Κάθε βράδυ βγάζω ένα ένα τα δέρματα που με τυλίγουν.
Τα κρεμάω πάνω στο ικρίωμα της λάμπας και καλωσορίζω τις μνήμες.
Καλοζωισμένες, νηστικές, νοσηρές, γερές, άπληστες, έρχονται μια μια οι απουσίες
χωρίς φρένο στα πόδια.
Στο διάβα τους παρασέρνουν ανενεργές παρουσίες
σαν λοίσθιο επίλογο.
Απάτριδες όλες είναι.
Χωρίς πρόσωπο, δίχως μορφή, αρπάζουν κομμάτια
απ’ τους στίχους που καίνε στο πάτωμα
και τους ντύνονται.
Η φλόγα απ’ τη λάμπα τρεμοσβήνει χορτάτη.
Τα δέρματα ξεψυχούν αγκαλιάζοντας γελαστά τις θηλιές τους.
Άλλη μια νύχτα λαιμητόμος του ανούσιου.
--------------------------------------------------------------
Σαν μια μέρα θα γίνω αόρατη,
να χωθώ κι εγώ σαν άλγος στη νύχτα κάποιου.
Αυτό θέλω.
…. σαν ύστατο Θέλω …
Κωνσταντίνα Σταθακοπουλου
Brooke Shaden Photography
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου