ΣΚΑΡΙΑ (της Αρετής Γουργιώτου ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Κείτονται!
Στην στεριά αφημένα,  συνέρημα κι αφρόντιστα,
τα δυό σκαριά.
Η μάννα τους η θάλασσα τα νανουρίζει,
σε ιαματικές θύμησες πηγαίνοντάς τα.
Όταν βασταγερά κι ολόλαμπρα και ποντοπόρα
ένα ήντουσαν με την λαφράδα τ' αγεριού
και του Αίολου το μάνιασμα.
Ακμής και νιότης αντικαθρέφτισμα στου γιαλού το κάτοπτρο!
Ορθόπλωρα μιλήματα με τον πέρφανο κυματισμό.
Κι οι κύρηδες κι αφέντες  πάνω τους  αποθεμένη
του επιούσιου ελπίδα.

 Τώρα, κουφάρια κατά γης πεταμένα!
Σκουριά αγκαλιάζει τα πλάγια τους
και τα ονόματα σβησμένα κι αυτά.
Αλήθεια, ποιά  ήταν;
Μυρσίνη, Αλέξανδρος, Νικόλας, Νεφέλη;

Σκαριά και μεις οι άνθρωποι από τον Χρόνο λαβωμένα,
παραδομένοι σε ονειροαρμενίσματα ανέφικτα πια.!
Αλήθεια, ποιό το όνομά μας;

Αρετή Γουργιώτου  ΦΥΚΟΕΣΣΑ


Β' ποιητική συλλογή, υπό έκδοσιν