ούτε μοιρασιά ούτε συντρόφεμα στον Άδη όταν σε πάει για να σε κάνει υπήκοο του κάτω βασιλείου.

Του φτάνει ο εαυτός σου

με το περίβλημα της μοναξιάς ενδεδυμένος

δίχως το δαχτυλίδι του αρραβώνα.

Αυτό ίσως κειμήλιο ακριβό να το αφήσεις

σ 'εκείνους που ευελπιστείς

να σε θυμούνται,

δίχως ωραίο κοστούμι ακόμα κι αν αφόρεγο το είχες.

Απ' όλα αυτά τα γήινα και τα θνησιγενή

 δεν έχει να επιλέξει.

Μόνο την άφθαρτη θεία ψυχή σου

στο στόχαστρο είχε βάλει

κι επιμελώς το έκρυβε

μην και τον φθόνο κινήσει

του αντιπάλου.

Πόλα Βακιρλη

Αγάπη (της Ιωάννας Χρυσακη)

 

Παίζω με τις σκιές ..

Αναζητώ τη φωτιά..

Αυτή που καίει δυνατά..

Τύψεις κι ενοχές..

Αγάπες ψεύτικες..

Ζητώ ΕΣΕΝΑ ..

Δυνατή φωτιά !

Στα ξένα στέλνει, το φόβο μου διώχνει μακριά. 

Κράτα γερά την ΑΓΑΠΗ..

Κράτα γερά, τ' όνειρο ζηλεύει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ιωάννα Χρυσακη

ΦΟΒΟΙ (της Πολυξένης Ζαρκαδούλα)

 

Έσκυψα το κεφάλι πολλές φορές, άνοιξα το εγώ μου και το ξεδίπλωσα

το έστρωσα χαλί στα πόδια ανθρώπων,άνοιξα την καρδιά μου

και τους έβαλα μέσα. 

Εκείνοι όχι μόνο περπάτησαν πάνω του

όχι μόνο δεν τους ένοιαζε αν το λέρωναν με τα βήματά τους

αλλά όταν έκαναν την εμφάνισή τους, μετά το έσκιζαν

μέχρι να το κάνουν κομματάκια

μέχρι το κόκκινο να ποτίσει γύρω τους και να λερώνουν

ακόμα και τη ψυχή τους...

Αίμα να τρέχει στα πόδια τους

και να λεκιάζει τα χέρια κι όπως ήταν εκείνα αιματοβαμμένα

να μ' ακουμπούν και ν' αφήνουν πάνω μου σημάδια ανεξίτηλα...

Έμεινα μέσα σε δωμάτια ανήλιαγα, σε υπόγεια βρώμικα

χωρίς νερό,χωρίς τροφή,χωρίς ένα χάδι

έπεσα στα γόνατα, ικέτεψα, φίλησα τα πόδια τους

κι όμως, δεν γύρισαν καν το κεφάλι, δεν καταδέχτηκαν να μ' ακουμπήσουν...

Κι εκεί εγώ με την καρδιά μέσα στα χέρια μου, παρέδωσα τα όνειρά μου,

άνοιξα ένα κουτάκι και φανέρωσα όλα τα μυστικά μου...

Δεν φοβήθηκα να ξεδιπλωθώ και ν' αφήσω το ποτάμι των σκέψεων μου

να γίνει χείμαρρος σωστός και να με παρασύρει μαζί του

να με γυρίσει χρόνια πίσω, σε καιρούς αλλότινους...

Δεν φοβήθηκα και δεν κράτησα άμυνες για το μετά, για το αν...

Γιατί πίστεψα, γιατί αγάπησα, γιατί γιατί γιατί...

Σ' ένα σεντούκι φύλαγα για χρόνια τους φόβους μου

και να τώρα που βρίσκονται μπροστά μου

με κοιτούν κατάματα κι εγώ σκοτεινιάζω, τρομάζω...

Νοιώθω αδύναμη, εξαρτημένη από την ευτυχία,

φοβάμαι να δω όσα η ζωή φέρνει μπρος μου

γιατί πάντα πίστευα στους ανθρώπους,

πάντα έκανα όνειρα και συνήθιζα να τα πιστεύω

να ζω σε κόσμους εξιδανικευμένους, φανταστικούς,

κι ύστερα προδόθηκα... 

Και τώρα πώς, ζωή, να έχω δύναμη;

Δεν μ' έμαθες ακόμα;

Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ, ευαίσθητος, ρομαντικός, δειλός...

Ναι, δειλός - φοβάμαι την κακία, την απληστία...

Τα τέρατα της ψυχής ποτέ δεν τα είδα,

ποτέ δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους

ποτέ δεν μπόρεσα να διεισδύσω στα βάθη της ψυχής τους

ποτέ δεν μπόρεσα να κατεβάσω την μάσκα που φορούσαν...

Όταν από μόνοι τους ξεδιπλώνονταν γιατί είχε επέλθει το τέρμα,

γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να υφαρπάξουν, εγώ απλά έφευγα

χωρίς να γυρίσω το βλέμμα και να κοιτάξω το προσωπείο τους...

Κάποιοι το λένε αξιοπρέπεια, για 'μένα ήταν φυγή..

Πολυξένη Ζαρκαδουλα

(Συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό έργο: "Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud", εκδ. Όστρια, 2020)

Εγώ δεν είμαι ποιητής. (της Ειρήνης Ανδρέου)

 

Εγώ δεν είμαι ποιητής…

είμαι του πόνου γητευτής

και της χαράς ζητιάνος 

.

Εγώ δεν είμαι ποιητής

στιχάκια γράφω της στιγμής

στην πίκρα μου απάνω.

Κάνω κατάθεση ψυχής

σε τούτο τ’  άψυχο χαρτί 

την μοναξιά να πνίξω,

γιατί η τσιγκούνα η ζωή 

με την σταγόνα μ' ελεεί 

κοντεύω να στραγγίξω!

Λέτε να είμαι ποιητής

που  ‘μαι  εχθρός της λογικής

με την καρδιά βαδίζω;

Κάνω επένδυση ψυχής 

κι ίσως στην άλλη τη ζωή 

(την ζούγκλα σαν αφήσω)

σαν άνθρωπος να ζήσω.

Ειρήνη Ανδρέου

Από τον πρόλογο του  βιβλίου μου

 "Φτου μας ...με αγάπη "