Εκεί τυλιγμένη στα σεντόνια στην άκρια του κρεβατιού.
Οι λυγμοί της συντάραζαν τα θεμέλια, το σπίτι αγκομαχούσε σαν να πάλευε με τη θάλασσα.
Κύματα σήκωναν τα δάκρυα της.
Βράχηκαν κι έλιωσαν σαν χαρτί οι τοίχοι του, οι πόρτες, τα παράθυρα του...
Όλα διαλύθηκαν...
Έμεινε μόνο το κρεβάτι κι αυτό το λευκό σεντόνι που την σκέπαζε
μη δουν τη γύμνια της.
Μα τι υλικό ήταν αυτό το κρεβάτι;
Μα τι υλικό ήταν αυτό το σεντόνι;
Πρώτη ύλη από κείνη που δεν έλιωνε...
Πρώτη ύλη από νύχτα που δεν τέλειωνε...
Τανακίδου Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου