Αστραπές και βροντές,
κεραυνών μην αινείτε,
η Πολιτεία τρομάζουσα
της σιωπής αιωρείται.
Και οι Άνθρωποι τρέμοντες
με το δάκρυ στο βλέμμα,
της βροχής που κατέρχεται,
στο γιγάντιο Ψέμα.
Πλημμυρίδα συνέρχεται
και αθροίζει αιθάλη,
στων χωμάτων την έγερση
που συντρίβει τ΄ ατσάλι.
Ω ! που δεν έσωσε
το τσιμέντο να ψάλλει,
του Ηλίου η έξαψη
να ξανάρθει και πάλι.
Βασιλιάς ασυντρόφευτος,
με το σκήπτρο να χρίσει,
την Ειρήνη βασίλισσα,
στων νεκρών την Γαλήνη...
Ω ! που δεν μείναμε
στην αγάπη της Φύσης,
κι ως θανάτου την χτίσαμε,
μα αυτή ανεστήθη !...
Νίκος Δημογκοτσης
Ο Υπέροχος Πίνακας είναι
της φίλης Ελένης Γκόγκου,
που από καρδιάς θερμά ευχαριστώ !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου