Το Τελευταίο μου Τσιγάρο (της Άννας Βαρδάκη)

Με το μελάνι της Ψυχής μου... γράφω...
Όλοι μου οι στίχοι... για Σένα...
Άραγε, τους διαβάζεις...;
Ξενυχτάς πάνω τους...;
Ξημερώνεσαι με την μυρωδιά τους...;
Κι όλο... επιστρέφω...
Όλα τα τσιγάρα μου... για Σένα τα καίω...
και η νικοτίνη τους... μου τσαλακώνει την ψυχή...
Πως να χωρέσουν τόσες μνήμες...
σ΄ ένα τετράδιο Ψυχής...;
Μου λες...;
Θεέ μου... Συγχώρα με...
Τόση Ομορφιά γύρω μου... κι εγώ τυφλή...
Τόσες γεύσεις... στα πικραμένα χείλη μου...
μα, δεν νιώθω πια... τη γλύκα τους...
Τόσα συναισθήματα Ψυχής...
μα, εγώ... Ανίκανη να τα νιώσω...
Τώρα πια...
Οι "τελίτσες"...  καίνε...
Τα δάκρυα... φυλακισμένα... δεν  κυλούν...
Έχουν στερέψει...
Τ΄ ανείπωτα λόγια... πληγώνουν...
Ανοίγουν χαρακιές...
Αυτές, μάτια μου...  γιατρεύονται... Δεν τις φοβάμαι...
Μα, τις ουλές... που παραμένουν...
και μου θυμίζουν την απουσία σου...
μου λες... πως θα τις σβήσω...;
Όταν η ψυχή πονά...
η θλίψη και η οδύνη... στήνουν γιορτή...
Έτσι..............
Αρνούμαι να ζήσω... σ΄ ένα κόσμο που δεν υπάρχεις Εσύ...
Αμετανόητα... ερωτευμένη...
Αμετανόητα... δοσμένη...
και Τελικά... χωρίς έλεος βασανισμένη...
Και...  καίω... το Τελευταίο μου Τσιγάρο...
μόνο για Σ έ ν α.............

Άννα Βαρδάκη