Απόψε σ' ονειρεύτηκα (της Λιλης Βασιλάκη

Κάθε νυχτιά, χωρίς την πόρτα του νου μου να γροικώ,
έρχεσαι πλάι με κοιτάς, μου λες Αγάπης παραμύθια. 
Κι εγώ πάνω στων λόγων σου τις ράγες περπατώ, 
στις λέξεις που 'γιναν ανάγκη κι απαντοχής συνήθεια... 
Και πάλι σ' ονειρεύτηκα... με πήρες, λέει, αγκαλιά... 
Ταξίδι της καρδιάς, στης πεθυμιάς το μονοπάτι. 
κι έτσι όπως κάλπαζες σαν άτι πόθου θαλερό,
έγινες αίφνης ένας καπνός, τ' ονείρου μου αυταπάτη. 
Κι απόψε ονειρεύτηκα πως ήσουνα εδώ... 

Στο πλάι μου... στο στέρνο σου ακουμπούσα...
Μια οπτασία μαγική, μία ουτοπική αλήθεια.
Κι απόψε ονειρεύτηκα, για δες, ότι 'σουνα εδώ... 
Τα χείλη σου σαν άπληστος αγέρας τα φιλούσα, 
τόσο που μου 'γινε εμμονή, μίας ροής συνήθεια...                              
Μα ξέρω πως υπάρχεις, το νιώθω, είσαι εδώ! 
Μέσα στο νου και στην ψυχή, σε κάθε βήμα σ' έχω... 
Λαβωματιά βαθιά, μία ολόγυμνη αλήθεια, 
Έρωτας που καρφώθηκε μες της καρδιάς τα στήθια...! 

"Μετεξεταστέοι στον έρωτα"

Τούτο εδώ το ποίημα το αφιερώνω, εξαιρετικά, προς όλους τους ταξιδιωτες στο σκαρί του  Έρωτα, και ειδικά σ' εκείνους που στο εισιτήριο επιβίβασής τους αναγράφονται ως ουτοπικοί, πλατωνικοί, μονόπλευροι ταξιδιώτες του Έρωτα ... 

Λιλή Βασιλάκη