Κινούμενη άμμος...(της Αγγελικής Ντελια)

 

Μέρες καταδικασμένες να παλιρροούν βαριές και σημαδεμένες σε κύκλους μέσα στον  βούρκο...

Πότε ξύπνησε στην φωλιά του πρώτο χελιδόνι;

Πότε σκοτώθηκε, στον απέναντι δρόμο, αιμορραγώντας ήλιο στο κρύο χώμα η παπαρούνα;

Πότε σίγασε το μανιασμένο τραγούδι του ανέμου πάν΄ απ΄ την πικροθάλασσα;

Πότε, πότε δεν ξέρω...

Ο απόηχος των ματιών μου, της οσμής μου, της ακοής μου ξέφτισε γρήγορα σε ένα και μόνο στιγμιαίο αντάμωμα, σε μία και μόνο τελευταία μυρωδιά...

Με ένα και μόνο θρηνητικό νανούρισμα του νου...

Ο χρόνος και ο κόσμος  χρόνος, τελικά δεν κουράζονται...

Βαλσαμώνονται και με κολώνες φτερούγες λένε πως πετούν και πως θα μπορούν και στο μέλλον να πετούν...

Πως ακόμα κι ακόμα θα πετούν...

Τι μέσα, τι έξω, τι στον πάτο...

Σε έψαξα ανάμεσα στον αναβρασμό της μαύρης φωτιάς και σου ζήτησα  βοήθεια...

Σε κοίταξα κατάστηθα να βρω μια κρυμμένη έστω, λεπίδα καρδιάς...

Με κοίταξες κατάματα κι ασύστολα μου άπλωσες το χέρι μα...

Ναι ψυχή μου βουλιαγμένη στη λύπη, εγώ δείλιασα... 

Εγώ φοβήθηκα...

Την σάρκα και το αίμα μου να παραδώσω μέσα στην άμμο...

Αγγελική Ντελια