Καθισμένη κι απόψε μπροστά στο παράθυρο.
Νεκρό, βουβο, άψυχο, .....παράθυρο.....
Μοναχική ψυχή, να ψάχνω αναμνήσεις .
Κλείνω τα μάτια ......
Να σε δω θέλω ........
Να σε νιώσω ............
Μα δεν σε βλέπω. Γιατί;;;;;
Σ' ακούω μονάχα .....Δακρύζω.....
Σε ακούω να έρχεσαι σ'αυτό το βουβο παραμιλητο της ψυχής μου να ρουφάς το δάκρυ του έρωτα, που γυρνάει μέχρι να ξεδιψάσει.
Να κυκλοφορείς στο αίμα μου , να γίνεσαι δυνατός παλμός στην καρδιά.....
Να ξεδιψας από τις αναμνήσεις του έρωτα, ενός έρωτα που δεν έφυγε ποτέ....
Να γίνεσαι αστραπή, φως ....
Αστέρι ν' αναβοσβηνεις .....
Σκόνη σκορπισμένη στον ουρανό, να χορεύεις
στην λάμψη του φεγγαριού.....
Δεν πεθαίνουν ποτέ οι έρωτες......
Ακόμα και ένα δάκρυ τους κρατά ζωντανούς....
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ......
ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ !!!!!
Σωτηρουλα Τζιαμπουρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου