Άτιτλο (του Τάκη Πάνου)

Σαν κείνα τα παιδιά, καθώς σέρνοντας το θλιβερό βήμα
 μες τη σκόνη, δίχως τ' αύριο
 σκονισμένα υγρά μάτια,
διψασμένα που ρωτούν
με ματωμένα χείλη
- Γιατί πατέρα..
 γιατί ..? τι κάναμε μάνα, τι φταίξαμε και μας σκοτώνουν?
 κι εμείς τι να πούμε
τι να απαντήσουμε ..τι να ψελλίσουμε

μένουμε σιωπηλοί
κάτω απ' το γαλήνιο θόλο του θεού
κοιτώντας τις σβησμένες αγιογραφίες του
προσευχόμαστε
σαν κάτι να ράγισε μέσα μας βαθιά κει
που 'σβησε το παιδί κι έφυγε  πέρα
απ' την αγκαλιά της Παναγιάς έξω από το εικονοστάσι
παίρνοντας το μονοπάτι ανάμεσα σε πέτρες
 το δρόμο με τους ασπαλάθους και τους μαρτυρικούς άπλεκτους ζιζίφους 
βηματίζοντας ανυπόδητο
να ανέβει να υψωθεί στο Σταυρό
τούτη τη νύκτα καθώς μαίνεται η Σταύρωση.

Ο αγέρας ξάφνου σώπασε
κι η θάλασσα κόπασε
Γιατί μας σκοτώνουν.. μάνα?

Στα πέρατα του κόσμου σε κάθε γωνιά του σύμπαντος
απέραντη σιωπή
καθώς κει κάθε παιδί που χάνεται ένα ξέφτι του ήλιου
καθώς κείνοι αγάπησαν ένα σύμπαν άλλο δισδιάστατο
κι οι ψυχές πιά δεν έχουν βαρύτητα
και σκιές απροσδιόριστες κραυγάζουν μες τις
κηλίδες αίματος
 σε ένα αχαρτογράφητο ευχολόγιο.

-Σώπα! ακούμπησε στο στήθος μου!
ο θεός είναι μεγάλος!


Τάκης Πάνος

Ο πίνακας ανήκει στην εικαστικό Νίνα Μπεβούδα

Επιβίωση (της Μάρθας Καναρη)

… και πέρασε καιρός για να καταλάβω ,
πως θαύμα δεν είναι να περπατάς πάνω στο νερό...
Έπρεπε να μεστώσω για να αντιληφθώ,
πως θαύμα είναι να βαδίζεις πάνω στα χώματα τούτης της γης!
Να κόβεις κεφάλια και να ξεπετάγονται Ύδρες Λερναίες μπρος σου!
Στοιχειά ανήμερα, αταίριαστα, αιμοδιψή και κίβδηλα,
κάθε σταγόνα σου να πιουν, με σε να ξεδιψάσουν.
Ναι…. είμαι πια σίγουρη…
Θαύμα δεν είναι να περπατάς πάνω στο νερό.
Θαύμα είναι να βαδίζεις πάνω στα χώματα τούτης της γης...
...με το κεφάλι πάνω!


Μάρθα Καναρη

Το νησί του ονείρου (της Κατερίνας Σολωμού)

Ναυάγησα στης ελπίδας το νησί
Αδύνατη η φυγή μου
ξονειρεύτηκε το όνειρο.
Σαν αλλος Οδυσσέας στο νησί των Σειρήνων.
Ανελέητος ο ήχος των παφλασμών της θάλασσας
τα μανιασμένα κύματα
θρυμματίζουν στα τυφλά τη σιωπή μου
Μια ώριμη υπομονή
συντροφεύει τη μοναξιά μου.
Ο υγρός παράδεισος γυρω μου
σβήνει τα ονειρα που έπεσαν μέσα του
σαν τους φλεγόμενους κομήτες
και ο απέραντος ορίζοντας με το λιανό φεγγάρι
κάνει το κορμί μου να λυπάται.
Αμίλητη η ζωή μου κάθεται
μέσ΄στη συνήχηση του απείρου
και ο νους με την αθωότητα μικρού παιδιού
ζωγραφίζει με την οξύνουσα ομορφια της χαραυγής
μια ζωή που φοράει γαλάζια όνειρα
και τρεχει με τον αγέρα!!

Κατερίνα Σολωμού

Λευτεριά (της Ιωάννας Καράμπελα)

Μα τι θαρρείς?
Έχει ένα τίμημα η άβυσσος δεν στο 'πανε?
Μια μακριά χαράδρα που ανθρωποι σα τη διαβούν ευθύς κατακρημνίζονται

Θαρρείς Χριστούγεννα θα φορεθείς;
Με τις εκπτώσεις των τιμών
πως το κουρέλιασμα θα ντύσεις;
Πώς θα νικήσεις για θα νικηθείς
μ' ένα Μολών Λαβέ βγαλμένο απ' τις ειδήσεις?

Μα τι θαρρείς?
Πως λευτεριά είναι μιας ζήσης πρωινό
σαν δένει η γραβάτα τη θηλιά της?
Πως είναι έρωτας με αφρόγαλο ωμό
όταν μια βέρα θα περνά στα δάχτυλα της?

Είν' το γραμμόφωνο που ψάλλει το ταγκό,
ο ίσκιος ο αχνός,
το άρωμα της.
Είν' ο αγέρας που τραβά για ουρανό
μια κουρασμένη αγκαλιά,
το κάλεσμα της.

Είν' η συνήθεια που έμπασε νερά,
είν' το κουτάλι που σερβίρισε στο πιάτο
Μία κυρία που τολμά να τραγουδά,
Το δάκρυ στο χαρτί που 'πιασε πάτο.

Ένα κουβάρι είναι για πλεχτό,
ένα αυγοτάραχο στη χύτρας το φεγγάρι,
ένα ρημάδι ξεχασμένο σ' αγαπώ,
ενός βιολιού ο ήχος στο δοξάρι.

Μία Γκουέρνικα στου Πικάσο τη νιοστή,
μια κουπαστή που χάθηκε στο κύμα,
το παραμύθι που θυμίζει εορτή,
Μια Ελληνίδα τού Δρυμού,
κι ένα ποιήμα....


Ιωάννα Καράμπελα

Νύχτα πονετική (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Πονετική απόψε η νύχτα.
Τα λιγνά μας όνειρα,
σε ασημένια σπάργανα τυλίγει.
Το σβησμένο μας βλέμμα,
με ασημένιες ανταύγειες ντύνει.
Των άστρων την ευλογία,
στον ταλανισμένο τόπο απλώνει,
ασημοκέντητο προσδοκίας σεντόνι.
Τον σπόρο της ελπίδας βλασταίνει,
στους χέρσους αγρούς της ψυχής.
Όλους εμάς, που ηττημένοι ζούμε,
που τραγικά κωφεύουμε,
εμάς που εθελοτυφλούμε,
εμάς τους διχασμένους,
κι απίστευτα προδομένους,
να κάνουμε όνειρα μας ωθεί.
Παλεύοντας, στο σκοτάδι
σθεναρά,να ανοίξουμε ρωγμή.
Να στοχεύσουμε του ήλιου το φως.
Αξίες να ανασύρουμε κι αρχές,
απ’ το πηγάδι της λήθης που τις τρώει.
Τούτη η χώρα, ετούτος ο λαός,
σκοταδισμό για πολύ δεν αντέχει.
Ώρα να πετάξουμε την ήττα,
περήφανα, να σηκωθούμε ορθοί.


Παρασκευή Κηπουριδου