Πόσο άδεια γίναν τα ταξίδια μας,
Μια μεταφορά από το ένα μέρος στο άλλο.
Κι εμείς μια θέση ανώνυμη σε ένα ξένο μέσο μεταφοράς.
Τίποτα το οικείο.
Κι οι ενδιάμεσοι σταθμοί αδιάφοροι
Υπάρχουν μόνο για τους άλλους.
Κι αντί να απολαμβάνουμε το ταξίδι κι αντί κάθε σταθμός να γίνεται ορόσημο στην πορεία μας κι
αντί να μαθαίνουμε από κάθε στάση, περιμένουμε.
Η μισή ζωή μας μια αναμονή.
Κι αντί να ζούμε, αναμένουμε
Τη μεταφορά από την αφετηρία στον προορισμό.
Μα το φως δεν είναι αναμμένο.
Χάθηκαν πια οι Ιθάκες.
Χάθηκε ο νόστος.
Όλα άνοστα.
Όλα μια μεταφορά.
Κι η ειλικρίνεια της κυριολεξίας ξένη.
Κι εμείς περνάμε τη μισή ζωή μας με ξένους απέναντι.
Αυτή είναι η πραγματική απόσταση,
Μεταξύ των ανθρώπων κι όχι μεταξύ των σταθμών.
Κι έγινε κι η αγάπη μια απόσταση.
Αγάπη από απόσταση.
Ποιος άραγε υπάρχει πια που θα κάνει το ταξίδι να πλησιάσει τον άλλον
για να φτάσει στην Ιθάκη της καρδιάς του;
Ποιος θα μπει στην περιπέτεια του ταξιδιού με προορισμό την αγάπη;
Μα για να κάνεις το ταξίδι αυτό πρέπει πρώτα να έχεις την αγάπη μέσα σου.
Αφετηρία και προορισμός να έχουν ίδια ουσία.
Τότε έχει νόστο το ταξίδι.
Τότε όταν φτάσεις, επιστρέφεις.
Γιατί ποτέ δεν έφυγες.Έζησες όμως το ταξίδι.
Κι είναι όσα κέρδισες από το ταξίδι που θα κάνουν τον προορισμό μια νέα αφετηρία.
Τότε έχουν νόημα τα ταξίδια.
Όταν τον προορισμό τον βρίσκεις στην πορεία.
Τον φτιάχνεις.
Κι υφαίνεις τη μοίρα σου με νήματα ψυχής.
Γιατί και η ψυχή ένα ταξίδι είναι.
Γεωργία Λαμπαρα Τριανταφύλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου