Κρησφύγετο (της Γεωργίας Κιτσουκη Βασιλειαδου)

Έχτισα ένα βασίλειο για τους χειμώνες μου
κι άλλο ένα για τα καλοκαίρια
και ύστερα ζωγράφισα ένα φράχτη
από λουλούδια άγνωστα και πολύχρωμα
Εκεί διαφεντεύω για χρόνια
Καθώς επιστρέφω αγγίζω μια υπομονή
και ύστερα κρύβω πίσω από ένα καθρέφτη
τις ανασφάλειες και τις απογοητεύσεις
Κι ύστερα κρύβομαι κι εγώ
στην ασφάλεια της ανατολικής πλευράς
εκεί που ο ήλιος σαν ανατέλλει
μου μηνύει να ξεχάσω κάθε σκοτεινή γωνιά
και να χαμογελάσω που συναντιόμαστε πάλι
Στην κάθε μέρα ζωγραφίζω κι ένα χαμόγελο
για κάθε ώρα, στο κάθε δωμάτιο,
κι ένα μεγάλο για όλους
Εκείνο το κρεμάω στην πόρτα, στολίδι
φτιαγμένο με έγνοια και αγάπη
Μα όσο κι αν κρύβομαι, καμιά φορά τρυπώνουν,
πότε ξεδιάντροπα απ την πόρτα, άλλοτε από χαραμάδες
πόνοι, δάκρυα, αγωνίες, άγχη
Κι όλα έχουν για αποστολέα, ανθρώπους
Δικούς μου
Κι εγώ είμαι τόσο φιλόξενη
Τελικά το κρησφύγετο ήθελε επισκευή
Κι εγώ, μόνο να ζωγραφίζω έμαθα...

Γεωργία Κιτσουκη Βασιλειαδου

Νύχτα μοναξιάς (της Έλενας Μαυροειδή)

Νύχτα  μοναξιάς  κι απόψε, παράξενη που είναι η σιωπή  αργούν οι ώρες να περάσουν  σε αδιάβατα μονοπάτια περπατούν.

Κι η ανάσα μου, κι αυτή αγκομαχά περνοντας απ το δρόμο  της καρδιάς, κι ύστερα χάνεται ...

Νύχτα λησμονιάς, ξεχασμένες κι οι χαρές,  δεν χτυπάει το τηλέφωνο, άδικα περιμένω να ακούσω τα βήματα  σου στην πόρτα, αλλού σε βρήκε η νύχτα ...

Κι ακούω τον χτύπο του ρολογιού που σπάνε τη σιωπή, κάνω κρυφά μια προσευχή, όταν θα φτάσουν εκατό να ρθεις, κάθε φορά το ίδιο  ...

Νύχτα μοναξιάς, στριμώχνονται οι αναμνήσεις, ποια πρώτη μπροστά  μου να φανεί, ποια θα μου σπάσει τη σιωπή να θορυβήσει,και ποια θα με πονέσει πιο πολύ.
Στο τέλος πάντα εσύ ο πρωταγωνιστής ...


Έλενα Μαυροειδή

Μελαγχολία (της Λιλης Βασιλάκη)

     

Μελαγχολία μου, αχνή σκιά,
ντυμένη ωχρή σαν καταχνιά.
Για φορεσιά, τον γκρι μανδύα,
μες την ψυχή κάνεις περιπολία...
Μελαγχολία, σκιά μου μόνη,
χλωμές ρυτίδες στη σκέψη στρώνει.
Χαμένο βλέμμα, θολό παραστρατεί.
Βουλιάζει ο νους, οκνός σαν τέλμα,
κι αποκοιμιέται σε γκρίζο γέρμα...
Μες την ψυχή φρικτό κενό.
Με την διάθεση, σ' αφοπλισμό,
με την ανία παροπλισμένη
και με την λύπη καλοντυμένη.
Χλωμάδα σέρνεις στον ουρανό,
μέρας ανήλιαγης, μ' ωχρό φουστάνι,
τόσο φτωχή, σαν ένα χάνι...
Μελαγχολία, μια νύχτα άναστρη,
χωρίς πνοή, χωρίς φεγγάρι,
γερμένη μόνη στο μαξιλάρι.
Σβήνεις τα όνειρα και τις ελπίδες,
που προσπαθούν να δουν αχτίδες...
Βουβό, ακόμη, ως και τ' αηδόνι.
Με τη σιωπή του πως με  πληγώνει...
Μες στην καρδιά αχολογά η ερημιά.
Καρτέρι στήνει η μοναξιά.
Κι η πλήξη δίπλα καραδοκεί,
 θλίψη επάρατη αδημονεί...

Λιλή Βασιλάκη

Από τη συλλογή "ροές ψυχής"

ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Τούτες οι πέτρες πώς σφήνωσαν στο μυαλό μου;
Τούτες οι ιτιές γιατί δεν παύουν να κλαίνε;
Τούτη η παγίδα των αθώων γιατί ποτέ δεν μένει πεινασμένη;
Τούτη η κοιλάδα του κλαυθμώνος γιατί συνεχώς πνιγμένη
στο αλάτι των δακρύων ;

Μιλησέ μου , μίλησέ μου
Θεέ μου
για την Αγάπη
Σκοτώνονται μέσα μου χιλιάδες βεβαιότητες
Δεν αντέχω πια τόσο αίμα
Κάθε πρωί οι σάλπιγγες της Ιεριχούς
απειλούν τα καλοστημένα τείχη
της ψυχής μου
Είμαι  μαλακή σαν νιόβγαλτο χορτάρι
μα και σκληρή σαν  φλέβα γρανίτη
Βαδίζω στα τυφλά
Ανοιχτές οι πληγές
από τις μάχες μου μαζί σου
Φτάνει
Φτάνει
Ανακωχή ζητώ

Άλλαξε η ροή της αλήθειας εντός μου
Περιμένω δεμένη στον λευκό βωμό
την ανέπλιστη σωτηρία μου
Στα μάτια μου φως και έρεβος
Σε καρτερώ εναγώνια
Μην αμφισβητήσεις  τόσους αιώνες
αθώας λατρείας
Βγάλε την πανοπλία
και δείξε μου
τον τρόπο του ηττάσθαι
εντός της Αγάπης...!

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Άτιτλο (της Κούλας Κραντά)

Απλήρωτα γραμμάτια τα θέλω...
Μου χρωστάς μου χρωστάς, ψιθυρίζει η ζωή!
Ποια παραίτηση μου κλείνει τ αφτιά;
Ποιο τίποτα χαράζει μέσα μου ευθείες;
Η φωνή μου ψίθυρος σε οχλαγωγια γεγονότων...
Ληστείες, φόνοι, μεταναστευτικο, βάσεις, πυρηνικά, έρωτες, έρωτες...
Κι εγώ,
Μια μικρή απόστροφος, σε πολυσέλιδη φυλλάδα...
Όλο βουλιαζω   και σιωπώ...
Δεν ξέρω ακόμη αν είναι αρκετό,
μια ελεύθερη πτώση στης ψυχής μου το κενό,
Να μετατρέψει το απλώς υπάρχω...
Σε προσπαθώ να ζω...

Κούλα Κραντά