Αν μπορούσα (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Αν μπορούσα από την αρχή
να ζήσω ξανα μια ζωή καινούρια,
με την πείρα που έχω κερδίσει
όλα αυτά τα χρόνια,
θα ήθελα να ήμουν αργός στις κινήσεις,
για να μπορώ να παρατηρώ καλλίτερα
στη διαδρομή.
Γιατί ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και εγώ
δε θέλω να βλέπω μονάχα το εξώφυλλο.

Θα απολάμβανα τη συγκίνηση,
του να ανακαλύπτω κάθε φορά
το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω.
Θα πήγαινα αργά, για να δίνω ονόματα
στους σκύλους, στις γάτες, στα δένδρα,
στις γωνιές, στα χαλάσματα.
Θα έδινα περίεργα ονόματα
και στους στύλους φωτισμού,
έτσι για πλάκα για να γελάσω
με τις σκέψεις μου.

Θα πήγαινα αργά,
γιατί έτσι θα πρόσεχα την κάθε στιγμή,
και η κάθε στιγμή θα γινόταν απέραντη
στην ψυχή μου.
Έτσι θα απολάμβανα τα χρώματα της φύσης,
το ουράνιο τόξο, τις αυγές, τα δειλινά,
όλους τους τύπους της ζωής…
Θα καθόμουν σε πιο πολλά παγκάκια,
όπου θα έκανα παρέα με τις πιο χαρούμενες
σκέψεις μου και με τις πιο αστείες γκάφες μου.

Θα ήμουν ευτυχισμένος με τα μικροπράγματα
και τις μικροσυγκινήσεις, με το κελάηδημα
των πουλιών, με το άρωμα των λουλουδιών
και της γής μετά τη βροχή, με το άρωμα
του ψητού με πατάτες και κανέλα στο ταψί,
με την ποίηση των ζωγράφων,
με τις ζωγραφιές των ποιητών…

Με την πείρα που έχω κερδίσει αν μπορούσα
να ξαναζήσω μία καινούρια ζωή από την αρχή,
θα ονειρευόμουν πιο πολύ και θα εύρισκα
την ειρήνη στην σιωπή.
Θα κρατούσα πιο πολλά μωρά στην αγκαλιά μου,
θα μέτραγα πιο πολλά σύννεφα, πιο πολλά αστέρια,
θα έβλεπα πιο πολλούς γλάρους να πετάνε,
θα έσερνα πιο πολλούς χαρταετους,
θα έτρωγα περισσότερα παγωτά με κανταϊφι,
πιο πολλές σοκολάτες.
Τις λαμπρές ανατολές και τα γλυκά ηλιοβασιλέματα
θα τα ζωγράφιζα με τα χρώματα των λουλουδιών
ανεξίτηλα στην ψυχή μου.
Τις μουντές μέρες θα τραγουδούσα το’’Va pensiero’’
του Verdi, θα σιγοσφύριζα το ΄΄il silenzio΄΄ και
θα κοίταζα με τα μάτια της ψυχής, τους πίνακες της Φύσης.
Τα πράγματα θα τα έβλεπα, όχι για την τιμή τους
αλλά για τον βαθύτερο συμβολισμό τους.

Τα μίση μου θα τα έγραφα σ΄ένα κομμάτι χαρτί
και θα τα πέταγα στη θάλασσα.
Θα φώναζα σχεδόν κραυγάζοντας,
Πως ο άνθρωπος γερνά όταν δεν αγαπά,
και φθείρεται όταν δεν έχει ελπίδες.
Θα κοίταζα και πιο πολλά τριαντάφυλλα,
γιατί αφήνουν στην ψυχή ρομαντικές σκέψεις.

Αν μπορούσα να ξαναζήσω μία καινούρια ζωή
από την αρχή, δε θα έκανα τίποτα άλλο,
απλώς θα ζούσα.
Γιατί η ζωή είναι ομορφιά, όνειρο, πρόκληση,
ευκαιρία, παιχνίδι.
Κάθε στιγμή, μα κάθε στιγμή, θα έκλεβα τη ζωή,
αλλά ποτέ δε θα ξεχνούσα, ούτε σ΄αυτή τη ζωή
που ζώ, ούτε στην επόμενη αν θα ζήσω
με κάποια άλλη μορφή ή σε κάποια άλλη κατάσταση,
ότι είναι ωραία, μεγάλη, πολύ μεγάλη η απλότητα.

Αριστομένης Λαγουβάρδος
από την ποιητική συλλογή 
‘’Καθώς κυλά το ρόδινο ποτάμι’’