ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ (της Βάγιας Μπαλή)

Όπως θα κλαίω σαν παιδί
στου έρωτα την πόρτα,
μονάχο...μονάχο κι έρημο στη γη
να ζητιανεύω λόγια,
κάπου αλλού η αγάπη μου
θα πλέκει παραμύθια.

Με άλλα μάτια θα γελά,
άλλα φιλιά θα αποζητά,
όσο εγώ...όσο εγώ θα δένομαι
στης μοναξιάς τα δίχτυα.

Και με τι δύναμη να πω...
να πω για την καρδιά μου,
που όλοι κοιτούν ειρωνικά
και καιν τα όνειρα μου;

Όπως...όπως θα κλαίω σαν παιδί
στου έρωτα την πόρτα
μία φωνή θα μου μιλά και θα φωνάζει "σώπα".

Είν' η φωνή της μοίρας μου,
αυτής της άγριας φύσης,
που με κρατάει αιχμάλωτη
σε θλίψη άγιας ζήσης.

Όσο εσύ... όσο εσύ θα αναπολείς
χειμώνες καλοκαίρια,
έξω από την πόρτα σου κρυφά
θα ζω την κάθε μέρα.

Βάγια Μπαλή