δεν ηταν καθολου ευκολη υποθεση.
Ολολευκη η φορεσια της
και την ηθελε αψεγαδιαστη.
Βλεπεις το λευκο θελει προσοχη
ακομα και ο πιο μικρος λεκες
φανταζει ανησυχητικα πανω του.
Απλωνε τη μπουγαδα στους ουρανους
με τα διαφανα μανταλακια της συνειδησης
κι ετσι καπως ησυχαζε....
Μα να, κατι τα κορακια με τις κουτσουλιες τους
κατι οι ανεμοι με τη σκονη τους
κατι ο ηλιος που επεμενε να την κιτρινιζει
κατι ο χρονος που τη γαριαζε και να, παλι πλυσιμο!
Ειχε μαθει πια... ειχε ομως συμμαχους
το πιο ισχυρο απορρυπαντικο , τα συναισθηματα
το καλυτερο λευκαντικο, τα δακρυα
το πιο μυρωδατο μαλακτικο, το αιμα της καρδιας
και μετα παλι απλωμα στους ουρανους....
Μεχρι που σκεφτηκε να γραψει σε μια ταμπελα:
***ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΛΕΡΩΝΕΤΑΙ ΤΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΜΟΥ
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΛΕΝΩ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΣΑΣ***
Λουκία Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου