Καιρό πολύ,
όπως αγάπησα με σκυθρωπά τα μέλη
κάτω
από των ήπιων ήλιων τις σαιτιές ,
σφαγμένες αχτίδες
μελάνια να ξεβράζουν
της γυαλικά της μάνας μου
δεν άντεξαν
στο ζοφερό λαρύγγι των " σ' αγαπώ "
ράγισαν
τόσες σακατεμένες νύχτες
δεν θα έβρισκε
ο χρόνος ούτε σε δέκα ζωές
να τρυγήσει
τα θαύματα που του αναλογούσαν
όταν το σώμα σου
τελείωνε πάντα μέσα μου.
Γύρισα
απ' την καλή την ψυχή μου, τώρα
τόσα καλοκαίρια
ανάποδα
την φορούσα
τόσες οιμωγές αδέσποτες κυκλοφορούσαν
διψάει το άνυδρο περιβόλι της αγάπης μου
πόσα ξενύχτια
να της αφιερώσω πόσα ακόμη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου