Ξεγέλαγα την δίψα μου
απάνω σε δυό χείλη
που μου 'ταξαν τον ουρανό
και τ' άστρα ένα δείλι.
Ξεγέλαγα τη δίψα μου
απάνω στο κορμί της
που μού 'δινε απλόχερα
με όλη την ψυχή της.
Ήπια γαλάζια χρώματα
Ήπια χρυσές αχτίδες
Ήπια φεγγάρια ξάστερα
Ήπια βροχή περσίδες.
Ήπια του ήλιου της το φως
Ήπια τα όνειρα της
Ήπια όλο το αίμα της
Ήπια και την καρδιά της.
Δεν έπαψε η δίψα μου
δεν ξεδιψά η δόλια
όσο κι αν είναι δίπλα μου
μέσα μου είναι χώρια
Δεν έπαψε η δίψα μου
δεν ξεδιψώ ακόμα
φταίει που λείπει το φιλί
απ' το δικό σου στόμα.
Σοφία Τανακίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου