Σπάσε τη σιωπή! (της Βηθλεέμ Νάσλα)

Φωνή
Μίλα, πες, άσε τα λόγια να κυλήσουν!
Κίνηση
Κι αν φωνή δεν έχεις, πες το με τα χέρια σου στη νοηματική!
Γραφή
Ο φόβος να ακουστείς δε σε σταματά, γράψε στο χαρτί, κατέθεσε σε μια κόλλα λευκή, όλα όσα θες να εκφράσεις!
Όραση
Με μια ματιά και μόνο μπορείς να κάνεις τους άλλους να καταλάβουν!
Τέσσερις τρόποι επικοινωνίας, μα εσύ δε διαλέγεις κανέναν. Επιλέγεις να μένεις ήσυχος, αθόρυβος, κλεισμένος μέσα σ ένα καβούκι. Αόρατος μέσα σε τόσο κόσμο που γύρω σου επικοινωνεί! Δεν υπάρχεις στο σύνολο κι όμως δηλώνεις παρόν. 
Κι έχεις τόσο ωραία φωνή! 
Πες το τραγουδώντας. Σπάσε τη μονοτονία κι άσε όλα όσα θες να φωνάξεις να βγουν μέσα απ τα ηχεία. 
Γράψε μουσική και ζωγράφισε τα πιστεύω σου πάνω στο πεντάγραμμο, ξεκινώντας με ένα κλειδί του σολ. 
Χόρεψε και δείξε αυτό που θες με τις κινήσεις σου. 
Κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια κι εκείνα θα πουν την αλήθεια.
Πρόσεξε όμως μη παρασυρθείς, νόημα να χει ότι πεις, μη σπαταλήσεις λόγια!
Λέξεις καθάριες, κινήσεις ευέλικτες, γραφή που κυλαει και βλέμμα διάφανο!

Βηθλεέμ Νάσλα

Το ξεστόλισμα! (τής Βηθλεέμ Νάσλα)

8 Ιανουαρίου. Μια ημέρα μετά του Αι Γιάννη. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε ξεστολίζω. Το ρολόι δείχνει έξι ακριβώς, από το ραδιόφωνο ακούγεται μια απαλή μουσική - θλιμμένη, ο θόρυβος της καφετιέρας και η υπέροχη μυρωδιά του Γαλλικού καφέ με ξυπνούν από τις σκέψεις μου! Που είσαι Γιαννούλα μου? Που μ άφησες μονάχη γλυκιά μου μάνα? Πέρσι μαζί το ξεστολίσαμε! Θυμάσαι? Θυμάσαι που μου ‘λεγες: όταν θα λείψω τις γυάλινες μπάλες να προσέχεις! Τις έβαζες και τις έβγαζες στο δέντρο με τόση ευλάβεια! Μόνο πριν φύγεις, λίγο πριν φύγεις μου χες πει: άσε τις μπάλες να σπάσουν, τον εαυτό σου μόνο πρόσεχε. Όχι μάνα, τις πρόσεξα τις μπάλες σου , ήξερα πόσο πολύ τις αγαπούσες! Ξεστόλιζα το δέντρο κι οι σκέψεις μου έτρεχαν. Ένας δυνατός θόρυβος και τα σκόρπια γυαλιά της μπάλας στο πάτωμα με συνέφεραν από τις σκέψεις μου. Μα τι ήταν αυτό στο πάτωμα? Ένα χαρτί, ένα χαρτί που ελευθερώθηκε μέσα από τη μπάλα. Το άνοιξα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όταν αντίκρισα τις λέξεις : παιδί μου σ' αγαπώ! Άρχισα μανιωδώς να σπάω τις μπάλες μια μια και να διαβάζω τα σ' αγαπώ που έκρυβαν! Έκατσα στο πάτωμα κι έκλαψα ώρες μέχρι που ξημέρωσε κι εγώ ξέσπασα κι ηρέμησα! Η γλυκιά μου ακόμη κι από κει ψηλά είχε βρει το τρόπο να με κάνει να βγάλω από μέσα μου το πόνο!

Βηθλεέμ Νάσλα 

Δημιουργία (της Αννας Αρβανίτη)

Όλα έχουν αξία στη ζωή...

Κι όμως όλα
μας τα τιμολογούν
κι ας είναι δωρεάν...

Εμείς οι άνθρωποι
την πουλάμε για λίγη δήθεν ζωή...

Αννα Αρβανίτη

Δημιουργία (της Αννας Αρβανίτη)

Ίσως γράψω κάτι για σένα...

Όχι... όχι...
Δεν θέλω να δακρύσω πάλι

Θα προτιμούσα να έγραφες εσύ
κάτι για μένα...

Να νιώσω μια φορά και εγώ
τα δάκρυά σου
να μουσκεύουν το χαρτί...

Να νιώσω μια φορά
η.... "ΜΟΥΣΑ ΣΟΥ"

Να γίνω ένα με το μελάνι σου
Να δώσεις πνοή στις λέξεις σου...

Να νιώσω μια φορά...

Ζωντανή


Αννα Αρβανίτη

Ζωής γραμμένα.. (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

..

Μια βαλίτσα ανοιγμένη η ζωή της
Μήνες τώρα...Χρόνια ίσως...
Βγάζει κάθε τόσο από μέσα κομμάτια ευτυχίας 
Βάζει μουσκεμένα μαντήλια απογοήτευσης
Διπλώνει χειμώνες και κρύες νύχτες
Ξεδιπλώνει καλοκαίρια, ζεστές αγκαλιές
Το ένα χέρι γροθιά στην απαξίωσή της
Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα γέλιο μωρού
Σιωπά μπρος σε ευλογημένες στιγμές
Βγαζει κραυγή μπρος στα συντρίμμια

Τραβάει αποφασιστικά το φερμουάρ
Κλειδώνει με το κλειδί τη βαλίτσα
Έτοιμη για το φευγιό της
Όμως τα πόδια πάλι μολύβια γίνονται
Αντίκρυ της μια φωτογραφία του γάμου τους
Ένα μειδίαμα διαγραφουν τα χείλη της
Μα αμέσως γίνεται στυφό το στόμα
Θα φύγει, πρέπει να φύγει....
Τα παιδιά μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους
Κι αυτή σε λίγο θα γεράσει....
Το ξέρει ότι θα γεράσει και ακόμη θα έχει τη στιφάδα στα χείλη
Πρέπει να φύγει...., αλλά πάλι φοβάται για τη μέρα που θα ξημερώσει .....
Αυτός ο φόβος έχει γίνει ένα με το πετσί της....
Όμως, είναι μόνον ο φόβος της για το άγνωστο ή η αγάπη της για ο,τι θέλησε να ζήσει μαζί του
Μαζί με εκείνον που μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί να του αποδείξει τι αξίζει.....
Μαζί με εκείνον που αγαπάει ακόμη και που η αγάπη της δεν χωράει σε όλες τις βαλίτσες του κόσμου ...
Πάλι κοντοστέκεται .....
Τελικά, ζωής γραμμένα τα λες.....

Μαρια Χατζηδημητρίου