Σου δόθηκα
σχεδόν ολοκληρωτικά,
στα δύσβατα μονοπάτια της αγκαλιάς σου
γεύομαι τα φιλιά της ψυχής μου
να στάζουν μέλι και αίμα.
Σε απαρνήθηκα
στη λιποψυχία της θέλησης
όταν η ζωή με λύγιζε,
όταν ήμουν αδύναμος να σταθώ όρθιος
να σε κοιτάξω.
Όμως είσαι πάντα εδώ
παρατηρώντας αθόρυβα τα βήματά μου
κρίνοντας σιωπηρά τις πράξεις μου.
Καθησυχάζεις τους θνητούς φόβους μου
ανακουφίζεις τους πόνους.
Είσαι πάντα εδώ
στης σκέψης μου το στερέωμα
για να με οδηγείς
στη διάφανη της καρδιάς μου αλήθεια
με τα ριπίσματα του ανέμου
από των Μουσών τα φτερουγίσματα.
Ντίνος Ι. Γλαρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου