ΑΝΑΜΕΣΑ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

  

Ανάμεσα ουρανού και γης

αφουγκραζόμαστε τη δικαιοσύνη

σαν γαλήνη ανεπαίσθητη

στων κυμάτων την κόψη.

Κρύσταλλα του ανέμου στους ωκεανούς

και μια φωνή δυνατή τιθασεύει τις θύελλες.

Ανάμεσα ουρανού και γης

διάφανες οι ψυχές μας,

με μια άνοιξη ανυπόταχτη

ν’ ανασαίνει στο στήθος μας

με τους αγγέλους φιλιωμένους με τις ώρες τις γερόντισσες,

Ανάμεσα ουρανού και γης

τα σύνορά τ’ ανύπαρκτά μας

τα σταυρουδάκια του ήλιου στα μέτωπά μας,

το αίμα του φωτός στην καρδιά μας.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το υπό έκδοση βιβλίο μου.

Δεν υπάρχει! (του Πατροκλου Σεφεριάδη)

 

Έμεινε ο κήπος 

 η χαρά της πρώτης συνάντησης

Τόσα σ' αγαπώ χαραγμένα

αίμα ξόδεψαν χωρίς πληγή να συναντήσουν.

Η  χλιδή

 στο απέραντο μουράγιο της ψυχής.

ένα χάδι τρυφερό τέμνεται στη φαντασία

Τα μάτια βλέπουν

 ότι η αυγή τους κρύβει

 στόμα

θέλει ανεκπλήρωτο φιλί να δοκιμάσει

Ο καιρός στέλνει πάμπολλες σκέψεις

η ζάλη στο μυαλό δεν σταματά.

Στου ονείρου τα λειβάδια ταξιδεύεις

δεν μπορείς τόν έρωτα να κρύψεις.

Πάτροκλος Σεφεριαδης

Λέξεις από τη συλλογή

Τα μάτια σου μιλούν.

"ΑΛΜΥΡΟ ΔΑΚΡΥ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Από ιδρώτα και κλάμα η ελπίδα ..

σπρωγμένη,

από αλμύρα και πόνο η ματιά ..

κεντρωμένη,

από τη ράχη του φόβου το φιλί ..

ματωμένο,

από το δάκρυ που καίει το πρωί.. 

πληγωμένο.

Από της στάχτης τη φλέβα η ανάσα 

...κομμένη,

από το χρώμα της μπόρας η αυγή ..

πετρωμένη,

από το γκρι των ονείρων μια φωνή ..

ξεχασμένη,

από το θάμπος της ήττας μια καρδιά.. σκλαβωμένη.

Και πίσω απ' τα άστρα στων χρόνων την πέραση...

τριαντάφυλλο κρύβω στων χυμών μου τη θέαση,

ζωγραφισμένο με κόκκινο ...άλικο..

δίχτυ

που τονίζει περίτρανα της ψυχής μου τον δείχτη!

Εύα Μαζοκοπακη

Υ.Γ Γιατί και τα αλμυρά δάκρυα μπορούν να ποτίσουν  

..κήπους συναισθημάτων,φίλοι μου!

Η βροχή των ρηγμάτων μας (της Κυριακής Δράκου)

 

Μαρμαρωμένο το βλέμμα σε απλανές σκέψεις.

Συλλογισμένο το δειλινό μέσα στα δάκρυα του ήλιου.

Στα πληκτρολόγια της μοναξιάς ο παραλογισμός.

Ντυθήκαμε με το εγώ και σκουντουφλούμε στα συναισθήματα.

Σώπασε η πολιτεία μέσα στα τείχη της άρνησης.

Ποια δεξιότητα κρατά τους θεμέλιούς της αρμονίας;

Ακούγονται φλογέρες ερωτικές…

Σαν βγεις από τον εαυτό σου και χωθείς σε μια άλλη ψυχή,

το αλαργινό όνειρο ντύσε με χαρακτήρα.

Τα δάκρυα   σαν κρύσταλλα κυοφορούν τη θάλασσα.

Σου μεταγγίζει το αίμα η άρνηση.

Γεννιέται ένα αδέξιο τραγούδι σε φάλτσο αντίσταση της αγάπης.

Το τραγουδά η αυτογνωσία στα απομεινάρια της ωριμότητας.

Ποιος ο κριτής και ποιος ο εμψυχωτής;

Το πλοίο της ανάσας μας γεμάτο εμπειρίες.

Δεν είναι τα λόγια είναι ο τρόπος.

Δεν είναι η αγάπη πειρατής.

Στο βυθό της θάλασσας η αγνότητα κρύφτηκε σ΄ ένα κοχύλι.

Όσο για την ευγένεια, γέμισε υποκρισία.

Το χαμόγελο στάζει από την βροχή των ρηγμάτων μας, 

σαν σπασμένη στέγη.

Φυσά το αγέρι, μας ανεμίζει τα μαλλιά ο προβληματισμός.

Κυριακή Δράκου

ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ (της Τζούλιας Πουλημενακου)

 

Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού

κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!

Με νότες ασημιές τραγούδησε και χόρεψε

ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!

Φεγγάρι μου, στο άλικο αίμα μου βαπτίσου

και πύρινο κατρακύλησε εδώ. 

Τη μοναξιά μου σβήσε!

Μαρμαρυγές στη διαμαντένια θάλασσα σκόρπισε

και διώξε τον πόνο απ’ της γης τα πέρατα!

Φεγγάρι μου, ανέτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…

Με  περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!

Ανυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο

και με το ύστερο φως σου,

ζωντανή κράτησε την ψυχή μου! 

Τζούλια Πουλημενακου