Αγωνία...(της Ελένης Ταϊφυριανου)

Κι είναι κι αυτές οι πεταλούδες
που άρχισαν πάλι
να φτερουγίζουν στο στομάχι...
Κι είναι κι αυτό το κάψιμο
που άρχισε πάλι
να ενοχλεί τις άκρες των ματιών...
Κι αυτές οι νύχτες
που ξαφνικά γίναν ατελείωτες
μ' αυτά τα όνειρα τα ανεξήγητα
που τα βλέπεις
νομίζοντας πως έχεις ανοιχτά τα μάτια...
Κι αυτή η σκιά
μαύρη κι απειλητική
που πλακώνει το στήθος σου
και σε κάνει να πετιέσαι έντρομη πάνω
σφουγγίζοντας ένα παγωμένο
ιδρώτα στο μέτωπο...
Κι όλο να προσπαθείς να τρέξεις
να ξεφύγεις
κι όλο στο ίδιο σημείο να βρίσκεσαι,
ενώ η αγωνία ανεβαίνει κατακόρυφα
καθώς συλλογίζεσαι,
τώρα...να...θα με πιάσουν...
Τι;... ποιός;...δεν ξέρεις...
Αυτό που ξέρεις είναι ότι
προσπαθείς να ξεφύγεις...
Από τι;... από ποιον;...
Από σένα;... από μένα;... από μας;...
Από τι;... Από τι;...

Ελένη Ταϊφυριανου