Ξεχασμένοι απ' τη ζωή.
Πίσω από μισάνοιχτα παράθυρα.
Ο ήλιος δε φτάνει να τους ζεστάνει.
Τους ξέβρασε το κύμα σε ερημονήσι.
Άνθρωποι μονάχοι.
Έχασαν την φωνή τους.
Απόλυτη ησυχία που τρελαίνει το μυαλό.
Τα χέρια τυλιγμένα γύρω απ το σώμα.
Μη τολμήσει η ψυχή και δραπετεύσει.
Το δωμάτιο υγρό.
Τα δάκρυα γράφουν στο τοίχο ιστορία.
Προσπαθούν το παρελθόν να θυμηθούν.
Μα δε το βρίσκουν πουθενά.
Μάλλον τους προσπέρασε.
Ξερά δέντρα στη μέση του πουθενά.
Όνειρα χαμένα, ιστορίες τελειωμένες.
Σώματα σε μισοσκότεινα δωμάτια.
Κι ο χτύπος της καρδιάς ξεκούρδιστο ρολόι.
Κάποιος προσπάθησε να τραγουδήσει.
Φωνή δεν είχε, το βογκητό τρόμαξε τον αέρα.
Μα όχι τους ανθρώπους.
Στην τελική όμως όλοι είμαστε.
Άνθρωποι Μονάχοι.
Ζωή Χαλκιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου