Μυρίζει ο ύπνος μου φυγή, τ’ όνειρο νόστο
κι ένα μεγάλο αταξίδευτο καράβι
κάθε τα μάτια μου που κλείσω, κάθε βράδυ
φτάνει κατάφορτο από μακριά, απ’ το νότο
και μέσα εγώ μοναδικός του λαμνοκόπος
σαν από κάτι να πασχίζω να διαφύγω
από το σήμερα; Το αύριο; Το λίγο;
Απ’ την ευτέλεια του καιρού; τι άδικος κόπος!
Το άλλο βράδυ το ταξίδι ξαναρχίζει
μέσα στα ολόιδια νερά, στα ίδια λιμάνια
ίδια τα τέρατα που ζουν στην επιφάνεια
μα ότι ανέχεται κανείς, αυτό του αξίζει
Δεν απελπίζομαι και λέω για το καλό μου
πρέπει να καταφέρω κάποτε ν’ αράξω
να βρω τη δύναμη τον κόσμο όλο ν’ αλλάξω
μα ας ξεκινήσω πρώτα από τον εαυτό μου...
Χρήστος Φλουρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου