Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Στασιμότητα αγγιγμάτων έσταζε ετούτος ο Φλεβαρης διαρκώς!
Ενας αδιέξοδος κλειστός διάδρομος του άμυαλου, φωτίστηκε στο μελλον ξαφνικα!
Τον κρατούσαν, βλέπεις, διαρκώς αξέχαστο, κάτι σκοτεινές συννεφιές απ' το βορρά!
Χωνεύτηκαν αδρά οι ρίζες των συναισθημάτων μέσα σου, κι' οι εμπειρίες
του νόθου, επικολλήθηκαν στη ψυχή πλέον!
Απαιτούν εισητήριο αποβίβασης!
Οι ώρες των δρομολογίων ακυρωθηκαν, λόγω ενέδρας στη διαδρομη ενος παράλογου δια ταύτα!
Οι υπομονές... σχημάτισαν ουρές, σπαταλήθηκαν απο δια-αφωνίες στα εκ-δοτήρια μιας απαίτησης!

Ο καιρος της χειμωνιατικης παγωνιας,
θερίζει την τελευταία ελπίδα ταύτησης,
μεταφέροντας ενα ρίγος λήθης στη μνημη!

Σου είπα...
μην απλώνεις το κενό μου!
Φοβάμαι τα ταξίδια στα τυφλά...
Γυμνός σ' απύθμενες λέξεις φαντασίας,
αδικημένων συναισθημάτων,
και μιας μοναξιάς ανεκπλήρωτων πόθων!
Πλανεμένος εραστής, επαίτης, επι ματαίω της αλήθειας σου, μεταβαλλομαι σ' ορίζοντα φυγής!

Αλλοτινή βουτιά, στην ουσία ενος πετάγματος, υπογράφει πια, το παρόν σκίρτημα!
Ματαιώνοντας το δρομολόγιο μιας ψευδαίσθησης,
περπατώ σταθερά,
ενα αποφασιστικό σταυροδρόμι ελπίδας!
Τολμώντας την έκπληξη του ά-γνωστού, θα στηριχτώ παραδοσιακά, στ' αλάνθαστο ένστικτο της επιλογής μου!
Πεισματικά θα περπατήσω τις στιγμές μου, πάνω στ' ανώριμα, και γνώριμα, θέλω μου!
Μιας ά-σβηστής ήβης του έρωτα!
Ξεκινάμε πάλι... από το τέλος μας!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος