Ανθοδέσμη γέλιου (της Κατερίνας Σκιντζη Χαδουλου)

Οι λέξεις έγιναν κάστρα
δεν ξέρω αν προστατεύουν το μέσα σου η το μέσα μου...
Μόνο εκεί μέσα κουρνιάζει ο λυπημένος πόθος
και αλλού πουθενά
ούτε στις ανεμόδαρτες επάλξεις
δεν τολμάς να φυλάξεις σκοπιά ...
Το μέσα μου από έξω σου καιροφυλαχτεί...
Εγώ καραούλι έξω από το Άγιο κάστρο σου
που θέλεις να αλωθεί χωρίς να παραδωθεί...
Τι τρέλα πολέμου κι αυτή ...
Εγώ κατακτητής τρυφερός
που θέλει στην ντάπια σου
να αφήσει την τελευταία του πνοή...
Οι λύπες φτιάχνουν λέξεις
και οι λέξεις κάστρα
που θέλουν τις πύλες τους να ανοίξεις,
έξω να βγεις και ανθισμένα γέλια να φορτώσεις
επιστρέφοντας μετά
τα ακροκέραμα των πύργων τους να στολίσεις...
Έτσι στα ανθισμένα κάστρα
τα γέλια μας θα είναι οι στρατιώτες
κι ο πόλεμος στα σεντόνια ...
Όλα καλά ...Όλα καλά...
αλλά θέλει να βγεις έξω από των λέξεων το κάστρο
τα ανθισμένα γέλια να συλλέξεις
και καλπάζοντας στους λειμώνες των σπλάχνων μας
να επιστρέψεις
και τρυφερά να τα σκοτώσεις....
Αχ! τα γέλια μας...

Κατερίνα Σκιντζη Χαδουλου

ΓΕΝΝΑ ΜΕ (της Αναστασίας Πελεκάνου)

Κάποιες φορές
όπως τώρα,
θέλω να μπω μέσα στο στόμα σου.
Ναι.
Μέσα στο στόμα σου.
Να περπατάω μέσα εκεί.
Να περάσει πολύς καιρός.
Να τρώω και να γεύομαι ότι εσύ.
Καμία οργή να μην μπορεί,
να με βγάλει έξω.
Να μεγαλώνω στην ησυχία
του στόματος σου
και
μόλις ακούσεις λυγμό
και το στόμα σου τρέξει δάκρυα,
γέννα με ξανά.
Αυτή τη φορά γέννα με,
με λιγότερο πόνο.
Οχι Αυγή.
Σούρουπο χρυσό.

Αναστασία Πελεκάνου

Η αγάπη γητευτής (της Βίβιαν Ασπροπουλου)

 
Η αγάπη γητευτής,
σαΐτα που υφαίνει το ρούχο της ελπίδας,
γερό στημόνι, φόρα το...
μην τ' αποστρέφεις την ώρα που σ' αρνήθηκε η χαρά,
μεταξωτή κλωστή κέρωσε η ανάσα της το φικάρι,
να θυμάσαι, η γύμνια παγώνει...καίει,
την ψίχα της ψυχής σου συρρικνώνει
και τότε,
τότε δραπέτης της ζωής κι αν γίνεις...
τόπο κι αν ψάχνεις σκιερό,
να ξαποστάσεις από τη λάβα που' καψε η προδοσία...η απώλεια τα σωθικά....
δραπέτης για να αποφύγεις το κτύπημα των βράχων
και το χαστούκι της βροχής της ξαφνικής...
κι αν καταγάλανο ουρανό θα ψάξεις
σ' απάνεμες στεριές της γης,
τα μαύρα σύννεφα και του ανήμερου βοριά η σκόνη,
άλλο να μην βαραίνουν το σεντούκι της ψυχής,
τι κρίμα που μαζί με τα μπαγκάζια...
λυτή πήρες την αλυσίδα σου μαζί....
κάβο δεν βρήκες να τη δέσεις πίσω,
ν' αφήσεις αγκυροβολημένους καημούς....
Αόρατη σκιά οι αναμνήσεις...
μοχλός που σέρνει καταχθόνια βαγόνια ,
τα ολόγιομα με όλα κείνα της ζήσης σου
που αμαύρωσε ο καπνός τους ομορφιές...
σπασμένες ράγες χωρίς ελπίδα κι αγάπη η ψυχή σου η λαβωμένη...
σ' όποιο τόπο κι αν βρεθεί...
θυμήσου, φόρα το ρούχο της ελπίδας,
η αγάπη  θα έρθει να σε βρει...
ο πόνος το όνειρο  φυλάκισε σε κλουβί...
η αυταπάρνηση σου έκλεψε το κλειδί...
και εκείνη άβουλη κι ευάλωτη πίστεψε...
φοβήθηκε η ψυχή πως ποτέ της σωτηρία δεν θα βρει...
Λησμόνησε πως η αγάπη είναι ο ίσκιος στον κάβο της συλλογής...
είναι η κάθαρση της ψυχής....
κάθε φορά που το σκαρί των αναμνήσεων σε θύελλες ταξιδεύει,
άνοιξε το καλαντάρι της αγάπης, θυμήσου και τότε,
τότε, θαύμα απολέπισης στου χρόνου τη φθορά,
σμιλεύει τον πόνο,
συντροφιά στου πλήθους σου την μοναξιά,
αναγέννηση...άνθη και βλαστοί χαράς...
φόρα το το ρούχο της ελπίδας,
στους ώμους περιστέρια κεντημένα
στο ράμφος τους τα όνειρα σου...
φόρα το, μη φοβηθείς να ταξιδέψεις...
μην αρνηθείς λιμάνια...
κάβους και στεριές να αναζητήσεις...
Ο φόβος μη γίνει άγκυρα στους βράχους που ξεσπάει το κύμα....
και βάλτος σου η θλίψη...
Το όνειρο δεν είναι αγέρι...
δεν είναι φύλλο που απολιθώνεται και χάνεται στη λάσπη...
Το όνειρο είναι το σκαρί και εσύ ο καπετάνιος
αν δεν αλλάξει η καρδιά σου πλεύση...
αν δεν ξεκλειδώσεις το κλουβί,
τα ίδια αυτά τα υποχθόνια βαγόνια,
ολάκερη ζωή,
κυρτοί οι ώμοι τς ψυχής...
η αγάπη μάτια μου είναι πάντα ο γητευτής!

