Έφτιαξα ένα ποίημα μετά την βροχή.
Δίπλα σε μια γυαλιστερή πέτρα.
Μαζεψα ένα κίτρινο φύλλο
το έκλεισα μέσα και το φίλησα.
Το απώθεσα χάμω μαζί με την ψυχή μου.
Παρέα με χιλιάδες άλλα στοιβαγμένα .
Τα ποιήματα της σιωπής όπως τα ονομάζω.
Όταν η ψυχή βρίσκεται στον πάτο δεν μιλάς.
Ότι είχε να πεις το είπες και τέλος.
Που θα πάει; Δεν θα φυσήξει ο άνεμος;
Άμα δείτε να φουρτουνιάζει η θάλασσα
να ξέρετε πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων
που τις παρέσυρε ο άνεμος μες σε φύλλα κίτρινα.
Είναι οι λέξεις που δεν είχε νόημα να ειπωθούν.
Ειναι λέξεις βέλη που γυρίζουν μπούμερανγκ
και καρφώνονται στην καρδιά τους;
Γιατί κι αν εκτοξευθούν βρίσκουνε πέτρες.
Νιώθουνε οι πέτρες; οι πέτρες είναι πάντα χάμω.
Μπορεί μια πέτρα να σηκωθεί από την λάσπη;
Μπορεί μια πέτρα να αφουγκραστεί ;
Μπορεί μια πέτρα να γίνει Άνθρωπος;
Να το φιλήσεις όπως το ποίημα ε;
Γιατί αυτό ειναι δικό σου. Εσύ το έπλασες.
Σε μια στιγμή που η πέτρα γυάλλιζε.
Την πήρες για διαμάντι, το είχες ανάγκη.
Παιγνιδιζει ο ήλιος , παίζουν κι οι..πέτρες
με ανθρώπινες καρδιές .
Μετά την βροχή συμβαίνει αυτό, ψευδαισθήσεις.
Κι εσύ που τόσο την αγάπη αποζητουσες
την... "πάτησες".
Τωρα που ξέρεις , να κοιτάζεις ψηλά
κι εκεί να λες το ποίημα σου.
Σε καρδιές που είναι ψηλά κι ας είναι και συνεφιασμένες...
Γιατί κάτω από την γυαλιστερή πέτρα
φωλιάζουν ερπετα σκουλήκια , οχι άνθρωποι.....
Ειρήνη Ανδρέου
