Φουρτουνιασμένες θάλασσες (του Δημήτρη Μπονόβα)

Είναι βαρύ το βλέμμα μου
στο χθες μου το σβησμένο.
Είναι κι οι λέξεις Γολγοθάς
για να τις υπομένω.

Είναι το πλοίο ξέμπαρκο
κι η θάλασσα μεγάλη
κι αν αντικρύζω κύματα,
δεν ξέρω που θα βγάλει.

Είναι κι εκείνο το κενό
που με κοιτά στα μάτια.
Είν’οι λέξεις σου που γίνανε
ονείρου σκαλοπάτια.

Μα γκρεμίσανε…


Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Έρωτα μου θυμίζει....(της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Το βλέμμα σου μου ξύπνησε έναν κόσμο ξεχασμένο και της καρδιάς τον κτύπο τον σβησμένο. Αστέρια έριξες στον δρόμο τον δικό μου. Να με οδηγούν, μου είπες... Άνοιξες της ψυχής το μάνταλο και μπήκες Καιρό αναζητούσα έναν ίσκιο, κι ήρθες Στα αχνοφώτιστα σοκάκια ήλιο βρήκες Βασιλικούς και δυόσμους φύτεψες, της άνοιξης Μη με ρωτάς γιατί εσένανε ξεχώρισα... Πως να στο πω..., απλά καθώς σε γνώρισα σε άλλη διάσταση έχω βάλει τη ζωή μου να γυρίζει Τώρα σε άλλη τροχιά κινείται και έρωτα θυμίζει... Μαρία Χατζηδημητρίου

Το δικό σου φιλί (της Σοφίας Τανακίδου)

Πώς γιατρεύει

Πώς μαζεύει του κόσμου την πίκρα
Στην καυτή του πνοή
Πώς λυτρώνει
Και τις έγνοιες σκοτώνει

Πώς κυλά στην ψυχή
Σαν το νέκταρ
Πώς κλείνει την πληγή κάθε νύχτα
Που ανοίγεις πάλι εσύ το πρωί

Πώς...
Το δικό σου φιλί
Και φαρμάκι και μέλι
Μπορεί να γενεί
Πώς...
Το δικό σου φιλί
Με λυτρώνει και με πεθαίνει μαζί
Τι παράξενη γλυκιά συνταγή

Σοφία Τανακίδου

Στο τέρμα (της Γεωργίας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Κοπέλες κάποτε οι μέρες γελούσαν ξέγνοιαστα

Ήρεμες μέσα στη ζωντάνια τους

πως ο χρόνος τους αντέχει

Πέρασαν κι έφυγαν

και ήρθαν κι άλλες

Και η σκυτάλη άλλαζε χέρια

σε μέρες που πάντα βιάζονταν

να μεγαλώσουν...

Έφερναν δώρα, έφερναν πλούτη

σε εμπειρίες, σε γνωριμίες

Φέρνανε κάποτε και δυστυχίες...

Με πλούσια κώμη, όμορφες πάντα

Και τώρα που ο ήλιος λάμπει

μέσα απ τα λιγοστά μαλλιά τους

όμορφες μοιάζουν, γοητεύουν

Η κάθε ώρα πόσο μας μοιάζει

Σαν λιγοστεύουμε, τότε εκτιμούμε

τότε ομορφαίνουμε, κατανοούμε

Η κάθε ώρα, μια ευκαιρία

ο κάθε χρόνος, μια εμπειρία

αλλάζει το μέσα μας στην κάθε πορεία

όποια κι αν είναι η αφετηρία

στο τέρμα γράφεται η ιστορία.

Γεωργία Κιτσούκη-Βασιλειάδου

Στου έρωτα το ψέμα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Σφικτά το χέρι μου κρατάς
και νιώθω της ψυχής το καρδιοχτύπι
Το σώμα σου απάνω μου κολλάς 
και κάθε κύτταρο μου σου ανήκει

Όταν γελάς λάμπει ο κόσμος μου,
ένα αστέρι στα μαλλιά φοράς
Όταν πονάς νυχτώνω μόνος μου,
αρκεί εσύ τα άστρα να μετράς

Θεό σε λένε, έρωτα ή φωτιά
σπέρνεις ανέμους, θύελλες θερίζεις
Κι αν όλα γίνουν τώρα πυρκαγιά
εσύ πια τη ζωή μου καθορίζεις

Έψαχνα πάντοτε το άλλο μου μισό
μέσα στης μοίρας τα γραμμένα
Ήρθες και μου έμαθες το μυστικό
να αφήνομαι στου έρωτα το ψέμα 

Μαρία Χατζηδημητρίου