Βίβιαν Ασπροπουλου

Άτιτλο (της Συλιας Χαδουλη)

Μυστικιστική Ιερουργια της πανάρχαιος θρησκείας υψώνεται εξαγνίζοντας την απεραντοσύνη του σύμπαντος κοσμου
Παραδίδεται γυμνή η ψυχη στην αίγλη ενός ονείρου
ντυμένου με πορφυρη τήβεννο και ακάνθινο στεφανο μετουσιωμένων παρελθοντικών ανομημάτων
και ιαματικών σιωπών ληθης
Σκαλίζει η αλφαβητος των άστρων με τις ακρες των χρυσών  γραμμάτων
της  ποιήματα αισθήσεων και παραισθήσεων
Δάκρυα αστεροειδών κεντουν  τα πέπλα της νυχτας  με αστρικά μαργαριτάρια
φωτίζοντας την ουτοπική αναζήτηση  των Κρεμαστών Κήπων της Βαβυλώνας
Άμωμος θυσία τα θραύσματα των ανθρωπίνων συνειδήσεων στο βωμό
των αιωνιων αιμάτινων τραυμάτων  της δακρυσμένης αιωνιότητας
Μύστες ψαλμών ικεσιας και αφεσης προσδοκούν την Αναγέννηση του ζωοδοτου Φωτος
ως την Εσχάτη Ικεσια εκπλήρωσης της γενεσιουργου θυσίας του Υπερουσιου Ενός Κυρίου ημων,
των μικρών εσωτερων σταυρικων  θανάτων των προσδοκιών εγκόσμιων τόπων,
των φασμάτων  τραυμάτων αιματος, της προδοσιας των ρόδων, της γήινης ουτοπίας των πάντων
Ικετεύομεν  Σε
Ιέρεια της αγνότητας του άμωμου φωτος της υπέρτατης Αγαπης
σφράγισε με μύρο ροδοπέταλων ως σφραγιδολιθο  της ιερότητας της  ύπαρξης σου
τα αιματινα τοπία της ύπαρξης των ανθρωπίνων.

Συλια Χαδουλη

Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Άκουσα πολλά σ' αγαπώ...
Τα πιο πολλά μια αλληγορία ήταν...
Όταν υπάρχει αγάπη
κανείς δεν καταπιέζει
Και κανένας δεν καταπιέζεται.
Η αγάπη δεν είναι κατάκτηση. Ιδιοκτησία. Κυριαρχία.
Η αγάπη είναι ενσυναίσθηση.
Δίνει στην ανθρωπιά το δικό της σχήμα.
Την μορφή και το αποτύπωμα της.
Τι αριστούργημα ο άνθρωπος που αγαπά!
Σε νοιώθει.
Σε καταλαβαίνει.
Σε κατανοεί.
Σε κοιτάζει σαν σε καθρέπτη.
Είναι ίδιος με σένα.
Πως θα ζήσει η κακία εδώ...
η μισσαλοδοξία.
Η πλεονεξία...
Η ζήλια...
Αφού δεν υπάρχει τίποτα για να τις θρεύει...
Τώρα καταλαβαίνω την αγάπη τελικά.
Να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου και ας μην είσαι εσύ ή αιτία.
Να βαδίζεις  δίπλα στον άλλο.
Δεν έχει σημασία από που ερχόμαστε και προς τα που πάμε...
Να βαδίζεις...
Όρθιος... Στο ύψος σου... Δίπλα του...
Κι όταν εκείνος δεν μπορεί να στηριχτεί στα  δικά του πόδια...
Κι είναι μεγάλο το βάρος του για τα δικά σου πόδια..
Να συνεχίσεις...
Να τον κράτας αγκαλιά.

Ιωάννης Τούμπας