Μου αρέσει να έρχεσαι (της Τζένης Τσιούγκου)

Μου αρέσει να έρχεσαι στα ποιήματά μου,

να κυριαρχείς εκεί,

να δυναμώνεις την έννοια των λέξεων,

ν’ αλλάζεις το νόημα συνηθισμένων φράσεων,

σαν καλεσμένος να προχωράς

μες στους στίχους  που κεντά η καρδιά μου.

Μου αρέσει  να δημιουργώ ποιήματα γιατί σ’ ερωτεύομαι πιο πολύ

κι όταν το πάθος με τυλίγει γράφω ξανά μόνο για σένα.

Μου αρέσει να έρχεσαι στα μάτια μου

για να ξεπερνώ τον πόνο της απουσίας σου,

να εμφανίζεσαι εκεί ολοζώντανος

σαν να περιμένεις την τρυφερή αγκαλιά μου.

Μου αρέσει να έρχεσαι στα χείλη μου

και τ’ όνομά σου να μου δίνει το πολυπόθητο φιλί σου

 να γίνεται το νέκταρ της  ζωής που σβήνει την δίψα μου.

Μου αρέσει τόσο τις ώρες τις μοναχικές της έμπνευσης

να νιώθω την αναπνοή σου δίπλα μου

σαν να διαβάζεις τα λόγια μου,

τα καμωμένα από αγάπη, θλίψη κι ανυπομονονησία.

Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στριφογυρίζουν στο μυαλό σου

και σ’ αγκαλιάζουν με την λάμψη τους

σαν αστέρια που ξεγλυστρούν από τον ουρανό της καρδιάς μου.

Μου αρέσει οι σκέψεις μου,

αυτές που ζωγραφίζω στο χαρτί ,

να προσπαθούν  ν’ ανακαλύψουν τις δικές σου,

μου αρέσει να σε ζω έτσι…γράφοντας…

Μα πιο πολύ μου αρέσει η στιγμή που έρχεσαι κοντά μου

κι ανασταίνεις κάθε κομμάτι  του κορμιού μου…

Μα πιο πολύ μου αρέσει που άθελά σου φέρνεις

το φως που αναμένω κάθε φορά,

ένα φως απέραντο και διαφορετικό απ΄τη μορφή σου,

αυτό το φως που υπάρχει στις λέξεις μου

και κάνει τα ποιήματά μου να τραγουδούν μόνο για σένα…

Γι’ αυτό μου αρέσει να έρχεσαι…

Τζένη Τσιούγκου

Πυριφλεγης Ιφιγένεια (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Γεννήθηκες φως
Σκοινιά έδεναν τον ήλιο στα μάτια σου
Λίγες σκιές 
κι αυτές ουτοπικές σεργιανούσαν στο κλάμα σου

Πώς να σε αφανίσω χωρίς ένα φιλί δοξαστικό στο μέτωπό σου
Πώς να σε σκορπίσω στις τρικυμίες του Ποσειδώνα
Πώς να σε σώσω ξανά με το μαντήλι του Αη Νικόλα

Μεσημέρια σε γλυκιά ταραχή
Τα λόγια σου πνιγμένα στον κόλπο των αντινομιών
Το ταξίδι σου ατελείωτο
Οι ασπίδες σου σκουριασμένες από αρχαίες ήττες επιτοίχιες

Κι εγώ να πίνω μεταλαβιά τα δάκρυά σου
πάνω στον αναίμακτο βωμό μου
Φωνάζοντας συνεχώς το πεπρωμένο μου όνομα
Πυριφλεγης και μοιραία Ιφιγένεια..

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Θυμάσαι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες τις ασέληνες
Στου πρώτου ερωτά μας τα νυχτέρια;
Πως ζωγραφίζαν οι ανάσες μας
Ανάκατα πάνω στα σώματα,
Γλυκά γαλάζια καλοκαίρια...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες των μεγάλων κεραυνών
Που άστραφτε απο θυμό ο ουρανός;
Πως λάμπανε τα μάτια μας
Στου έρωτα την ευλογία,
'Κείνη την ώρα των κρυμένων στεναγμών...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες που γελούσαμε
Και γέμιζε η κάμαρα γάργαρες ευωδίες;
Στα φύλλα πάνω της καρδιάς
Γράφαμε προσωπικές αφιερώσεις,
Συνθέτοντας του γέλιου μελωδίες...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Ας έτρεξε το δάκρυ μας νερό
Μέσα στης νιότης μας τ' αυλάκι.
Ας ζωγράφισε η πείρα χαρακιές
Πάνω στην καρδιά και το δέρμα...

Ξέρω πως κάπου εκει στο βάθος...εαυτε μου...
Εχεις κρυμένα εκείνα τα όνειρα,
Και περιμένεις ένα άλικο χάραμα
Για να τα λεφτερώσεις...

 Ελένη Ταϊφυριανού.

Το χαμόγελό σου περιμένω (της Τζένης Τσιουγκου)

Όταν χαμογελάς
γύρω μου σκορπίζεται ένα πυροτέχνημα συναισθημάτων,
σαν μια πολύχρωμη βροχή που λούζει την πλάση,
αρώματα ζωής γύρω μου,
ένα παραλήρημα αισθήσεων
στα δευτερόλεπτα που τα χείλη σου καμπυλώνουν.

Για ένα δευτερόλεπτο χαμογελάς
αλλά η μορφή σου έχει αποτυπωθεί
στο πιο κρυφό σημείο της καρδιάς μου.

