Μη μ’ αγαπάς.
Αν είναι να μου κρατάς
το χέρι με ατονία και δισταγμό.
Αν στον πρώτο κρότο
λιγοψυχήσεις και μου τ’ αφήσεις.
Στην αγάπη τα δάχτυλα
δένονται σφιχτά.
Οι παλάμες
εφάπτονται ιδανικά.
Μη μ’ αγαπάς.
Αν δεν το νιώθεις
να μη το ξεστομίζεις.
Και μη μου το γράφεις
σε άψυχα μηνύματα.
Κανένα αληθινό σ’ αγαπώ
δεν φτιάχτηκε με πλήκτρα.
Με πράξεις να το χτίσεις.
Δεν θέλω λέξη να ηχήσει.
Ζωγράφισε μου
θεόρατα χαμόγελα.
Και μάτια λαμπερά,
σαν φωτάκια αναμμένα.
Με ανάσες θερμές
και παθιασμένες.
Να φλέγομαι από πόθο
κι όχι από πόνο.
Μη μ’ αγαπάς.
Σε κουβάλησα στα χέρια μου.
Μαζί με τις φουρτούνες σου.
Καρπώθηκα ως και
τις μαυρίλες σου.
Κι έγινα ένα φορτίο
που σέρνει έγνοιες.
Δικές σου, δικές μου,
της «αγάπης» μας.
Ούτε άνθρωπος,
ούτε γυναίκα.
Δοχείο με σκόρπιες θλίψεις.
Κι αντί να πετώ,
σερνόμουν κι αγκομαχούσα.
Ώσπου δεν άντεξα
και κατεδαφίστηκα.
Δεν βαστάει μια πλάτη
την αγάπη.
Μη μ’ αγαπάς
Κι αυτή η μακρόσυρτη
μοναξιά σου, μ’ έχει γονατίσει.
Προτιμώ να μας
χωρίζουν χιλιόμετρα,
παρά δύο ανάσες
στο κρεβάτι.
Γιατί ανάμεσα
στις αποστάσεις,
μπορώ να στριμώξω
μια δικαιολογία.
Πως λείπεις, γι’ αυτό
νιώθω ένα θεόρατο κενό.
Όμως τώρα ποια
πρόφαση να χτίσω;
Που στέκουμε αντικριστά.
Κι είναι σαν να μη με βλέπεις.
Πιο αόρατη κι απ’ τα ντουβάρια
αυτού του σπιτιού,
κάνω θόρυβο μήπως
και με προσέξεις.
Μα έχεις καιρό να με κοιτάξεις.
Κι ούτε λόγος
να μ’ αφουγκραστείς.
Όταν είμαι πλάι σου,
γίνομαι πιο μόνη από ποτέ.
Μη μ' αγαπάς.
Πλέον δεν το έχω ανάγκη
Αρνούμαι να σου δώσω
τις οδηγίες χρήσεως
για να το πράξεις κατάλληλα.
Άλλωστε αυτή η συνθήκη
έρχεται αβίαστα.
Δεν παράγεται με το στανιό.
Τα αποφάγια της αγάπης σου
δεν πρόκειται να με χορτάσουν ξανά.
Ελενα Κορινιωτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου