Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

Μα τι φοβάσαι;
Το γεγονός
ή την ιδέα που έχεις για ετούτο;
Μη γελιέσαι.
Δεν ταυτίζονται.
Άλλο το γεγονός
κι άλλο η ιδέα που έχουμε γι’ αυτό.
Κι εκεί
χαμένοι στο φόβο για μια ιδέα
δεν είδαμε ποτέ καθαρά
το τι συνέβη.

Δέσποινα Αυγουστινακη

Άραγε τι να χάθηκε; (της Μαίρης Ηλιάδη)

Τέλειωσαν, μισέψανε
τα έργα και τα λόγια
Θρύψαλα γίναν και καρφιά
στου χρόνου τα ρολόγια ...

Ποιός κέρδισε; ποιός έχασε;
Δεν έχει σημασία
Μα ποιός προσπάθησε πολύ
με ήθος και αξία.

Ο χρόνος μηδενίστηκε
το νόημα χαμένο...
σε 'να τοπίο ερημικό
θλιμμένο δακρυσμένο...

Λυσσομανά η θάλασσα
σεισμός την γη ταράζει...
και σένα άνθρωπε μικρέ...
ολίγον δε σε νοιάζει....

Παν οι αξίες χάθηκαν
κυριαρχεί το ψέμα...
Μια θάλασσα αόρατη
Μας έπνιξε στο ρέμα...

Ειδήσεις συνταράζουνε
Τον κόσμο κάθε μέρα
Που χάθηκε η ανθρωπιά
Δεν ένοιαξε κανέναν!

Που χάθηκε το νόημα
και η βαθιά ουσία
κανείς δεν βλέπει
τον χαμό και την Αχερουσία.

Μαυροντυμένοι σέρνονται..
εχάθη η πυγμή τους
καθώς μείναν ανάπηροι
μέσα εις τη ψυχή τους.


Μαίρη Ηλιάδη

Με λένε αγάπη (της Μαίρης Σουρλή)

Η ανάσα της αγάπης
ρέει στις φλέβες μου,
γονιμοποιεί τις σκέψεις μου.
Είμαι του ήλιου μια ηλιαχτίδα.
Πολλαπλασιάζω τα μπουμπούκια
που ’χουν φυλακισμένο το Σ’ αγαπώ.
Παρηγοριά κι ελπίδα.
Παρουσία απτή στην απουσία.
Ζωγραφίζω πορφυρόχρυσες στιγμές,
φωτεινούς ουρανούς σε αγκαλιές.
Θα με βρεις στην καρδιά
Στο επόμενο χάδι των αισθήσεων
Στο μαγικό άγγιγμα
του χαμόγελου στα πρόσωπα.
Στον ψίθυρο της χαράς…
Στη σάρκα της ποίησης
Στην ουσία του σπόρου
Στο ανοιχτό παραθύρι
Στο φως, στη βροχή
Έγχρωμες νότες ουράνιου τόξου
τραγουδούν ερωτικά στην ψυχή.
Θα με βρεις στην αρμονία…
Στης ζωής την επιθυμία…
Στη γλώσσα των θαυμάτων
Στων άστρων τη λάμψη.
Πιστεύω στην αγάπη!

Μαίρη Σουρλή

Αφανής ήρωας (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Αφανής ήρωας η καρδιά,
μοναδικό της όπλο ο κτυπος
στις ραχοκοκκαλιες της μέρας τριγυρνά
με σφαίρες αγάπης οχυρωμένη
στην κάννη ενός τριαντάφυλλου ανθισμένη!!

"Άνθρωπο" υπομονετικά προσμένει
τον δύσβατο δρόμο της ειλικρίνειας
από το φαράγγι της αλήθειας
από το πυκνό δάσος του σεβασμού
ποιος θα τονε διαβεί,
με τις σφαίρες τις να τον πυροβολήσει
αγάπης χείμαρρος να πλημμυρίσει!!!

Λίγοι τολμούν να τονε δρασκελισουν
μα....όποιος τον καταφέρει
ενας άλλος ουρανός, πιο γαλανός
μες στη ψυχή του ροδοπέταλα,
η αγάπη θε να του φέρει!!!!

Άρτεμις Κριμιτσα

ΘΑΛΑΣΣΙΝΉ
Από την καλντέρα της ψυχής μου!!!

Τα άδεια ποιήματα (του Τάσου Βασιλειάδη)

Είναι κάποια Ποιήματα, ποιήματα άδεια,
Σαν κορμιά δίχως ψυχές…
Για αυτό, θρηνούν
τα  βράδια παραπονεμένα, ποθώντας να γεμίσουν
νόημα οι άδειες τους λέξεις, να έχουν, επιτέλους,
κάτι να πουν….

Ένα τέτοιο άδειο ποίημα, είμαι και εγώ,
Τέτοια ποιήματα, γράφω και εγώ! Και θα
ήθελα πολύ, να γεμίσω νόημα, και εγώ,
και τα ποιήματα μου….

Για αυτό, σε ψάχνω, και θα σε βρω, ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ,
Και θα  γεμίσω τα γραπτά, τα λόγια, και την   ζωη μου,
Με Νόημα!.... Και τότε, θα σε πάρω από το χέρι, και θα πάμε εκεί..

Εκεί, που όλα τα Νοήματα, φυσούν, σαν γλυκό απαλό
Αεράκι, πάνω από όμορφα, ανθοστόλιστα λιβάδια……

Που είναι όλα αυτά, μην με ρωτήσεις, αφού το ξέρεις…
 Είναι μέσα
στις σκέψεις των ανθρώπων, μέσα και στις δίκες μου..Αλλά,
δεν χρειάζεται να σου πω, τίποτα άλλο..Θα το δεις μόνη σου,
Όταν θα έρθεις…

Τάσος Βασιλειάδης