Το χαμόγελό σου είναι
που απλώνεται σ’ όλο το πρόσωπό σου,
κάνει τα καστανά σου μάτια να δείχνουν
σαν ουράνιο τόξο γεμάτο απ΄ τα χρώματα της ζωής…

Μόνο να μου χαμογελάσεις θέλω,
μου αρκεί για να χαθώ στα πέρατα του κόσμου,
να ταξιδέψω παντού σ΄ ένα δευτερόλεπτο,
να με συνεπάρει ένας γλυκός ίλιγγος…
Το χαμόγελό σου περιμένω
για να ζήσω μια ευτυχία αιώνια…
Ζω για να σε βλέπω να χαμογελάς,
χαμογελάς και ξαναζώ.

Χαρισέ μου το χαμόγελό σου πριν φύγεις πάλι,
θέλω όσο θα βρίσκεσαι μακριά μου
να παραμείνω εκστασιασμένη
καθώς θα σε σκέφτομαι,
θέλω να γεμίσω κάθε γωνιά του μυαλού μου
με τ΄ όμορφο σχήμα των χειλιών σου,
ν΄ αναπολώ τις στιγμές που τα λαμπερά σου μάτια
έκαναν τα δικά μου ν΄ ακτινοβολούν
από τη λαχτάρα, τον πόθο
και την ερωτική τρέλα που με κυριεύει…
Πριν φύγεις κάνε μου αυτό το δώρο
και κοίταξέ με βαθιά στα μάτια,
λαχταρώ να χαθώ στη λάμψη που σκορπάς,
στο φως της γοητείας σου.

Κι αν δεν έρθεις να μου προσφέρεις το χαμόγελό σου,
όπου κι αν βρίσκεσαι χαμογέλα πιο συχνά,
έτσι έχω την ελπίδα να δω τη λάμψη των ματιών σου,
αφού όταν καμπυλώνεις τα όμορφα χείλη σου
ένα φως πλημμυρίζει τη γη
– είναι το φως που ξεγλιστρά
απ’  τους ήλιους των ματιών σου -
μια μαγεία πλανιέται παντού
– είναι η σαγήνη
που αναδύεται απ΄  τη μορφή σου -
ένα άρωμα ταξιδεύει στον άνεμο
 – το άρωμα της ευτυχίας –
μια αναπνοή συγκλονίζει
μ΄ ατέλειωτη μαγεία την καρδιά μου
– η αναπνοή της ύπαρξής σου -.

Τζένη Τσιουγκου

Νυχτερινό (της Αννας Βαρδάκη)

Κι είναι κι εκείνα τα περίεργα βράδια...
που ο νους πίσω γυρνά...
σε μια περιήγηση παράξενη, νοσταλγική, οδυνηρή...
.
Μυρωδιές.. αρώματα.. αγκάθια.. χρώματα....
.
Ανατρέπονται δεδομένα χρόνων...
Οι χλιαρές στιγμές δεν ζουν πια...
.
Στην Αθανασία περνά...
μόνον εκείνο...
που έχει μάθει καλά...
το δρόμο προς την Αιωνιότητα…
.
Κι άξαφνα, εισβάλλουν απ‘ το ανοικτό παράθυρο...
Οι νότες... αγκαλιά με τ’ αρώματα…
απρόσκλητοι νυκτερινοί επισκέπτες....
.
Και τα “βήματά” μου... κάνουν τη μεγάλη ανατροπή....
.
Ακούγονται στη σιγαλιά σαν πυροβολισμοί...
που στόχο σταθερό δεν έχουν.
Μα, βρίσκουν Κέντρο...
.
Τα χρόνια τα παιδικά...
με τις μυρωδιές απ’ το καλοκαιρινό γιασεμί…
Τις διαδρομές που ονειρεύτηκα...
μα δεν τις διάβηκα...
Αυτά που στάθηκαν πλάϊ μου...
μα, με πολέμησαν με λύσσα...
.
Αυτά που αγάπησα...
μα, με ποδοπάτησαν...
κι ύστερα, χάθηκαν στη στροφή…
.
Και πού βρίσκομαι τώρα ;
Να λαχταρώ να έρθει μια βροχή...
μπόρα καλοκαιρινή… να με ξεπλύνει....
.
Κι ύστερα, να κόψω ένα γιασεμί
και να προχωρήσω....
.
Ο ουρανός φαντάζομαι... πως θα’ χει το χρώμα της καρδιάς μου...
Το γαλανό, το κόκκινο, το σταχτί....
.
Μικρή η ζωή μας.
Θα εστιάσω στο Τώρα.
Κι αν ο πόνος τρέφεται και μεγαλώνει τις νύχτες...
Τροφή θα δώσω στις μέρες μου...
την προσφορά, την αγάπη και το χαμόγελο....
.
Αμετάνοητα δοτική…
Μα, όχι ανόητα θυσιασμένη....

Δώσαμε… Πήραμε… Χάσαμε… μα θα Ξαναδώσουμε.
“Λίγα και Καλά” είναι θαρρώ αρκετά.
.
‘Ενα δάκρυ… στεγνώνει μόνον με Αγάπη.
Νόμος.
.
Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση.
.
Κι εγώ η ταπεινή, έχω σκοπό να φύγω “χορτάτη”...
Και ήσυχη…

Αννα Βαρδάκη