Η νύχτα της μέλισσας (του Δημήτρη Ζουγκου)

Το χαμίνι πήρε δεξιά
την οδό των Φαινομένων,
έτσι νόμιζε.
Και ξεμακραίνοντας από τα γνωστά λημέρια
έφτασε στον δρόμο του Διλήμματος
και συνέχισε ευθεία, όχι για κάποιο άλλο λόγο
παρά ήταν σκεπτικό.

ab uno disce omnes?
ab uno disce omnes?

Μέχρι το βράδυ δεν συνάντησε
κάποιο αγρίμι ή άνθρωπο
ώσπου το απάντησε η πείνα
και ένιωσε τα νύχια του θηρίου.
Κι ύστερα το βρήκε το κρύο
και αισθάνθηκε τα τρομερά δόντια στην ραχοκοκκαλιά του

ab uno disce omnes?
ab uno disce omnes?

Κι έφτασε ξέπνοο σε μια απάνεμη ακτή
κι είδε στα γαλήνια νερά
το φεγγάρι να δειπνεί
ήταν δεκατριών και σε μια νύχτα
είχε τρυγήσει τη ζωή.

Δημήτρης Ζουγκος

Η ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ (του Νίκου Δημογκότση)

Αστραπές και βροντές,
κεραυνών μην αινείτε,
η Πολιτεία τρομάζουσα
της σιωπής αιωρείται.

Και οι Άνθρωποι τρέμοντες
με το δάκρυ στο βλέμμα,
της βροχής που κατέρχεται,
στο γιγάντιο Ψέμα.

Πλημμυρίδα συνέρχεται
και αθροίζει αιθάλη,
στων χωμάτων την έγερση
που συντρίβει τ΄ ατσάλι.

Ω ! που δεν έσωσε
το τσιμέντο να ψάλλει,
του Ηλίου η έξαψη
να ξανάρθει και πάλι.

Βασιλιάς ασυντρόφευτος,
με το σκήπτρο να χρίσει,
την Ειρήνη βασίλισσα,
στων νεκρών την Γαλήνη...

Ω ! που δεν μείναμε
στην αγάπη της Φύσης,
κι ως θανάτου την χτίσαμε,
μα αυτή ανεστήθη !...

Νίκος Δημογκοτσης



Ο Υπέροχος Πίνακας είναι
της φίλης Ελένης Γκόγκου,
που από καρδιάς θερμά ευχαριστώ !!

Κάτω από τη σιγή των αστεριών (της Παυλίνας Στυλιανού)

Ψιθύρισα τ’ όνομα του …
έκλεισα τα μάτια και αποκοιμήθηκα στης ψυχής του την αγκαλιά...
όπως το ποθούσα
…κάτω από τη σιγή των αστεριών…,
και όχι… όταν σίγησε ο ουρανός… κι έγινε ένα με το κλάμα μου
ένα κλάμα με γεύση πικραμύγδαλου
όπως τότε που εκείνο το γαλάζιο φόρεμα είχε γίνει ένα με το χώμα της γης
τώρα η σιγή των αστεριών είναι το ένα και μοναδικό δικό μας βράδυ
κι εκείνο το βράδυ δεν είχε το κλάμα πικραμύγδαλου φορεμένο στα χείλι μου
ήταν το κλάμα της ευτυχίας και της αντάμωσης,
της μίας και μοναδικής αιώνιας αντάμωσης των δικών μας αστεριών
ένα και μοναδικό
Καληνύχτα αγάπη μου
Καληνύχτα καρδιά μου

Παυλίνα Στυλιανού

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπά)

Ροζιαζμένα χέρια
Πρόσωπο γεμάτο θλίψη
Βλέμμα χαμένο σε στιγμές
Σε εικόνες...
Ο νους στριφογυρίζει σε λόγια που χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά.
Και μέσα στον καπνό απ' το τσιγάρο
που σιγοκαίει, σχηματίζεται η μορφή της...

Πάντα μπροστά του
Χρόνια τώρα.
Η κλέφτρα της καρδιάς του...
Έκλεψε και έφυγε.
Εκείνος δεν ξέχασε ποτέ.
Τι κι αν μεγάλωσε
Τι κι αν εγέρασε
Η καρδιά του δε σταμάτησε
ποτέ να χτυπά για εκείνη.
Η μορφή της χαραγμένη
στο μυαλό και στην καρδιά του.

Μια ζωή, χρόνια ολάκαιρα,
τη βλέπει να χορεύει μόνο γι' αυτόν
μέσα στον καπνό του τσιγάρου,
που σιγοκαίει στο χέρι του.
Μια ζωή, χρόνια ολάκαιρα,
τη βλέπει να  χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς του που χτυπάει μόνο για εκείνη, χωρίς εκείνη...

Αγάπησε μια φορά
και ήτανε για πάντα...

Τζούλια Παπά

Ο άγγελός μου (της Εύας Κοτσικου)

Άυλος, ασώματος, αόρατος, ουδέτερος σαν όλους τους αγγέλους.

Δεν φαίνεται, δεν ακούγεται, δεν πιάνεται, δεν τον καταλαβαίνω.

Κλαίω, απελπίζομαι, στενεύομαι στο ίδιο μου το σώμα, λέω είναι απών.

Με ξέχασε, αδιαφορεί, δεν νοιάζεται, με εγκατέλειψε, με τους φόβους μου μόνη με άφησε.

Φτάνω στο χείλος του γκρεμού, λέω «τελείωσα», ετοιμάζομαι για το χαμό και για την πτώση, παραδίνομαι στα σκοτάδια μου να με καταπιούν.

Και τότε δίχτυ απλώνεται, φτερά μου βγαίνουνε, σκοινί με τραβάει και έτσι σώζομαι.

Οι χτύποι αυξάνονται, τον αγαπάω!
Είναι εδώ, δίπλα μου, δεν με εγκατέλειψε, δεν με παράτησε! Απλώνω τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω μα δε μπορώ.

Γιατί είναι άυλος, είναι ασώματος, είναι αόρατος, είναι ουδέτερος σαν όλους τους αγγέλους. Σώζει και φεύγει.

 Εύα Κοτσικου