Στιγμές (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Στιγμές,
με σκουριασμένα όνειρα σκαλωμένα
στο φεγγίτη της ψυχής μου. Στιγμές,
σε παρελθόντα χρόνο με μαύρο νυφικό ντυμένη
και γύρω να στενάζουνε τ' αγέννητα παιδιά μου. Στιγμές,
που μοίρασα ψυχούλα
και ζητιάνεψα ψίχουλα από μουχλιασμένες υποσχέσεις. Στιγμές,
που θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τα μάτια μας
σε 'κεινα τα χρόνια της αθωότητας. Στιγμές,
αιχμάλωτες πάνω σε χαρτιά πότε χρωματιστά πότε ασπρόμαυρα. Στιγμές,
που πήραν το χαμόγελο της νιότης κι απομακρύνθηκαν με γοργό βήμα. Στιγμές,
που θέλω να κλάψω πολύ και να στάξω πηχτό μαύρο δάκρυ στης μοίρας τη σελίδα. Στιγμές, που θέλω να φύγω μακριά να με χάσω να μη με βρίσκω πουθενά. Στιγμές,
που με πήραν οι άλλοι από το χέρι και πάνω στα βήματά τους με έβαλαν κι έγινα κάποια στιγμή... άλλη, έτσι που αναρωτήθηκα ποια είμαι εγώ...και ποιοι οι άλλοι. Στιγμές... στιγμές... Και 'συ με ρωτάς αν γίνονται θαύματα κι αν αντέχει η καρδιά σ' άλλα τραύματα... Μέσα απ'τα λόγια τα κρυμμένα μόλις μου άνοιξες κι εσύ... ακόμα ένα.... Ελένη Ταϊφυριανού

Καμπυλότητα Χρόνου (της Χρύσας Νικολάκη)

Εκεί στην καμπυλότητα του χρόνου αγκαλιάζω την αγάπη
μικρός Χριστός με Δάφνης στεφάνι
δάκρυα μαυροφορούσας
ωδές περιστεριών
χέρια με αγγελικό πλέγμα,
ο πόνος να σμικρυνει να ντυθεί ο άνθρωπος.
Ίσως μια μέρα που η Κτίση
φιλήσει το Αιώνιο χαθεί το πάθος
Ίσως ο πόλεμος ρίξει τα δρεπάνια
το Λευκό προσκυνώντας
Ίσως οι θάλασσες των ανθρωπίνων δακρύων
γίνουν ένα ποτάμι αγάπης που θα γεμίσει την κολυμβήθρα του μέλλοντος
Τότε μύρο ειρήνης θα αναβλυθεί
απο σταυρωμένα χέρια
Ίσως ξανά ο άνθρωπος δοξαστεί
φορώντας  μέσα του την κλεψύδρα της ιστορίας και το ζύγι του αίματος.
Ίσως ξαναγίνουμε Άνθρωποι
ξεκινώντας από το Μηδέν.


Χρύσα Νικολάκη

Δύο ψυχές (της Λένας Σαρή)

Ούρλιαζε απόψε η ψυχή μου.
Πράξεις ανύπαρκτες
μου καταλόγισες.
Πέταξε η σκέψη μου
στο παρελθόν
Έζησα και δεν έζησα
μαζί σου
Δεν κρατώ τίποτα από
εσένα στη θύμιση μου.
Για να μπορώ να επιβιώσω
θα ξεχάσω...
Μόνο δύο ψυχές που ανάστησα κρατώ....
αυτές μου ανήκουν.


Λένα Σαρή

Ο τοίχος (της Κικής Κωνσταντίνου)

Από εκείνο το σημείο, μέχρι εκείνο το σημείο,
υπάρχει μια μεγάλη
διαφορά
Χάσμα το λένε, χάσμα
Απόκρυφος και ειρωνικός,
ο κόσμος που διαλύθηκε εχθές.
Με δίχασαν, οι στέψεις και οι δολιοφθορές
Δολοπλόκος έγινα,
πρώτος οργάνωσα την διαφωνία.
Μέσα σε επουράνιους σκοπούς, έχτισα ένα τοίχος.
Το τοίχος το ακυβέρνητοΝ.
Η Ελευθερία σθεναρά αντιστέκεται, μα εγώ πρώτος, μακρυγορω και επιμένω.
Έλα μαζί μου,
σκότωσε την κοπέλα με τα υγρά μάτια.
Γίνε πόλεμος
και χτίσε τον τοίχο, ξανά.
Μη μαρτυράς τον κόσμο,
ανώφελο είναι
Θαμπός, τριγύρω ο νους.
Έγινα ζώνη
Ανώφελη ζώνη, περιοδεύον μάχης, εχθρικής.
Σώσε με.

Κική Κωνσταντίνου

Mε ξέχασες (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Με έχωσες μέσα στης λήθης το βελούδινο κουτί.

Με έριξες με δύναμη στον πάτο μιας θάλασσας θυμωμένης. Μια νύχτα με φεγγάρι ολόκληρο που μύριζε έντονα πληγωμένα «γιατί».

Εγώ όμως εξακολουθώ να έρχομαι που και που στον ύπνο σου ακάλεστη

και να σου θυμίζω στιγμές.

Και ύστερα να χάνομαι, σαν δραπέτης με το πρώτο φως της μέρας.

Αφήνοντας στο μαξιλάρι σου απαλά μια μαργαρίτα από του παραδείσου τον κήπο.

Ιωάννα Πιτσιλλη

 Από την Ποιητική Συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».