Η μέρα με ήθελε χωρίς κραγιόν
Τα φιλιά θα είναι κατακόκκινα είπε
Το πλοίο όμως έπεσε σε ξέρα
Πρέπει να χτύπησε το κάστρο σου γιατί το είδα ξαπλωμένο στην άκρη σαν πληγωμένο ζώο να βαριανασαίνει
Ούτε να μου μιλήσει δεν ήθελε λες και δεν με γνώριζε
Και ήθελα τόσα να το ρωτήσω
Η πόλη σου εντός μου
Εγώ εκτός των τειχών σου
Οι πινακίδες κατεβασμένες
Οι δρόμοι κλειστοί
Βήματα βήματα δαιμονισμένα
Πόλεμος και ξενιτιά
Άλλοι κρυμμένοι στα σπίτια τους κι άλλοι πρόσφυγες στην Πατρίδα τους
Τα καράβια πεινασμένα βγήκαν στη στεριά
Κύματα βουνά στο λιμάνι μου
Τα τρένα βογγάνε στο βυθό
Η θάλασσα ψάχνει τις άκρες της
Ελένη Κιούπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου