Άτιτλο (της Αναστασίας Πελεκάνου)

 

Με βρήκα σε κάτι χαραμάδες

γεμάτες πράσινη βλάστηση.

Ήθελα να γίνω πράσινη.

Ξεκίνησα ν' αλλάζω δέρμα για αρχή.

Άφησα το κεφαλι μου σε ένα περβάζι.

Τα πόδια μου, τοποθέτησα κάτω απ' το ραγισμένο τοιχάκι.

Έκανα ένα σύντομο τεστ εγκυμοσύνης,

μη πάρω άλλον άνθρωπο στο λαιμό μου.

Ξεκόλλησα την κοιλιά μου

και την άφησα να μυρίσει ουρανό.

Κατάπια αναισθητικό, κι εβγαλα το λαιμό μου.

Κράτησα μόνο τα χέρια και τη καρδιά μου.

Τα μάτια μου, με κοιτούσαν απ' το περβάζι.

Μπήκα σε ένα σύννεφο κι ένιωσα ελαφριά.

Η ψυχή και τα χέρια, κρατούσαν

την καρδιά μου προσεκτικά.

Το σύννεφο έπιασε δουλειά.

Όχι πρόχειρη, μα καταιγίδα με έλουσε.

*Κεραυνοί, με πήραν και με σήκωσαν.

Τα χέρια ξεθάρεψαν, το ίδιο κι η καρδιά.

Η ψυχή έβγαλε κραυγή, τρομάζοντας το σύννεφο.

Έπεσα σε βάθη αιματηρών καλπασμών.

Ποδοπατήθηκε η καρδιά, όσο κι αν τα χέρια

έκαναν δουλειά.

Γρήγορα, κατέβασα την κοιλιά μου

από τον ουρανό.

Τα πόδια μου πήρα απ' το τοιχάκι.

Έβαλα στη θέση του, τον λαιμό μου.

Από πάνω στο κέντρο το κεφάλι.

Τα χέρια ρημαγμένα, αρωγοί της καρδιάς.

Κι η ψυχή γελαστή

που είχε τώρα συντροφιά.

Νέο δέρμα πράσινο από βλάστηση.

Μια κατανόηση, μια υπομονή,

σινιάλο απ' το απέναντι βουνό,

θρόνιασαν στου νου μου το ναυάγιο.

Όλα τότε βγήκαν στον αφρό.

Κι όλα γύρω μοιραία μου συστήνονταν 

Εγώ.

Αναστασία Πελεκάνου