Ακριβώς! (της Βηθλεέμ Νασλα)

Έπεσε για ύπνο νέος
και σηκώθηκε γέρος,
σ όνειρο περπάτησε
δυσβατο και μετρημένο.

Μια ζωή, όλη του η ζωη,
στο ακριβώς δεμένη.
Ρολόγια γύρω του παντού
κι οι δείκτες τεντωμένοι.

Όλα λοιπόν στην ώρα τους
χωρίς καθυστερήσεις,
έτρεξε, πρόλαβε το χθες,
να μην αργοπορησει.

Μ άφησε πίσω του στιγμές
που ώρα δεν κοιτούσαν.
Όμορφες, ξένοιαστες, ζεστές,
που τον παρακαλούσαν.

Τώρα μονάχος περπατά
σε άδειο μονοπάτι,
μα ο χρόνος πίσω δε γυρνά
περνάει και πίσω δεν κοιτά,
εχει κι αυτός γινατι.

Βηθλεέμ Νασλα

Ο φόβος (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Σκοτεινέ άγγελε,
τυλίγεις με τ' αόρατα δεσμά σου τις ψυχές.
Ντύνεις τα κορμιά με παράξενες στενές στολές.
Σαν παλίρροια πλημμυρίζεις τις καρδιές.
Πνίγεις τη μελωδία της χαράς.
Σε σένα μιλάω μικρέ κατακτητή.
Άνοιξε τα παράθυρα στη δύναμη της γης.
Άκουσε τους ψιθύρους της ζωής.
Δεν είναι όλα παιδιά της σκοτεινιάς.
Χαϊδεύω το κρύο σου μέτωπο.
Μιλάω τρυφερά στα γκρίζα σου σενάρια.
Κοιμήσου. Τίποτε δε θα συμβεί.
Η αντίσταση στο φόβο της ζωής καιροφυλακτεί.

Ιωαννεττα Δοκαναρη

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Στασιμότητα αγγιγμάτων έσταζε ετούτος ο Φλεβαρης διαρκώς!
Ενας αδιέξοδος κλειστός διάδρομος του άμυαλου, φωτίστηκε στο μελλον ξαφνικα!
Τον κρατούσαν, βλέπεις, διαρκώς αξέχαστο, κάτι σκοτεινές συννεφιές απ' το βορρά!
Χωνεύτηκαν αδρά οι ρίζες των συναισθημάτων μέσα σου, κι' οι εμπειρίες
του νόθου, επικολλήθηκαν στη ψυχή πλέον!
Απαιτούν εισητήριο αποβίβασης!
Οι ώρες των δρομολογίων ακυρωθηκαν, λόγω ενέδρας στη διαδρομη ενος παράλογου δια ταύτα!
Οι υπομονές... σχημάτισαν ουρές, σπαταλήθηκαν απο δια-αφωνίες στα εκ-δοτήρια μιας απαίτησης!

Ο καιρος της χειμωνιατικης παγωνιας,
θερίζει την τελευταία ελπίδα ταύτησης,
μεταφέροντας ενα ρίγος λήθης στη μνημη!

Σου είπα...
μην απλώνεις το κενό μου!
Φοβάμαι τα ταξίδια στα τυφλά...
Γυμνός σ' απύθμενες λέξεις φαντασίας,
αδικημένων συναισθημάτων,
και μιας μοναξιάς ανεκπλήρωτων πόθων!
Πλανεμένος εραστής, επαίτης, επι ματαίω της αλήθειας σου, μεταβαλλομαι σ' ορίζοντα φυγής!

Αλλοτινή βουτιά, στην ουσία ενος πετάγματος, υπογράφει πια, το παρόν σκίρτημα!
Ματαιώνοντας το δρομολόγιο μιας ψευδαίσθησης,
περπατώ σταθερά,
ενα αποφασιστικό σταυροδρόμι ελπίδας!
Τολμώντας την έκπληξη του ά-γνωστού, θα στηριχτώ παραδοσιακά, στ' αλάνθαστο ένστικτο της επιλογής μου!
Πεισματικά θα περπατήσω τις στιγμές μου, πάνω στ' ανώριμα, και γνώριμα, θέλω μου!
Μιας ά-σβηστής ήβης του έρωτα!
Ξεκινάμε πάλι... από το τέλος μας!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι (της Σταματίνας Βαθη)

Ήταν ένα θρόισμα, ένα χάδι.
Ένας όρκος,
ένα ψιθύρισμα,
μια φεγγαροαχτίδα στο σκοτάδι.
Ένα γέλιο ποτάμι δροσερό,
ένα πέταγμα πεταλούδας πάνω στα λουλούδια της φύσης,
ένας χτύπος,
ένας λόγος γλυκός.

Ήταν φρουτένιο και ευωδιαστό αυτό το κοκκίνισμα στο πρόσωπο,
ένα πετάρισμα στον ουρανό.
Αγάπη, αγάπη, τι είναι αυτό??
Τόσο δυσεύρετο άραγε με αυτό το α το στερητικό?
Αγάπη.

Πέταξε η πεταλούδα, ευαίσθητη και μικρή.
Τόσο ευάλωτη, τόσο εξιδανικευμένη, τόσο απατηλή...
Αλλά και τόσο απλή.
Τι είναι η ζωή τελικά, μια ριπή??
Και τα φτερά??
Πόσες ταλαντώσεις και πτώσεις,
πόσα πράγματα ψεύτικα και αληθινά??

Ο χτύπος έγινε αγέρας σαρωτικός,
μοίρασε όλη την γύρη,
έπεσε στο χώμα,
έγινε καρπός ...
Μια ο ήλιος, μια η βροχή, ακόμα και το χιόνι, αλλά η ηλιαχτίδα πάλι θα βγει.
Εεεεεε ζωή με ακούς??!!! Σε αγαπώ πολύ!

Σταματίνα Βάθη



Φωτογραφία : Raul Diaz

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Στα μάτια σου τα αλλιώτικα
Δυο λόφους στεφανώθηκα
Για ήλιο διψασμένους
Στις ράχες τους κρεμάστηκα
Ψυχή που θυσιάστηκα
Στους φόβους τους κρυμμένους

Θάλασσες  μέρες,  εποχές
Κλέβω του ήλιου δυο ευχές
Στο γαλανό σου τάμα
Στα κύματα σου δυο πληγές
Από δυο κόρες, σαν Θεές
Κερνάν άγιο νάμα

Στα μάτια σου τ’ αλλιώτικα
Μπερδεύτηκα μα σώθηκα
Καρδιά δεν φυλακίζω
Τα ποιήματα κι αν απορούν
Είναι οι ζωές που προχωρούν
Τον ήλιο στον χαρίζω

Λήξαν οι έρωτες, οι εποχές
Στήνω καρτέρι σε φωλιές
Φρένο στου ονείρου μου το ψέμα
Γιατί δεν έχω δυο ζωές
Να χαλαλίζω σε αγκαλιές
Φεγγάρι έλα και κέρνα.

Γεωργία Σχοιναράκη