Σε γυρεύω (της Ιωάννας Καβαγιαδα)

Σε γυρεύω...
μέσα στ΄ απάρυθμα χρόνια μου και
στ΄ αδιάψευστα συναισθήματα της καρδιάς μου..
Σε γυρεύω....
Μέσα σε τυπικά του κενού φιλιά
και σε ξύλινες ακατανόητες γλώσσες...
μέσα σε κούφιες επιφανειακές αγκαλιές
και τρύπια χέρια...
Σε γυρεύω.
μέσα σε άνοστες εικόνες ζωής
και στον άνευ λόγου θρίαμβο
του κόσμου πάνω στην ράχη της ..
Στις ανήλιαγες γειτονιές του μυαλού
τα δικά σου χέρια για σεργιάνι γυρεύω..
Σε γυρεύω σε ταριχευμένα φιλιά καλοκαιριού
και στις κρυφές πληγές του ηλιοβασιλέματος...
σε άδειες πόλεις της βαρυχειμωνιάς και σε όλη
την γονιμότητα του Ζευγαρώματος την Άνοιξη..
Σε γυρεύω...
πάνω στου κρίνου την αγέρωχη ομορφιά
και σε όλο το αίμα πάνω στου σταυρού μου
τα ανηλεή πάθη...
Σε γυρεύω...
σε κάθε αθώα επιθυμία παιδιού
και σε ιστορίες παραμυθιού με ευτυχές πάντα τέλος..
Σε γυρεύω...
σε κάθε αχαλίνωτο αποτύπωμα ερωτικής διάθεσης
που άφησες  σαν άγριο άτι την καρδιά μου να τρέχει...
Σε γυρεύω..
Μέσα σε κάθε ποτήρι που υψώνεται
υπέρ των ευχών της Κυριακής και μέσα σε κάθε δροσερό
σεντόνι που σκεπάζει το γυμνό κορμί μου...
Σε γυρεύω..
σαν ώριμο παλιό κρασί..
σαν τη μοναδική γεύση που είχε ποτέ
το στόμα ...
σαν το μοναδικό σώμα που άγγιξε το σώμα μου..
σαν την μοναδική ψυχή που αγάπησε η ψυχή μου..
σαν το τελευταίο ατέλειωτο ταξίδι της
ζωής που δίνει νόημα και αξία
σε κάθε θέρμη εκπνοής μου.


Ιωάννα Καβαγιαδα

Άνθρωποι μονάχοι (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Άνθρωποι μονάχοι.
Ξεχασμένοι απ' τη ζωή.
Πίσω από μισάνοιχτα παράθυρα.
Ο ήλιος δε φτάνει να τους ζεστάνει.
Τους ξέβρασε το κύμα σε ερημονήσι.
Άνθρωποι μονάχοι.
Έχασαν την φωνή τους.
Απόλυτη ησυχία που τρελαίνει το μυαλό.
Τα χέρια τυλιγμένα γύρω απ το σώμα.
Μη τολμήσει η ψυχή και δραπετεύσει.
Το δωμάτιο υγρό.
Τα δάκρυα γράφουν στο τοίχο ιστορία.
Προσπαθούν το παρελθόν να θυμηθούν.
Μα δε το βρίσκουν πουθενά.
Μάλλον τους προσπέρασε.
Ξερά δέντρα στη μέση του πουθενά.
Όνειρα χαμένα, ιστορίες τελειωμένες.
Σώματα σε μισοσκότεινα δωμάτια.
Κι ο χτύπος της καρδιάς ξεκούρδιστο ρολόι.
Κάποιος προσπάθησε να τραγουδήσει.
Φωνή δεν είχε, το βογκητό τρόμαξε τον αέρα.
Μα όχι τους ανθρώπους.
Στην τελική όμως όλοι είμαστε.
Άνθρωποι Μονάχοι.


