Αυτός ο κόσμος δεν έχει δρόμους να διαβείς.
Έχουν διαβρωθεί τα βράχια από τα δάκρυα της αδικίας.
Έχουν ραγίσει τα εδάφη από την υπεροψία του εγώ.
Έχουν κρυφτεί τα μονοπάτια από ντροπή.
Τόση εμμονή να διαλυθούν όλοι οι καλοί.
Τόση ένταση στην ειρωνεία της ασέβειας.
Είναι κάποιοι "ιεροί" υπάνθρωποι που μόνο πληγώνουν.
Υπάρχει σιωπή και όνειδος και μυστικές ιδιοτροπίες.
Η συνείδηση κοιμάται. Οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν.
Αόρατες "καλοσύνες" υποκριτικού υπολογισμού.
Μια άνοστη κατάσταση που έχει ξεφύγει.
Ανελεύθερες προσωπικότητες που επιμένουν.
"Για το καλό", φωνάζουν και βρίζουν τους αθώους.
"Για την αλήθεια", ουρλιάζουν και χλευάζουν το φως.
"Για τον σεβασμό", δηλώνουν έντονα φτύνοντας πάνω σου.
"Για την αγάπη", ομολογούν σαν μάρτυρες καθυστερημένοι.
Σαν άγιοι της τελευταίας ώρας που σώζουν.
Με ειρωνείες, απειλές και απαξίωση.
Μην τους ακούς! Μη σταματάς...
Το σκοτάδι δε φεύγει με ανάσες κακίας και φθόνου.
Δεν μπορώ! Δεν αντέχονται τα ψέματα στις καρδιές.
Ψάχνω να βρω αν έχει ξεμείνει κάπου μια ανάσα.
Η ελπίδα σκοτώθηκε πριν τελειώσει η ζωή.
Σπαραγμός!
Γύρω μου κινείται σκοτάδι και χάθηκα.
Τώρα θέλω μόνο να κλάψω!
Ο εγωισμός δεν ελέγχεται πια.
Έχει γίνει παράνοια και σκεπάζει τη γη!
Πόλυ Μίλτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου