Απαγορευμένος καρπός (της Σοφίας Τριανταφυλλίδου)

Στην εποχή της ωριμότητας,
δύο ξένοι συναντηθήκαμε.
_"Μα νομίζω πως σε ξέρω από πάντα, σου' πα! "
_"Και αυτή η απίστευτη οικειότητα
μεταξύ μας, μου ' πες! "Ok
Εκείνη την μοιραία ημέρα,
ξεθάψαμε σκουριασμένα συναισθήματα,
διασταυρώσαμε ηττημένα βλέμματα,
και αντικρίσαμε μαγεμένοι
ένα σπάνιο αφροδισιακό φρούτο που ξεπήδησε από το πουθενά μπροστά μας.
Είχε περίβλημα σκληρό
,ήταν θολό και ρυτιδιασμένο,
μα στο κέντρο του, εκεί στο σημείο της καρδιάς,
φάνταζε ζουμερό και γλυκύτατο
και μας κόλαζε.
Εγώ ή Εύα, τόλμησα και δάγκωσα.
Εσύ φτώχε μου Αδάμ
με μπέρδεψες με το φίδι
και αρνήθηκες, απλά απολάμβανες
την παράνομη και αφοπλιστική παρουσία μας
και μόνο σε κάποιο παράτολμο όνειρό σου ενέδωσες.
Ο Έρωτας που δεν γευτήκαμε
αγνώστων στοιχείων και ταυτότητας.
Εσύ ισχυρίστηκες πως δεν υπήρξε ποτέ,
εγώ ακόμη προσπαθώ να σε πιστέψω...

Σοφία Τριανταφυλλίδου

ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ (της Βάγιας Μπαλή)

Όπως θα κλαίω σαν παιδί
στου έρωτα την πόρτα,
μονάχο...μονάχο κι έρημο στη γη
να ζητιανεύω λόγια,
κάπου αλλού η αγάπη μου
θα πλέκει παραμύθια.

Με άλλα μάτια θα γελά,
άλλα φιλιά θα αποζητά,
όσο εγώ...όσο εγώ θα δένομαι
στης μοναξιάς τα δίχτυα.

Και με τι δύναμη να πω...
να πω για την καρδιά μου,
που όλοι κοιτούν ειρωνικά
και καιν τα όνειρα μου;

Όπως...όπως θα κλαίω σαν παιδί
στου έρωτα την πόρτα
μία φωνή θα μου μιλά και θα φωνάζει "σώπα".

Είν' η φωνή της μοίρας μου,
αυτής της άγριας φύσης,
που με κρατάει αιχμάλωτη
σε θλίψη άγιας ζήσης.

Όσο εσύ... όσο εσύ θα αναπολείς
χειμώνες καλοκαίρια,
έξω από την πόρτα σου κρυφά
θα ζω την κάθε μέρα.

Βάγια Μπαλή

Μα γιατί μ αγάπησες (το Αποστόλου Φεκάτη)

Πως άφησες την καρδιά σου
να κυλήσει δίπλα στην δική μου
Άγριος η ρομαντικός ο έρωτας
Ποιός νοιάζεται

Μόνο τις νύχτες στα μαύρα νερά
η καρδιά μιλάει αληθινά
τότε
 η αγάπη το δελφίνι υποκρίνεται

Μα γιατί μ αγάπησες...
Εγώ ζω
εδώ
καλά
με φίλους
με συνήθειες...
δεν θέλω άλλα ταξίδια.

Το παράθυρο μην το ανοίγεις
μη φανεί το καταβεβλημένο του σώματος

Είμαι καλά εδώ..
παλεύω στα κρυφά
τις σκιές κλειδώνω
μα εκείνες
δραπετεύουν
για να βρεθούν
 στους βασιλικούς
στα λεμονοκυπάρισα
 των πρώτων ανθών..
τις ανασφάλειες
τις φοβίες
φυτεύω
μα εκείνες
χρυσάνθεμα
ευάφανταστα
στην πόρτα του σεληνόφωτος
διαμαρτυρίες στήνουν .

Κι αν μ' αγάπησες
για τον ήλιο μου
ψυχρό και σαστισμένο
αν τον είδες
στην απελπισία του επάνω

με φιλί αγιασμένου νερού
να τον σκεπάσεις
τον δρόμο σου να βρει.

Στο
γιατί
μιαν απάντηση
γυρεύει

τον στρόβιλο της αμφιβολίας
να διαμελίσει.
την εγωμαχία
ν' αντιπαλέψει
μέχρι στα μάτια σου
να δει
την ανεμοφθαρμένη
αλήθεια.

Γιατί μ' αγάπησες....

Απόστολος Α. Φεκάτης

Και σφύριξε το κυπαρίσσι.(του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Σφύριξε  το  πλατάνι  κι΄ ήρθανε  ο  Ηρακλής,  ο  Πεδιαδίτης,

ο  Κοντάκης,  ο  Μανιός·

ομορφιά  όπως  φέγγει  ήρθε  η  Μαρία,  μικρή  τριανταφυλλιά,

όμορφη  με  κοτσίδες,  και  μέσα  στα  μάτια  η  αφοβιά

χάραζε  μία  νέα  ελπίδα.

Κι΄ ήρθαν  εκεί  τα  ζούδια  του   βουνού,

χάλαγαν  τον  κόσμο  με  φωνές  και  καμώματα·

-αίγαγροι  και  νυφίτσες  και  ασβοί

και  τ΄ ουρανού  τα  φτερωτά

ο  αητός,  το  γεράκι,  η  θράσα.

Παίζοντας  το  βιολί,  στερνός  ήρθε  κι΄ο  Μάστορας.

Σιωπή  και  μουσική  χώνευαν  τη  θαλπωρή,

όλα  επέστρεφαν  εκεί  που  δεν  άρχισαν  ποτέ·

μες  στην  ειρήνη.

Κι  ήτανε  νέοι,  γέροι,  γυναίκες  και  παιδιά.

Καιρό  μετά  έμεινα  άγρυπνος  σε  ψυχρούς   χειμώνες,

του  πόνου  και  της  φτώχειας  τις  φωνές  ακούγοντας.

Κοίταζα  τα  θεριεμένα  χορτάρια

κι΄ άκουγα  της  βροχής  το  θόρυβο  πάνω  στο  χώμα

κι΄ έβλεπα  να  πετιούνται  ρίζες  γόνιμες  και  δυνατές

έτοιμες  για  καρποφορία.

Αριστομένης Λαγουβάρδος

Αγκαλιά (της Βηθλεέμ Νασλα)

Πάρε με μαμά αγκαλίτσα,
δεν μπορώ να περπατήσω άλλο.

Κάνε μου μια αγκαλιά φίλη μου,
δως μου κουράγιο και δύναμη.

Δως μου αγάπη μου την αγκαλιά σου,
μέσα απ αυτή ζω.

Κράτησε με αγκαλιά μάνα μου,
να μου περάσει ο πόνος.

Έλα παιδί μου, έλα στην αγκαλιά μου,
να διώξω κάθε κακό απ τη σκέψη σου.

Η αγκαλιά είναι αρρηκτη πλέξη που δένει και δημιουργεί, γιατρεύει και μαγεύει.

Είναι το δέσιμο, το κούμπωμα, η ένωση που ενώνει τις ψυχές μας.

Βηθλεεμ Νασλα