Ζωή Χαλκιοπούλου

Άτιτλο (του Θεοφάνη. Λ. Παναγιωτόπουλου)

"Προσπάθησε να τα φυλάξεις ποιητή,
όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται"

Έψες μεσάνυχτα
στ' ονείρου
την ανώνυμη γοητεία
την άγια στιγμή
σαν άνθιζε
το ερεβώδες νυχτολούλουδο
αιγυπτιακό καραβάνι φάνηκε
στο πέλαο
- κρεμιόντουσαν απάνω του -
φωνές αντρών κι βαριές χειρονομίες
οι γιοί του Ποσειδώνα
υποτάσσαν τ' αφρισμένα κύματα.
Ένιωσα κύμα ορφανάλμυρο
- θήραμα παγιδευμένο -
πρόωρα γεννήθηκε
ο φεγγαροθρεμμένος ηδονισμός
μόνιμο σπίτι να έχω
την θάλασσα τούτη.
Κάτω από γέρικο δέντρο ελαίας
( μ' ελεύθερους τους γιους της Αθηνάς)
το Πάνθεον
βυθίζεται στο πέλαο της συγκατάβασης.


Θεοφάνης.Λ.Παναγιωτόπουλος

Αφτέρωτοι άγγελοι (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Σε άβρεχτα μάτια του κόσμου μια θάλασσα βαστιέται.
Ένας κατακλυσμός, αρχαίες και μέλλουσες αμαρτίες τάχα να ξεπλύνει.
Άγγελοι αφτέρωτοι χέρι με χέρι ψηλά μας χαιρετούν.
Δεν τους αξίζει στης γης τα πορφυρά σεντόνια  πια να φιλοξενηθούν.
Δεν τους αξίζει τρεμάμενο νανούρισμα με φοβισμένο βλέμμα.
Δεν τους αξίζει της μάνας γλυκοφίλημα, επιθανάτιος ρόγχος να βουβαίνει.
Δεν τους αξίζει η ασκήμια του κόσμου που μέσα τους εκρήγνυται, πριν προλάβουν βόμβες να ατιμάσουν αμόλυντα σκηνώματα.
Γι' αυτό με ανεστραμμένο βλέμμα,  σελώνοντας ένα σύννεφο και γκέμια δύο ακτίνες στον ζωοδότη ξεπεζεύουν.
Άγονται στη χορωδία αγγέλων, που ταξιθέτες μοιράζουν θέσεις αγάπης πρώτης γραμμής και αθάνατα χαμόγελα ψυχής.
Λύπη, πόνος και θλίψη, δίχως αποστολέα,
ταχυδρομούνται, για ισόβια παραλαβή,
στη γη των αφιλόξενων.
Αυτό που μας αξίζει.


                      Κώστας Ζαϊκιδης

Μια αφιέρωση με σημασία (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Κι αν κάποτε εκδοθεί,
ανθολογία ποιημάτων μου,
ένα αντίτυπο μόνο θα τυπώσω!
Γνήσιο και υπογεγραμμένο θα σου δωθεί
πρόθυμα στη ματιά!
Αδιόρθωτο, σαν μια διάφανη αλήθεια!
Γιατί η ψυχή δεν επεξεργάζεται συμπεριφορές!
Και η καρδιά δεν διυλίζει συναισθήματα!
Θα απαιτήσει λοιπόν στον ορίζοντα της μοιρας,
να ταυτιστεί με τη δική σου ποίηση,
και νοερα θ' ακολουθει,
τις χαρές σου και στις λύπες!

Μόνο λίγο ξεθωριασμένη η γραφή,
απο το δάκρυ,
και ιδρωμένες οι σελίδες από τον κόπο
της εμμονικης συνυπαρξης!
Εκεί, μην το διαβάσεις!
Θα 'ναι σε γλώσσα άγνωστη!
Κοίταξε μόνο... στις αφιερώσεις!
Ισως ακόμα,  μπορείς να διακρίνεις τα χρώματα,
στον επίλογο της κομμένης σάρκας!

Το κόκκινο του πάθους - τι άλλο -?
Γαλαζιο οι στιγμες!
Στο γκρι οι εμμονές μας!
Στο κίτρινο οι πίκρες!
Στο μαύρο απουσία!
Μην ψάχνεις όμως πουθενά,
για το λευκό, της αδιαφοριιας!
Αυτό δεν βάφτηκε ποτέ!


Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος